Categories
ტატამს მიღმა

იატაკქვეშა აიკიდო

ბ-ნი ჟურდენი პროზას ისე ქმნიდა, რომ არც კი იცოდა, მე კი იატაკქვეშა აიკიდოს ისე ვაკეთები, რომ ეს ეჭვადაც არ გამოვლია გონებაში.

იატაკქვეშა ნიშნავს, რომ რაღაცა მიწის ქვეშაა და ფესვს იქიდან იღებს. მარცვლის სახითაა და მას ვერავინ ვერ ხედავს. ესაა ფიქრი, რომელიც ძალებს იკრებს და საყოველთაოდ გავრცელებული აზრების ფეხქვეშ ემზადება. მაგალითად, იატაკქვეშა იყო ეკოლოგიური მოძრაობის დაბადება სამოციან წლებში, იმ ხანაში, როდესაც კაცობრიობა გარემოს მოურიდებლად აბინძურებდა და პლანეტას არად დაგიდევდა. გიჟი უნდა ყოფილიყო კაცი, ეს რომ ერწმუნა. არადა სწორედ ამ სიგიჟემ მიიყვანა ქვეყნები კიოტოს შეთანხმებამდე (1). იატაკქვეშეთი ალტერნატიული კულტურაა, განსხვავებული აზროვნებაა, ის წამოიმართება და აღუდგება ხოლმე წინ თიხისფეხებიან კოლოსს: კონსენსუსს. რადგან კონსენსუსი ცვალებადი რამეა და მასთან ერთად წესრიგი და ძალაუფლება თავსახურივით აწვება ზევიდან ყველაფერს.

მეც ისეთივე „ფედერალი“ ვიყავი, როგორც ყველა და ყველაფერი ვყლაპე, რაც სამზარეულოდან მომართვეს. მაგრამ როდესაც პირველად დავბრუნდი ივამადან 1986 წელს, იმდროინდელი FFAB-ს ყველა კლუბს დავუგზავნე პატარა ბარათი პატარა ტექსტით, რომელსაც სათაურად წავუმძღვარე „აიკიდო = ტაიჯიცუ + ბუკივაზა“. ამით გულუბრყვილოდ ვცადე ამეხსნა, რომ აიკიდო არ იყო მხოლოდ შიშველი ხელის ტექნიკა, რომ აიკი კენი და აიკი ჯო ზუსტად ისევეა აიკიდო, როგორც „სხეულის“ ტექნიკა. ახალგაზრდა ვიყავი და არ მესმოდა, რომ კედელს ცერცვს ვაყრიდი.

ფედერალურმა ადმინისტრაციამ იტვირთა ჩემთვის ამის გაგებინება. ბუკივაზის კონცეფციამ, თვითონ სიტყვამ გამოიწვია დაბნეულობა და სამუდამოდ მომაწებეს ყველაფერის თავდაყირა დამყენებლის იარლიყი. ხელს ვუშლიდი ყელში გაჩხერილი ძვალივით. ეს ის დროა, როდესაც ტამურა სენსეი დაიმუქრა, რომ არ მიიღებდა მონაწილეობას კოლ-სიურ-ლუს სემინარში, თუკი იქ მე აიკი კენისა და აიკი ჯოს სწავლებას დავიწყებდი.

დღეს, ოცი წლის შემდეგ, ტერმინი ბუკივაზა აიკიდოს მასწავლებლის სახელმწიფო დიპლომის ფედერალურ პროგრამებში წერია.

სულ არ ვამაყობ ამით. ეს ერთი უბრალო ბუშტუკია, რომელიც ზედაპირზე ამოტივტივდა. თითქმის ყველაფერი ჯერ კიდევ გასაკეთებელი რჩება. ჯერ კიდევ რამდენი დაბრკოლება უღობავს გზას ო-სენსეის აიკიდოს. რამდენი რამეა ჯერ კიდევ მიწის ქვეშ. რადგან ო-სენსეის აიკიდო იატაკქვეშეთშია. მან იცოდა, როცა ამბობდა, არავის არ უნდა ჩემი ხელოვნებასთან ზიარებაო.

მაინც რა მოხდა ასეთი ამ აიკიდოს სამყაროში? სრულიად ჩვეულებრივი, ბანალური რამ: მემკვიდრეობის მიტაცება. ო-სენსეის აიკიდოს ტაძარი ჯერ მიწიდან არ იყო ამოსული, რომ უკვე ეკლესია აღიმართა მის ადგილას. ამ ეკლესიის პაპიც უეშიბას გვარს ატარებდა და ყველამ ჩათვალა, რომ ეს ლეგიტიმურობის გამოხატულება იყო. მაგრამ აიკიდო არაა მემკვიდრეობითი. ო-სენსეი გარდაცვალების შემდეგ კიშომარუ უეშიბამ გადაიბარა მსოფლიო აიკიდოს თავკაცობა მეტადარადამაჯერებელი არჩევნების შედეგად. კოიჩი ტოჰეი კანდიდატი იყო და სულ ერთი ბეწო დააკლდა, რომ დოშუ გამხდარიყო.

მან მიიღო ო-სენსეის ყველა მოწაფის, ანუ ყველაზე ძველების – სემპაიების ხმა. კიშომარუმ კი თავის მოწაფეებისგან, ანუ ახალი თაობისგან მიიღო ხმები, ანუ ახალგაზრდებისგან, რომელბმაც აიკიდო ისწავლეს მისგან, ტოკიოში და რომლებიც მას მასწავლებლად აღიქვამდნენ. შეიძლება ითქვა, კიშომარუ ახალგაზრდების კუმირი იყო. მათი წყალობით ის ახალი ეკლესიის კუმირიც, დოშუც გახდა. ამ პოსტზე მან იგივე გააკეთა აიკიდოსთვის, რაც წმინდა პავლემ ქრისტიანობისთვის: მიითვისა ის მესიჯი,რომელიც მას არ ეკუთვნოდა, შეცვალა ინტერპრეტაცია, უზრუვნელყო მთელ მსოფლიოში გავრცელება და ამისთვის საერთაშორისო ორგანიზაციის ლოჯისტიკური სახსრები გამოიყენა, რასაც ფუძემდებელი ვერ იზამდა და, დაბეჯითებით შეიძლება ითქვას, ვერც კი მოისაზრებდა.

მე მუხლს არ ვიდრეკ კერპების წინაშე, მაგრამ პატივს ვცემ ადამიანებს და კიშომარუ უეშიბას მიმართ, ვისთან ერთადაც არაერთხელ ვმჯდარვარ სუფრასთან, ძალიან დიდი პატივისცემით ვარ განმსჭვალული. რაც ამ ადამიანმა გააკეთა ცხოვრების მანძილზე, პატივისცემას იმსახურებს: მან მთელი პლანეტის მასშტაბით გაშალა იდუმალებით მოცული, ელიტარული ხელოვნება, რომელიც რამდენიმე წლით ადრე იაპონიის არისტოკრატულ წრეებში დაიბადა. ქედს ვიხრი მის წინაშე! ეს უნდა გაკეთებულიყო! და თუკი მამამ შექმნა აიკიდო, უდაოდ შვილმა გააცნო ის ქვეყნეირებას. ის რომ არა, მე, ვინც ახალ ალას ვწერ, განა ოდესმე მეღირსებოდა შიჰო ნაგეს გაკეთება?

