წყარო: https://aikidotakemusu.org/kumitachi-4-application-aux-4-directions/
თუ არ არსებობს წრფივად შესრულებული პედაგოგიური სავარჯიშოს ფორმისაგან მიღებული მკაფიო ხედვა, მისი აღდგენისა და ოთხი მიმართულებით შესრულებისას შეცდომები გარდაუვალია.
პედაგოგიურ ვერსიაში კუმიტაჩი n°4 „one to one“, სწორ ხაზზე სრულდება. ეს იმას ნიშნავს, რომ მოქმედებებს იარაღით ერთსა და იმავე მოწინააღმდეგესთან მიყოლებით ვასრულებთ.
ოთხი მოქმედებაა იარაღით:
- ცკი (მიგი),
- უჩის ხმლის გადაგდება მარცხნივ,
- ცკი (ჰიდარი),
- მენუჩი (მიგი).
საიტო სენსეი განმარტავდა, რომ ამ კუმიტაჩის დასაწყისში უკნისკენ გაცურებული პირველი ნაბიჯი აუცილებელია, თორემ მანძილი იმდენად პატარაა (უჩი მა), რომ პირველივე ცკი აუცილებლად განმსჭვალავდა უჩიტაჩის და ამგვარად მეორე თვლას აშკარად შეუძლებელს გახდიდა.
ეს ორივე მხრიდან უკან გადადგმული ნაბიჯი მოძრაობის დასაწყისში აუცილებელი მოქმედებაა სავარჯიშოს გასახანგრლივებლად პირველი მოძრაობის შემდეგ. ამასთან პარტნიორებს შორის უფრო დიდ მანძილსაც ქმნის (შიკა მა).
მაგრამ თუკი, ჩვეულებრივ, უჩი ტაჩი პირველივე თვლის შემდეგ ეთიშება ბრძოლას, მაშინ რაღა აზრი აქვს მისი ხმლის გვერდზე გადაგდებას მეორე მოძრაობის დროს?
შეუძლებელია მე-2 თვლის დროს ხმლის ამ გვერდზე გადაგდების აზრის გაგება, თუკი არ გვესმის, რომ კუმიტაჩი n°4-ის ოთხივე მოქმედება ერთი და იმავე პარტნიორისკენ მიმართული მხოლოდ და მხოლოდ სასწავლო საჭიროების გამოა და რომ ეს ოთხი მოქმედება სინამდვილეში ოთხი სხვადასხვა მოწინააღმდეგის მიმართ შესრულებული მოქმედებებია.
მოძრაობის სწორედ ეს რალობაა ახსნილი ვიდეოში.მაშინ გავიგებთ, რომ მეორე მოძრაობა, რომელიც ხმლის გვერდზე გადაგდებას ჰგავს, როდესაც ის ერთი მოწინააღმდეგის მიმართ და მის ხმალზე სრულდება – რაკი სხვა გზა არ არის – სინამდვილეში მოკლე დარტყმაა მეორე თავდამსხმელის მკლავზე. მიზანი სულაც არ გახლავთ მოწინააღმდეგის ხმლის გვერდზე გადაგდება, მიზანი მისი ხელის მოჭრაა: აიკიდოს ხმალი „ოტონაში ნო კენ“ გახლავთ, უხმო ხმალი, რომელიც მოწინააღმდეგის იარაღს არ ეხება.
თუ არ არსებობს წრფივად შესრულებული პედაგოგიური სავარჯიშოს მიერ მიღებული ფორმის მკაფიო ხედვა, როდესაც მას ოთხი მიმართულებით აღვადგენთ, ინტერპრეტაციული შეცდომები და დეფორმაციები გარდაუვალია. ბრძოლაში ამგვარი შეცდომები სიკვდილით ისჯებოდა, დღეისთვის კი ისინი სასწავლო პროგრამების ნაწილს ისე შეადგენს, რომ არავის ეს არ ადარდებს. მგონი, მივხვდი, რასაც უწოდებენ „თანამედროვე“ აიკიდოს განვითარებას.