ისევე, როგორც პავლეს მიერ გაკვავლულ გზაზე ჭეშმარიტი ქრისტესმიერი გაქანების ინსტრუმენტალიზაციით ეკლესიამ დროებითი ხელისუფლება შექმნა, კიშომარუმ თავის მხრივ Aikikai World Headquarters დააარსა, რასაც მამამისის მიერ შექმნილ აიკიდოსთან მხოლოდ გარეგანი მსგავსება აკავშირებდა. მინდა, რომ სწორად გამიგონ აქ: ეს უთუოდ აუცილებელი იყო. როგორც ჩანს, სხვაგვარად არც შეიძლებოდა. იმისათვის, რომ ტრანსმისია (გადაცემა) მომხდარიყო, ო-სენსეის აიკიდო უნდა მოდიფიცირებულიყო, ტრანსფორმირებულიყო და დეფორმირებულიყო. ვერაფერს ვერ იტყვი. ყველაფერი ასეა.

დოშუმ თავისი მისია უზადოდ შეასრულა. ყველაფერი თავის ადგილასაა. საიტო სენსეი თავის ადგილას იყო და ტრადიციას იცავდა. მე ჩემს ადგილასა ვარ და ვცდილობ, გავაუმჯოვესო ის, რისი გაუმჯობესებაც შეიძლება. ამაო და უაზრო ნათქვამი არ გახლავთ, ჰარმონია საპირისპიროთა წონასწორობააო. გზა, რომლითაც ხორციელდება ის, რაც უნდა განხორციელდეს, გაუთვალისწინებელია, მაგრამ მომხდარის მერე უკვე გასაგებიც ხდება.

ამასობაში კი კიშომარუ უეშიბა მსოფიო აიკიდოს სახე გახდა ნაცვლად იმისა, ვისაც სინამდვილეში ეკუთვნოდა ეს ყურადღება: მამამისისა, მორიჰეისი. ცხადია, პლანეტის ყველა დოჯოს კედლებზე დიდი მოწიწებით დაკიდეს ო-სენსეის ფოტო, შემდეგ კი მშვიდად და წყნარად ასწავლეს ამ დოჯოებში ის აიკიდო, რომელიც მისი საკუთარი კი არა, მისი ვაჟისა იყო.

ღირებულებათა ასეთი დამახინჯების დროს, როდესაც ყველა თავდაყირა დააბიჯებს, იმას, ვინც ფეხებით დადის, გიჟად აღიქვამენ. და მაშინ მათ სხვა რესურსი აღარ რჩებათ, ან უნდა დადუმდნენ, ან იატაკქვეშეთში წავიდნენ. მხოლოდ იქიდან შეუძლიათ მათ მოქმედება და იქ მომავლის მარცვლები ჩათესონ. სწორედ მიწისქვეშეთში იქმნება და მუშავდება მომავლის ღირებულებები, ღირებულებები,რომელბიც ამ ცხოვრების ბორბალს ატრიალებს.

როდესაც TAI-ს საიტის ამ ახალ რუბრუკაზე „გავრცელებული შეცდომები“ ვმუშაობდი, ნათლად გამოჩნდა, რომ იმ შეცდომების უმრავლესობას, რომელიც დღეს აიკიდოს სახელით ისწავლება, საერთო წარმოშობა აქვს. ჰოდა მეც ამ ერთ წყაროზე ვკონცენტრირდი.

ჩემზე იტყვიან, ამათ თავი დაუკარგავსო… არა, მე ის ვიპოვე. და სწორედ ესაა ჩემი ფარი. რადგან ამ თავმა შექმნა ყველა ოსტატი, რომლებმაც მერე შექმნეს მასწავლებლები, რომლებმაც თავის მხრივ შექმნეს მოწაფეები, რომლებიც დღეს ვარჯიშობენ. აზრი არა აქვს მოქმედებას, თუ მიზეზებს არ შეუტევ. ესაა რაციონალური მეთოდი. მართალია, ცოტა დიპლომატიურობა აკლია ამ მეთოდს. არც ყველაზე ნაკლებად სახიფათო მეთოდია. მაგრამ დრო აღარ ითმენს. მე რომ იაპონელი ვიყო, ჩემი კულტურა დამავალდებულებდა ან ქედი მომეხარა, ან სეპუკუ გამეკეთებინა. მიშიმამ ტელევიზიის პირადპირ ეთერში გადაიხსნა მუცელი, რომ იაპონიისთვის წესრიგი და ტრადიციული ღირებულებები შეეხსენებინა. ეს რადიკალური საშუალებაა, აიძულო სხვა, დაფიქრდეს. მე ამ მიზნის მიღწევას არგუმენტების მოშველიებით ვეცდები. მაგრამ ამას ვიზამ პატიოსნად და შეულამაზებლად, იმ ჩემი ადგილიდან, რომელიც იატაკიქვეშეთში მეკუთვნის, და გავიმეორებ ძველ დასავლურ გამონათქვამს: „გააკეთე, რაც გევალება და რაც მოხდება, მოხდება“.

ფილიპ ვოარინო, 2006 წლის 7 ოქტომბერი

(1) კიოტოს შეთანხმება – ეს არის საერთაშორისო ხელშეკრულება, რომელიც მიზნად გამონაბოლქვისა და სათბურის ეფექტის შემქმნელი გაზების გაშვების შემცირებას ითვალისწინებდა და რომელსაც ხელი 1997 წლის 11 დეკემბერს მოეწერა კიოტოში, იაპონიაში.

Categories
ტატამს მიღმა

ღია წერილი იეჰუდა ლანკრის

ისრაელის ყოფილ ელჩს საფრანგეთსა და გაეროში.

გამარჯობა, იეჰუდა,

ადამიანის უმწეობა იმ მოვლენების წინაშე, რომლებიც მას უსაზღვროდ აღემატება, საძნელო გრძნობაა, მაგრამ ერთი ადამიანი, რასაკვირველია, არაა დამნაშავე, რომ ვერ პოულობს წამალს მსოფლიოს დამანგრეველი სიღატაკისაგან განსაკურნებლად. ლიბანის განადგურება ისრაელის არმიის მხრიდან 2006 წლის აგვისტოში ისტორიის ამ ფენომენთა ნაწილს შეადგენს, რომლის პირისპირაც ადამიანი გრძნობს, რომ მისი ძალა მტვრის მარცვლის ხელაა. თუმცა მტვრის ამ მარცვლებსაც თავ-თავიანთი ისტორია აქვთ.

სამოცდაათიანი წლების მიწურულს ჩვენმა ერთობლივმა ლექციებმა ნიცის უნივერსიტეტში და უთუოდ აზროვნების ერთგვარმა მსგავსებამ დაგვაახლოვა ფილოსოფიის ერთ თავისებურ ლექტორთან და საშუალება მოგვცა, მასთან მეგობრული ურთიერთობა დაგვემყარებინა. მერე ყველა ჩვენგანი თავის გზას დაადგა. შენ დიპლომატიური კარიერა აირჩიე და ყურს გიგდებენ როგორც შენს საკუთარ ქვეყანაში, ისე უცხოეთში. მე იაპონიის სიღრმეში გავეშურე და ვისწავლე ხელოვნება, რომელსაც აიკიდო ეწოდება. სხვადასხვა ქვეყნებში ვასწავლი და უკვე ათ წელზე მეტია, რაც ხშირად დავდივარ ლიბანში ამ ხელოვნების განსავითარებლად. კარგად ვიცნობ ამ ქვეყანას, მოწაფეები მყავს იქ, მეგობრები, ქრისტიანებიც და მუსულმანებიც. ერთი მხრივ შენთან, ისრაელის წარმომადგენელთან დამყარებული მეგობრული ურთიერთობები და, მეორე მხრივ, ის კავშირები, რომლებიც გავაბი ჩემს ლიბანელ მოწაფეებთან და მეგობრებთან, და, ზოგადად, გარემოებები დღეს სიტყვით გამოსვლისკენ მიბიძგებს. რადგანაც აიკიდო მხოლოდ დოჯოში არ კეთდება, ის მსოფლხედვასა და ყოველდღიურ ცხოვრებისეულ გადაწყვეტილებებსა და მიდგომებს აყალიბებს. ამიტომ, ამგვარი სტატია რაც უნდა უცნაურად ჩანდესა ამ ინტერნეტსაიტზე, თემას დაშორებული მაინც არ არის.

როდესაც 1941 წელს იაპონია მეორე მსოფლიო ომში ჩაერთო, აიკიდოს შემოქმედმა, მორიჰეი უეშიბამ პროტესტი იმით გამოხატა, რომ ყველა იმ ოფიციალური თანამდებობაზე თქვა უარი, რომლებიც საბრძოლო ხელოვნებები ეროვნული ადმინისტრაციის წიაღში ეჭირა, დატოვა ტოკიო და საცხოვრებლად და თავისი ხელოვნების სასწავლებლად ერთ უბრალო სოფელში გადავიდა. აიკიდო საბრძოლო ხელოვნებაა, რომელიც გვასწავლის მართლაც, რომ დიდი სიბეცეა გჯეროდეს, რომ კონფლიქტების გადაჭრის გზა ფრონტალურ შეტევასა და სხვის განადგურებაზე გადის. ამ სიბეცემ მიიყვანა იაპონია ყველასთვის ცნობილ კატაკლიზმამდე და მოსახლეობის ერთი ნაწილის საზარელ პირობებში განადგურებამდე, სამხედრო ოკუპაციამდე და წინაპართა კულტურის ამოძირკვამდე. აიკიდო სამყაროს ნათელ ხედვას ემყარება, კონფლიქტთა გადაწყვეტა საპირისპიროთა (რაც სინამდვილეში ერთმანეთის შემავსებლებია) ერთიანობაზე, წყლისა და ცეცხლის ერთიანობაზე გადის. ვიცი, რომ ეს მხოლოდ და მხოლოდ ფრაზაა და რომ ჯერ კიდევ გასარკვევია, რა აზრი უნდა ჩავდოთ ამ სიტყვებში. ინტელექტუალური სპეკულაცია არ არის საკმარისი იარაღი ესოდენ ღრმა ჭიშმარიტების შესაცნობად. მაგრამ მე შემიძლია აიკიდოს წყალობით გაჩვენო, როგორ მესმის ეს სიტყვები. ადრე თუ გვიან სხვისი განადგურების სურვილი, იქნება ეს ხმლით თუ ყუმბარების ხალიჩის ქვეშ, ამ არჩევანის გამკეთებელს უკან მიუბრუნდება. მინდა, ყველას კარგად ესმოდეს, მე ამას მორალური თვალსაზრისით არ ვამბობ. მორალური თვალსაზრისი დაბრკოლებაა სამყაროს ჭეშმარიტი ჭკუისთვის. მე ამას რეალურობის პრინციპის თვალსაზრისით ვამბობ. რეალობა კი ისაა, რომ სამყარო დაპირისპირების უხეში ძალისგან სრულიად განსხვავებული კანონებით მუშაობს. მთიდან ჩამოსული წყალი დიდ ლოდებს კი არ გადააადგილებს, არამედ გვერდს უვლის, იქ უტევს, სადაც კონსისტენცია ყველაზე ნაკლებია. სწორედ ამგვარად აღმოჩნდებიან ერთ დღესაც ვაკე ადგილას. მოქნილობა უხეშობას სჯაბნის. სამყაროს კანონების არდაცვა მის შეწინააღმდეგებას ნიშნავს. ლიბანში შესვლით ისრაელი ჰეზბოლას არ დაპირისპირებია ბრძოლით, ისრაელი გაუაზრებლად და ბრძოლით დაუპირისპირდა პრინციპს, რომლის მიხედვითაც სამყაროში ყველაფერია ორგანიზებული. რაგინდ დიდი იყოს იმის ძალა, ვინც ამგვარად მოქმედებს, რაც არ უნდა არათანაბარი იყოს ბრძოლა, ის ვერ იქნება გამარჯვებული. და ლეგიტიმურობას ამასთან საერთო არაფერი აქვს. ძალიან შორსა ვარ იქიდან, იეჰუდა, რომ ვინმეს მივემხრო, ვთქვა, რომელია სწორი გზა და ვინ არის მართალი, ავირჩიო ერთი ბანაკი და დავგმო მეორე. ვერაფერი ვერ ამართლებს იმას, რომ ბავშვები იხოცებიან ადამიანის მიერ გავლებული საზღვრის რომელ მხარესაც არ უნდა იყოს ეს. მაგრამ იმდენჯერ ამოიღეს ხმა მაშინ, როცა დუმილი აჯობებდა ყველაფერს, რომ მე ვერ დავრჩები დამუნჯებული დღეს, როდესაც მხოლოდ და მხოლოდ სიტყვა მაქვს საიმისოდ, რომ არ ვიყო უსარგებლო.

ამ რამდენიმე ხაზს ისე ვისვრი ინტერნეტში, როგორც ბოთლს ისვრიან ხოლმე ზღვაში, ისე, რომ არც ვიცი, ჩაგივარდება თუ არა ხელში, თუმცა, იმედს ვიტოვებ, რამენაირად მოაღწევს შენამდე. გზები, რომლებიც ადამიანებს ერთმანეთთან აკავშირებს, ყოველთვის სწორი და პირდაპირი არ არის. გითვლი მოკითხვას და გამოვთქვამ სურვილს, შთაგონებული იყო იმ მარადიული კანონებით, რომლებიც სამყაროს მართავს, იმისათვის, რომ ხელი შეუწყო ამ კონფლიქტის დასრულებას.

ფილიპ ვოარინო, ანტიბი, 2006 წლის აგვისტო

სტეფანო მაფის ფოტო ლიცენზიით CC-BY-NC-ND

Categories
ტატამს მიღმა

განა ყოველთვის უნდა დაწვა ერეტიკოსი?

ქრისტეშობამდე მეოთხე საუკუნეში, ერთმა ეფესოელმა ბერძენმა ცეცხლი წაუკიდა არტემიდას ტაძარს. მსოფლიოს შვიდ საოცრებათაგან ერთ-ერთი ფერფლად იქცა. ჰეროსტრატე, ასე ერქვა წამკიდებელს, თვითონაც დაწვეს ამ დანაშაულის გამო. და ბერძნებმა გამოსცეს განკარგულება, რომელიც კრძალავდა – და დანაშაული სიკვდილით დასჯას ითვალისწინებდა – მომავალში ხანძრის გამჩენის სახელის წარმოთქმას.

ეს იმდროინდელი ამბავია, როდესაც ადამიანები არ იყვნენ ყველაფრის მიმართ გულგრლნი. დღეს სიწმინდეთა წაბილწვა გულზე არავის ხვდება და ისე განაგრძობენ ყოფას, თითქოს არც არაფერი მომხდარიყოს.

ზოგი მაინც კოჰერენტული რჩება და რეაგირებას ახდენს, როცა მის რწმენას ძირს უთხრიან. ბერნარ პალმიე ამათ შორისაა. Aikido Journal-ის 28-ე ნომერში ის მკაცრად აკრიტიკებს TAI-ის საიტზე გამოქვეყნებულ სტატიათა სერიას. ეს რუბრიკა სათაურად „გავრცელებული შეცდომები“ ეხება დოშუ კიშომარუ უეშიბა სენსეის, რომელიც თავიდან ასაცილებელ ტექნიკურ შეცდომებს აჩვენებს. ბერნარ პალმიე მიიჩნევს, რომ აიკიდოს ფუძემდებლის ვაჟის გამოყენება ამგვარ კონტექსტში სკანდალური უპატივცემულობის გამოხატულებაა.

რამდენადაც ამ სტატიებში განფენილი არგუმენტაცია მიზნად ისახავს, აჩვენოს, რომ ყველაზე გავრცელებული ტექნიკური შეცდომები, რომლებიც კი დღეს ტატამიზე გვხვდება, სათავეს კიშომარუ უეშიბას სწავლებაში იღებს, მინდა ვუთხრა ბერნარ პალმიეს, რომ პირველ რიგში ის მეჩვენება მე სკანდალურად, რომ ამ ორი წლის მანძილზე, რაც ეს რუბრიკა ინტენეტშია, ის პირველი გამოერკვა საყოველთაო ძილბურანიდან და ერთადერთი აღმოჩნდა, ვინც პასუხი გასცა ზემოხსენებულ თეზისს.

მართლაც, რაკი აიკიდოს დღეს მოქმედი მასწავლებლები თავის მხრივ უმეტესწილად კიშომარუს მიერ მომზადებული მასწავლებლების მოწაფეები არიან, როგორ დატოვეს ურეაქციოდ ის ამბავი, რომ მათი ცოდნა ეჭვქვეშ დადგა?

ხალხი პატივს სცემს თავის მშობლებს, მასწავლებლებს, გზის მკვლევრებს… და ყველას თავისებურად ესმის პატივისცემის ეს ცნება. მაგრამ ადამიანი ხანდახან ისეთ სიტუაციაში და ისეთი არჩევანის წინაშე აღმოჩნდება ხოლმე, რომელიც ვერ ეთავსება ამა თუ იმ კონცეფციაში თავმოყრილ ზოგ ღირებულებას.

დე გოლმა და თავისუფალმა ფრანგებმა პატივი არ სცეს და არ დაიცვეს 1940 წლის ზავი. ვიშის მთავრობამ უყოყმანოდ მიუსაჯა მათ სიკვდილით დასჯა. არადა დღეს ვინ იტყვის, ცუდად მოიქცნენ, მოხუცი მარშლის და მისი კოლაბორაციონისტი მინისტრების მითითებები რომ არ შეასრულესო?

მარტინ ლუთერმა საჯაროდ დაწვა პაპის ბულა. ეკლესიისთვის ავტორიტეტის ამ შელახვის სამიზნე კი თვითონ პაპი იყო. XVI საუკუნეში ამგვარი საქციელი სკანდალზე მეტს უდრიდა, ერესად შეირაცხებოდა და ჩამდენს წამებად ან კოცონზე დაწვად შეიძლება დასჯდომოდა. ლუთერი გააძევეს. იმათ, ვინც იგი გაამტყუნა, ბერნარ პალმიეს მსგავსად, მხედველობის ველში მხოლოდ ამპარტავნობა და ლუთერული ურჩობა ჰქონდათ. ყველაზე მთავარი კი გამოეპარათ: უპატივცემულობა იერარქიის მიმართ იმ ძალიან დიდი პატივისცემის შედეგი იყო, რომელიც მას ქრისტიანული რელიგიის არსის მიმართ ჰქონდა და ფიქრობდა, რომ რელიგია ცუდ დღეში იყო და აღორძინება სჭირდებოდა.

და თუკი რელიგიის არსის პატივისცემა ორთოდოქსობის კრიტიკის გარდა სხვა არჩევანს არ უტოვებდა და ამის კეთებისას ვატიკანის ოქროში ჩაფლული რამდენიმე ზნედაცემული იერარქის მიმართ უპატივცემლობას გამოხატვა სჭირდებოდა, მან თავისი არჩევანი გააკეთა. და ამ არჩევანმა ის რეფორმამდე მიიყვანა.

გავრცელებული შეცდომების“ რუბრიკის დასაწყისში, სტატიაში „იატაკქვეშა აიკიდო“ ნათლად გამოვხატე ის პატივისცემა, რომელიც მე მაქვს კიშომარუ უეშიბას მიმართ:

(…) კიშომარუ უეშიბას, ვისთანაც არაერთხელ ვმჯდარვარ სუფრასთან, ძალიან დიდ პატივს ვცემ. ის, რაც მან გააკეთა ცხოვრების მანძილზე დიდი მოწიწებით განგვაწყობს მის მიმართ: მან პლანეტის მასშტაბით განავრცო იაპონიის არისტოკრატულ წრეებში რამდენიმე წლის წინ შობილი რთული, იდუმელებით მოცული და ელიტური ხელოვნება. ქედს ვიხრი მის წინაშე. გასაკეთებელი იყო ეს. და თუკი მამამ შექმნა აიკიდო, უდაოდ შვილს ერგებოდა მისი გავრცელება. მის გარეშე მე, ვინც ახლა ამას ვწერ, განა ოდესმე მეღირსებოდა შიჰო ნაგეს გაკეთება?

მაგრამ როდესაც სასწორზე უნდა შემედო ჩემი პატივისცემა კიშომარუს მწარმოებლური უნარების მიმართ და ის მკაფიო ხედვა იმ ტექნიკური ჩიხისა, რომელშიც მან შეიყვანა აიკიდო ო-სენსეის გარდაცვალების შემდეგ, მე ლუთერისმაგვარი არჩევანი გავაკეთე. და ვსვამ შემდეგ შეკითხვას: თუ არსებობს შემოწმების შესაძლებლობა გონების შუქით, რომ კიშომარუს სწავლება მართლაც გამომწვევი მიზეზი შეიქნა, რის გამოც აიკიდომ ზოგადი ტრანსფორმაცია განიცადა, როგორ ვაჩვენოთ ეს, თუკი ამ ევოლუციაზე პასუხისმგებელ პირს სცენაზე არ ავიყვანთ და პროჟექტორებს არ ჩავრთავთ?

ბოდიშს ვუხდი მართებულობას. ვწუხვარ, თუ ვინმესთვის რამე მისაღები ვერ იქნება, ვწუხვარ თუ ზოგის რწმენას შევარყევ ან ზოგის გრძნობებს ტკივილს მივაყენებ. მაგრამ ის, რასაც საქმე ეხება აქ, აღემატება ქცევის წესებსა და კარგ მანერებს. ჭეშმარიტების ძიება ხანდახან მტკივნეულია ხოლმე.

დაწვრილებით შევადარე კიშომარუს მოძრაობები იმ ილეთებსა და არასადაო ტექნიკურ დირექტივებს, რომლებიც ო-სენსეიმ დაგვიტოვა, რათა მეჩვენებინა და არგუმენტებით დამესაბუთებინა, რომ ვაჟის მოძრაობები იმდენად განსხვავდება ფუძემდებლის მოძრაობებისაგან, რომ ეს უკვე მხოლოდ მსუბუქი გარეგნული მსგავსებაა და მეტი აღარაფერი. ხისტი სამუშაოა, მაგრამ მკაცრი და დოკუმენტირებულია. ვინმეს თუ არ მოეწონება, გავიგებ, მაგრამ შეებრძოლონ ამას ამავე იარაღით და ამავე გარემოებებში: გააკრიტიკონ ტექნიკური თვალსაზრისით. მაჩვენონ, სად რა დავინახე არასწორად და რატომ ვადგავარ მცდარ გზას. ყველა არგუმენტირებულ მოსაზრებას სიხარულით მივიღებ. TAI-ს ფორუმი ღიაა საპირისპირო აზრებისთვის და ყველას შეუძლია თავისი აზრი თავისუფლად გამოხატოს.

ეს კონსტრუქციული კრიტიკა, ცხადია, ცოტა შრომასაც მოითხოვს. განა სწორედ ამიტომაც არ აღმოვჩნდი, მოსალოდნელი დიალოგის ნაცვლად, სიჩუმის სამეფოში ჟაკ-ივ კუსტოს მსგავსად? არც ყვირილი, არც ჩურჩული… ჩამიჩუმი არ ისმის. აქედან კი იმას ვასკვნი, რომ კიშომარუს მოწაფეთა პასუხი ეს უმოქმედობა, ეს დაუდევრობა და ეს საყოველთაო გულგრილობაა და მეტი არაფერი.

ამიტომაც ტაშს ვუკრავ ბერნარ პალმიეს რეაქციას, რომელმაც FFAAA-ს მასწავლებელთა მიმართ პატივისცემის დონე ამიწია, თუმცა გული დამწყდა, რომ ეს რეაქციაც ძალიან ზედაპირული აღმოჩნდა. ამ ტექნიკურ დოსიეებში განთავსებული სერიოზული პრობლემატიკის შეჯამება ისეთი ბანალური ფრაზებით, როგორიცაა „ამგვარი ჩაკეტვა აიკიდოს ეწინააღმდეგება…“, ცოტა არ იყოს მოკლედ მომეჩვენა. არადა უფლება მქონდა, ფრანგულის ენის მასწავლებლისგან მეტი ანალიზი იმედი მქონოდა.

თუმცა არც მიკვირს, რადგან დიდი ხანია აიკიდოს სამყაროში ორადაა ყველაფერი გაყოფილი. მიწასთან ასწორებენ და ლაფში სვრიან მოვარჯიშეთა ერთ ციცქნა ჯგუფს და რეტროგრადებს, ელიტისტებს, ნაჭუჭში ჩაკეტილებს, აიკიდოს პრეისტორიულ ხანის გაქვავებულ ტექნიკურ ფორმებზე შეყოვნებულებს უწოდებენ, რომლებიც თავიანთი სოფლის სიღრმიდან ტაკემუსუს ტოტემს ასხამენ ხოტბას. მეორე მხარეს კი თანამედროვე მოვარჯიშეთა უზარმაზარი ზღვაა, ტოლერანტებისა, გახსნილებისა და „აიკიდოს ყველა ფორმის“ მიმღებებისა, თავიანთი განსხვავებებით მდიდრებისა და გამწკრივებულებისა ერთი ჯადოსნური სიტყვის უკან, სიტყვისა, რომელიც ზღვას პირს უხსნის, მთებს ასწორებს და თანამედროვეობას ხიბლავს. და ეს სიტყვაა ევოლუცია.

მაშ კიდევ ერთხელ მინდა განვაცხადო იმ ხალხის წინაშე, რომელიც ქიშპობით იმეორებს დაურულებლად მისთვის გამოჭედილ სიტყვას – და ეს სიტყვა არ ისმის იმ ციური სფეროს უკან, სადაც ო-სენსეის – , რომ აიკიდო არ განიცდის ევოლუციას: აიკიდო არის. ის არის დასაბამიდან და ჩვენი სამყაროს ხელშეუხებელ * კანონთა სფეროს მინეკუთვნება. წინააღმდეგ შემთხვევაში, თუკი ის განვითარდებოდა, ვერ იქნებოდა სამყაროს არსის შემადგენელი ნაწილი, წესთა მონაცვლეობა, უპრინციპობა და *შემთხვევითობად იქცეოდა.

სამყარო ენერგიის იდეალური სპირალივითაა, აიკიდოს ამა თუ იმ ილეთის შესაბამისია, თუკი ამ ილეთს თავისი განვითარების მოცემულ დროსა და სივრცეში განვიხილავთ. ამ სამყაროში არ არის ადგილი იმისათვის, რომ მეორე იდეალურმა სპირალმა იარსებოს ამავდროულად. თუკი დავიწყებთ მტკიცებას, რომ აიკიდო ვითარდება, გამოდის, ვაღიარებთ, რომ თანაბრად შეიძლება, დღეს ეს სპირალი იყოს, ხვალ მეორე, ზეგ მესამე და მაზეგ კიდევ სხვა. ეს კი შეუძლებელია, რადგანაც თუ ერთ-ერთი ამ სპირალთაგანი ერთხელ მაინც ნამდვილია, ის ნამდვილი იქნება ყოველთვის. ამა თუ იმ სხეულისგან გამომავალი ენერგიის ტალღის იდეალური გადაცემა სხვა სხეულისთვის მათემატიკის კანონებს ემორჩილება: ვერ შეიცვლება მიმდინარე დროში ამა თუ იმ ინტერპრეტაციის ან მოდის მიხედვით. აიკიდოს კანონები პითაგორას თეორემის კანონებზე მეტად ვერ იცვლება. მათ იცავენ ან არ იცავენ, მაგრამ ისინი მუდამ არსებობს.

ბერნარ პალმიეს მსგავსად რომ იფიქრო, ტექნიკა ევოლუციას განიცდისო, ეს სინამდვილიდან გაქცევას ნიშნავს. რადგან ტექნიკა კი არ ვითარდება, ადამიანი ვითარდება, შეიცნობს აიკიდოს კანონებს და ემორჩილება მათ. ადამიანი ვითარდება და ამა თუ იმ ილეთს მეტ-ნაკლები სიხარულით და მეტ-ნაკლები გამოცდილებით ასრულებს, ადამიანი ვითარდება, საბედნიეროდ, ადამიანი განიცდის პროგრესს. აიკიდო არ იცვლება. აიკიდო თავის თავს უდრის.

უზუსტობა ამ ფუნდამენტურ საკითხში აფიქრებინებს ბერნარ პალმიეს რომ „აიკიდოს ყველა ფორმა მისაღებია“. მაგრამ არ არსებობს აიკიდოს ფორმები: აიკიდო ქმნის ფორმებს და ეს სხვა ამბავია. ეს ფორმები განუსაზღვრელი რაოდენობისაა, მაგრამ მათი წარმმართველი პრინციპი ერთია. ეს პრინციპი ერთადერთი ელემენტია, რომელიც არ მოძრაობს: ცენტრი, რომლის გარშემოც და რომლის საშუალებითაც ტრიალებს ყველაფერი დანარჩენი. ეს არის უძრავი ძრავა. გაიგო და დაინახო აიკი, ნიშნავს გაიგო და დაინახო ის, რაც არ მოძრაობს, გაიგო და დაინახო ის, რაც შექმნილი ფორმების თავბრუდამხვევი სიმრავლის შუაგულში სუფევს სიმშვიდეში. და რაკი პრინციპი უძრავია, რაკი ის თავად მისავე განსაზღვრებაშია, რომ არანაირად არ შეიძლება შეიცვალოს, მაშინ როგორღა შეიძლება განვითარდეს?

აიკიდოს ამ ურიცხვ ფორმათაგან თითოეული ამ პრინციპთან ლოგიკური და თითქმის ბიოლოგიური კავშირითაა დაკავშირებული: პრინციპისაგან შობილი თითოეული ილეთი, ცოცხალი ორგანიზმის უჯრედის მსგავსად, მემკვირდეობით იღებს ამ პრინციპისათვის დამახასიათებელ მთელ საგანძურს. მაშასადამე, პრინციპი ილეთს ზოგიერთ სპეციფიკურ მახასიათებელს ანიჭებს. ეს სპეციფიკური მახასიათებლები ცნობადია. ჰოდა აიკიდოს ყველა ილეთს, მხატვრულად რომ ვთქვათ, საერთო ნათესაური გენეტიკური კვალი ეტყობა.

სწორედ ამ საოცრად რთულ და მრავალმხრივ კავშირს უწოდებენ აიკიდოში „რიაის“. აი ამას ხსნიდა საიტო სენსეი. რიაის არაფერი აქვს საერთო ბუნდოვან ნათესაობასთან, რომელიც ვითომ ერთი დიდი ოჯახის სხვადასხვა მიმდინარეობებს, აერთიანებს სადაც ხალხი მეტ-ნაკლებად ერთსა და იმავე რაღაცეებს გააკეთებდა და ჰაკამებით იფრიალებდა. ბერნარ პალმიე ცდება, როცა ფიქრობს, რომ საიტო სენსეი ამ აზრს დებდა რიაის ცნებაში. საიტო სენსეის არასოდეს დაუშვია აზრი, რომ აიკიდოშისტილები არსებობდა. და მე ვიცი, რას ვამბობ, იმიტომ რომ ხშირად შევსწრებივარ, როგორ ხსნიდა ხოლმე ამას და ხანდახან გაცხოველებითაც. მისთვის ო-სენსეის აიკიდოს გარდა სხვა აიკიდო არ არსებობდა. და ყველაფერი ის, რაც აიკიდოს პრინციპებს არ ემორჩილებოდა, უბრალოდ აიკიდო არ იყო. ამაში სავსებით ეთანხმებოდა ტამურა სენსეის, რომელიც ამბობდა:

ერთი სანტიმეტრი მარცხნივ, ერთი სანტიმეტრი მარჯვნივ და ეს უკვე აიკიდო აღარ არის.

მე მქონია შესაძლებლობა ამეხსნა, თუ როგორი ენობრივი უზუსტობა და ბედის ირონიაა, რომ ივამაში ფუძემდებლის მიერ შექმნილ-დახვეწილი აიკიდო მსოფლიომ გაიცნო სახელწოდებით „ივამური სტილი“. და მე ვამტკიცებ, რომ ბერნარ პალმიეს რომ წარმოეთქვა საიტო სენსეიც წინაშე თავისი ინტერვიუს ეს ფრაზა: „ალბათ იმდენი აიკიდოა, რამდენი სენსეი ან მოვარჯიშეც არსებობსო“, ისე მოხვდებოდა ბოკენი თავში, თვალის დახამხამებასაც ვერ მოასწრებდა. ეს ისეთი უაზრო ფრაზაა, რომ ინტერვიუს გადამწერმა სიტყვა „აიკიდოს“ ბოლოში s-ის დაწერაც კი ვერ გაბედა (1). ბერნარ პალმიე შემდეგნაირად ცდილობს გაამართლოს ეს დამბნევი სიტყვები: „მნიშვნელოვანია, (…) დაიცვა აიკის პრინციპები ილეთების შესრულების დროს, რა სახისაც არ უნდა იყოს სამუშაო.

ყველაფერი აქაა სინამდვილეში: პრინციპებში. რას გულისხმობენ პრინციპებში : შისეის, კოკიუს, კამაეს, მააის, ავასეს…? ყველა აღმოსავლური საბრძოლო ხელოვნება იცავს ამ „პრინციპებს“. მოკრივემაც უნდა მიაქციოს ყურადღება თავის დგომს, სუნთქვის ძალას, დაცვას, უნდა იმუშაოს სწორ მანძილზე, მოწინააღმდეგის ენერგიის ჰარმონიულად… სადაა ამგვარ პრინციპებში აიკიდოს სპეციფიკურობა? თუ მხოლოდ ამ პრინციპებს დავიცავთ, გამოდის, ყველა, ვინც იცავს ამ პრინციპებს, აიკიდოს აკეთებს: ძიუდოკაც, ჩოგბურთელიც და სერფინგისტიც… ამგვარი პოსტულატით ყველა აიკიდოს აკეთებს და, აქედან გამომდინარე, „იმდენი აიკიდო არსებობს, რამდენი მოვარჯიშეცაა“.

ამ პაროდიას თუ ჭეშმარიტებასავით იცავენ ბერნარ პალმიესნაირი ფედერალური აიკიდოს პასუხისმგებელი პირები, აი რა მიმაჩნია მე ნამდვილ უპატივცემლობად. ესაა სრული (და, იმედი მაქვს, გაუცნობიერებელი) უპატივცემლობა, იმიტომ რომ ის მიმართულია არა აიკიდოს რომელიმე დამსახურებული მოღვაწის წინააღმდეგ, არა თვით ო-სენსეის წინააღმდეგ, არამედ თვით აიკიდოს წინააღმდეგ.

არასდროს არ იქნებოდა ამგვარი სრული კარგვა პატივისცემისა, ორად-ორი რამ რომ გაეგოთ და გაეაზრებინათ:

პირველი ისაა, რომ აიკიდოს ქმნის პრინციპის და არა პრინციპების დაცვა.. პრინციპი უპირველესი რამაა, მარტივი და სათავეებთან არსებული. თვითონ განსაზღვრებიდან გამომდინარე ვერ იქნება ის მრავალნაირი. ისაა ერთადერთი და სათავე ყველაფერი არსებულისა. პრინციპზე ლაპარაკი და ამ სიტყვის ჩაყენება მრავლობით რიცხვში აზროვნების უწესრიგობის ნიშანია. და ეს უმარტივესი სემანტიკური მოსაზრება კმარა იმის საჩვენებლად, რომ ბერნარ პალმიეს პოზიციის გამართლება შეუძლებელია.

მეორე და არსებითი ისაა, რომ უნდა გავიგოთ სად სცოდავს ძირეულად ეს „ღიაობის თეორია“: გამოვლენილი ფორმები პრინციპზეა დამოკიდებული.. ფორმები მართლაც არ მოდის არარაობიდან, ისინი დაფარული პრინციპის ხილული და ამუშავებული შედეგებია. და, როგორც ვიხილეთ, ეს პრინციპი ანიჭებს ტექნიკას გარკვეულ სპეციფიკურ მახასიათებლებს. აქედან, ბუნებრივია, რომ ეს მახასიათებლები განსაზღვრავს თავის მხრივ ილეთის გარეგან მხარეს, ანუ ფორმას. სწორედ ამ ფუნდამენტური მიზეზის გამო არ შეიძლება ფორმები იყოს ისეთი არეულ-დარეული და ჰეტეროგენული, როგორებიც დღეს გვხვდება. რადგან მათი გარეგნული მრავალფეროვნების მიღმა, აბსოლუტური აუცილებლობა არსებობს იმისა, რომ ისინი ღრმა ერთიანობას ასახავდეს და ეს ერთიანობა მათ ფართო სინთეზში უყრიდეს თავს და აწესრიგებდეს.

შომენ უჩი იკიო ომოტეს მოძრაობა, მაგალითად, თავის საბაზო ფორმაში მოითხოვს საწყის ბრუნვას 45º-ით იმისათვის, რომ ირიმი-ტენკანის პრინციპი იქნეს დაცული. თუ არ ვბრუნავ საერთოდ ან საკმარისად, ჩემი მოძრაობის გარეგნული ფორმა განსხვავებული იქნება 45º-იანი მოძრაობისაგან. რასაკვირველია, განსხვავება ძლივს შესამჩნევია, ჰგავს, კიდეც ერთმანეთს ეს ორი მოძრაობა და ცდუნება დიდია, რომ ვთქვათ – ეს მხოლოდ და მხოლოდ განსხვავებული, ფორმააო, რომ ყველა სამუშაო ფორმა არსებობსო და რომ ღია უნდა იყო კაცი და ყველა ფორმა მიიღოო და ა. შ. და ა. შ… მაგრამ სინამდვილეში, მიზეზი რის გამოც ეს ფორმა განსხვავდება, ისაა, რომ რაკი არ იცავს აიკიდოს პრინციპს, აღარც გამოდის აიკიდოს გამოვლინება, იგი არაა შექმნილი ამ პრინციპის ამუშავების შედეგად და, აქედან გამომდინარე, აღარც არაფერი აკავშირებს აიკიდოსთან. ამ მიზეზით ეს არ არის აიკიდო.

თუკი „შეზღუდულობის“ ნიშანია კეთილგონიერების დაცვა, მაშინ მე ვიცხოვრებ ჩაკეტილობაში. მაგრამ ხელგაშლილი ღიაობის ასეთი თეორია, რის სახელითაც კარგ ტონად ითვლება გულზე ხელის დადება და აიკიდოს ყველა ფორმის მიღება, სინამდვილეში სხვა არაფერია, თუ არა ტექნიკის სიმკაცრისა და სიზუსტის ნაკლებობის გამო განსხვავებული ფორმების მიღება. ყველაფერს რომ თავისი სახელი დავარქვა, პირადად მე ღიაობის ამ სულგრძელ გამოხატულებაში მხოლოდ ელეგანტურ მაკიაჟს ვხედავ, რაც აიკიდოს სინამდვილეში ქიმერის სახეს აძლევს.

თავისი დროის აზროვნების გამოსაყვანად გაქვავებული და იოლი აზრების ჩაკეტილი წრიდან ჯორდანო ბრუნო, ისევე, როგორც უფრო ადრე ლუთერი, არად დაგიდევდა ეკლესიის მტვრიან იერარქიას. მან დაწერა წიგნი, რომლის სათაურიც გასაოცრად შეიცავს იმას, რაც ბერნარ პალმიესა და მე გვაცალკევებს ერთმანეთისგან: „მიზეზი, პრინციპი და ერთიანობა“. თავხედობა იმად დაუჯდა, რომ ცოცხლად დაწვეს კოცონზე, თუმცა იქამდე ვერც რომის ინკვიზიციისგან წამებას გადაურჩა. რამდენიმე წლის შემდეგ კეპლერის კანონებმა ის გაამართლა. ამ გამოცდილებიდან ჩანს, რომ მსოფლიოში საუკეთესო არგუმენტები უძლურია ძალაუფლების წინააღმდეგ და ვერ გადაწონის მას. ამ უკანასკნელს, არც თავისი არსით და არც თავისი ფუნქციით, დიდად არ აწუხებს ჭეშმარიტების ძიება. არ ვდაობ იმაზე, რომ ბევრად უფრო კომფორტულია საკუთარ ლოგინში ჩაწოლა. ეს ამშვიდებს და ასვენებს კაცს. დაღლილობა დიდია მეტოქეთა ბანაკში, სადაც ყველაფერს ძლივძლიობით აკეთებენ.

მე შორსა ვარ გალილეისთვის ქვის სროლისგან, ვინც უარყო თავისი აღმოჩენები, როდესაც ყელზე დანა მიაბჯინეს. მაგრამ რაკი პატივისცემაზე ვლაპარაკობთ, პატივი უნდა ვცეთ სხვებს, საკუთარ თავს და იმ პატარა როლს, რომელიც შესასრულებელი გვაქვს ამ ქვეყანაზე, უნდა დავიცვათ ის საქმიანობები, რომლებიც ცხოვრების არსს წარმოაგდენს. მოხლმოდრეკილი ლოცვა შეცდომის წინაშე, როდესაც იცი, რომ ეს შოცდომაა, არ არის ჩემთვის მოსაწონი ქცევა. თუ ეს უპატივცემლობაა, რაშიც ბერნარ პალმიე მადანაშაულებს, ესეც დიდი გულუბრყვილობისა და დიდი ოპტიმიზმის ნიშანია. ეს ორი ცოდვა ახალგაზრდული ცოდვებია. და ყველამ იცის, რომ ახალგაზრდობას ბევრ რამეს პატიობენ…

ფილიპ ვოარინო, კამპო დეი ფიორი, 2008 წლის თებერვალი

(1) s – ფრანგულ ენაში მრავლობითი რიცხვის ნიშანია.

Categories
ტატამს მიღმა

ფედერალური ძონძ-საფარველი

ძალიან განსაკუთრებული შემთხვევის გარდა, კარდიდატი, რომელიც აიკიდოს ამა თუ იმ ხარისხს მიიღებს, წესისამებრ, შემდეგ საფეხურზე მყისიერად ვერ იქნება წარდგენილი.

აიკიდოს იაპონურმა ადმინისტრაციამ საჭიროდ ჩათვალა, რომ ყოველი საფეხურის შემდგომ ერთგვარი მინიმალური ვადა დაწესებულიყო მომდევნო საფეხურის მიღწევამდე. თითქოს სარი აზრი ძევს ამაში. ერთ მშვენიერ დღეს რამდენიმე ადამიანი შეიკრიბა მაგიდასთან და ამ ვადების სიგრძეები ოფიციალურად გადაწყვიტა:

  • ორი წელი მე-2 დანამდე,
  • სამი წელი მე-3 დანამდე,
  • ოთხი წელი მე-4 დანამდე,
  • ხუთი წელი მე-5 დანამდე,
  • ექვსი წელი მე-6 დანამდე,
  • შვიდი წელი მე-7 დანამდე
  • და რვა წელი მე-8 დანამდე.

არა მგონია, ვინმეს სადაოდ მოეჩვენოს ამ ზოგადი წესის სასარგებლოობა ხარისხთა ადმინისტრაციის ბიუროკრატიული თვალსაზრისით. მაგრამ აიკიკაის მიერ განხორციელებული ეს მკაცრად სწორხაზოვანი დანაწევრება (2-3-4-5-6-7-8 წელი) აჩვენებს, რომ აქ ლაპარაკია მხოლოდ და მხოლოდ მართვის ინსტრუმენტზე და ამ თვალსაზრისით ის ძალიან ნიშანდობლივი და უაღრესად მიახლოებითია.

ეს ინსტრუმენტი ვერასოდეს გაითვალისწინებს ინდივიდის წინსვლის რეალობასა და სინამდვილეს. ის ამისთვის არ მოუფიქრებიათ. ცოცხალი არსების ევოლუცია ასე სწორხაზოვნად არ ხდება. სამხედრო სახელმძღვანელოებში ნათქვანია, რომ ხის სარტყელი, რომელიც ზარბაზნის ლულას არტყია, გარკვეულ დროს ანდომებს გაციებას, ჰოდა აიკიდოში მოვარჯიშეც გარკვეულ დროს ანდომებს ერთი დონიდან მეორეზე ასვლას. მაგრამ ამ ვადების დასაზუსტებლად გამოყენებულ დოზიმეტრში ფრანგულ ჩამჩას თუ ვიცნოთ, ეს აიკიკაის გასაკიცხად არაა გამიზნული.

ზოგი კანდიდატი „ტიპიურ“ ვადაზე მეტ ხანს მოანდომებს მოსაპოვებელი ხარისხის (დანის) სიმწიფემდე მისასვლელად. და პირიქით, სულაც არაა შეუძლებელი, მაგალითად, რომ რომელიმე ბრწყინვალე მე-2 დანმა მე-3 დანის დონეს სამ წელიწადზე ნაკლებ დროში მიაღწიოს. თავისი ვადამდელი კომპეტენტურობის მიუხედავად იგი სხვებივით რეგლამენტით გათვალისწინებულ სამ წელიწადს მოიცდის.

და ერთგვარი ლოგიკა არის იმაში, რომ ამგვარად თითოეულმა დაიცვას თამაშის წესები. მაგრამ განა წარმოუდგენელია ამ წესების გამო რამე შეღავათი გაკეთდეს?

როდესაც მესმის ხოლმე, რომ ფედერალურ კანდიდატებს არ შეუძლიათ წარდგნენ მე-4 დანის გამოცდაზე მხოლოდ იმის გამო, რომ ამ ოთხწლიან ვადას ორი დღე აკლია, ვეკითხები ხოლმე საკუთარ თავს, რატომ არ იჩენს UFA სიბეჯითეს და რატომ არ ეს გამოთვლის ამ ვადებს წუთებში, რომ რომელიმე თაღლითს ოცდახუთი ან ოცდაათი წამი არ დააკლდეს.

მონტესკიეობა სულ არ არის საჭირო იმის გასაგებად, რომ შეიძლება განასხვავო კანონის არსი და მისი ბრმა სიზუსტით შესრულება. უკეთ გასააზრებლად აი, როგორ და რა ვადებში ჩააბარა გამოცდები მორიჰირო საიტომ ო-სენსეის:

  • 1946 : დაიწყო აიკიდო ივამაში
  • 1947 : მე-2 დანი (დაწყებიდან მხოლოდ ერთ წელიწადში და თან 1-ლი დანის ჩაუბარებლად)
  • 1949 : მე-3 დანი (მხოლოდ ორი წლის შემდეგ)
  • 1950 : მე-4 დანი (მხოლოდ ერთი წლის შემდეგ)
  • 1955 : მე-6 დანი (მხოლოდ ხუთი წლის შემდეგ და თან მე-5 დანის ჩაუბარებლად)
  • 1962 : მე-7 დანი (ერთადერთი ეტაპი, რომელზეც საიტო სენსეიმ „ვადები“ დაიცვა)
  • 1968 : მე-8 დანი (მხოლოდ ექვსი წლის შემდეგ)

თვალის ერთი გადავლებაც კმარა გამოსათვლელად, რომ მორიჰირო საიტოს მიერ 22 წელიწადში გავლილი გზა აიკიკაის კრიტერიუმების დაცვით მხოლოდ 35 წელიწადში იქნებოდა შესაძლებელი. არადა რამე ეჭვისმაგვარიც კი არაფერი მსმენია აიკიკაის მხრიდან საიტო სენსეის ტექნიკური ავტორიტეტის მიმართ.

ფედერალური ინსტანციების ასეთმა წვრილმანმა ფორმალიზმმა ჟიდის ფრაზა გამახსენა:

სადაც მუსიკა სურთ, იქ მჭევრმეტყველება და ტვინის ჭყლეტა ხვდებათო.

სადაც აიკიდო სურთ, იქ აწი ბუღალტრული არგუმენტები ხვდებათო. ჭეშმარიტება ის გახლავთ, რომ იოლი არ არის, ზუსტად და დარწმუნებით შეაფასო აიკიდოში მოვარჯიშის ტექნიკური ღირებულება. ზუსტად სად მდებარეობს მიჯნა ბრწყინვალე მე-3 დანსა და საშუალო მე-4-ს შორის?

როდესაც მორიჰირო საიტო ვითარდებოდა, იყო ვიღაც – და ეს ვიღაც შემთხვევით ო-სენსი იყო –, ვისაც შეეძლო თავისი ავტორიტეტით შეეფასებინა თავისი მოწაფის ტექნიკური დონე ნებისმიერ მომენტში. ამ პასუხისმგებლობის მთელი სიმძიმე ერთ კაცს აწვა მხრებზე, მაგრამ ამ კაცის ავტორიტეტი მისსავე ცოდნაზე იყო დამყარებული.

და აქვე ჩემს თავს ვეკითხები, ის გაცხოველებული სიბეჯითე, რომლითაც ფედერაციები ამოფარებულან ურყევი წესების უკან, სიღატაკის დაფარვის სურვილიდან ხომ არ მომდინარეობს-მეთქი. სიღატაკე, რომელიც ამ ორგანიზაციების წიაღში ამა თუ იმ მოვარჯიშის შესაფასებლად აუცილებელი ინდივიდუალური კომპეტენციის გაქრობას ახდიდა ფარდას იმ შემთხვევაში, თუკი აბსურდულობამდე შემზღუდველი ადმინისტრაციული კადრი გაუქმდებოდა, კადრი, რომელიც საგამოცდო ჟიურის მშვენიერ ყავარჯნად ადგება ხოლმე.

TAI-ს ყველა მოწაფემ იცის, რომ საშინელი განსაცდელის წინაშე აღმოჩნდება, თუკი გაბედავს და ეროვნულ გამოცდაზე ნახევრად FFAB-ის და ბახევრად FFAAA-სგან შემდგარი ჟიურის წინაშე წარდგება. ორი მიზეზით. -* პირველი ისაა, რომ საფრანგეთის ეროვნული გამოცდის ოფიციალურ კრიტერიუმებს ბევრი არაფერი აქვს საერთო ო-სენსეის აიკიდოსთან. -* მეორე კი ისაა, რომ ადმინისტრაციული სისტემა, რომელიც აიკიდოს ორ ორგანიზაციას უქმნის დანის მინიჭების მონოპოლიას, ამ უკანასკნელთ მსაჯულისა და მხარის სიტუაციაში აყენებს. როგორც კი ძალაუფლებისა და დომინანატური პოზიციის პირობები ერთ ხელში იყრის თავს, არ უნდა გაგვიკვირდეს, რომ ეს შემდგომ მსაჯულთა თვითნებობაში გამოვლინდება.

კარგა ხანია, დროა, სპორტის სამინისტრომ მგდომარეობა შეაჯამოს და შეაფასოს. უკვე ოცი წელია, სახელმწიფოს მედიატორები ერთმანეთის მონაცვლეობით ცდილობენ, ორი ფედერაციის წარმომადგენელთა შერიგებას, რომელთაც ერთ ჭერქვეშ ცხოვრება არ სურთ. ყველა ამ უშედეგო მცდელობამ მთლიანობაში ფრანგული აიკიდოს დისკრედიტაცია გამოიწვია.

FFAB და FFAAA პასუხისმგებელნი არიან ამ შედეგზე და ეს შედეგები მათ მიმართ პატივისცემას აქრობს და მათი ამ პასუხისმგებლობის საზღვრებს ნათლად წარმოაჩენს. UFA (Union des Fédérations d’Aikido – აიკიდოს ფედერაციათა კავშირი) მოჩვენებასავით ასოციაციაა. კარადიდან საფრთხობელასავით გამოიღებენ გამოცდებს მოჩვენებითი ლეგიტიმურობა რომ შესძინონ, მერე უკანვე დებენ შემდეგ ჯერამდე და ყველაფერი თავის ადგილს უბრუნდება. ვის უნდათ, რომ დააჯერონ, რომ ეს მაიმუნობა ფრანგული კანონის სულისკვეთებას გამოხატავს? თვალთმაქცობა, მასკარადია და ყველაზე უარესი რამ, რასაც მეტისმეტი ლმობიერებით თავდებობს ძალიან დიდი ხანია სპორტის სამინისტრო.

არ დადგა დრო, დასკვნები გამოვიტანოთ ამ ყოველჯერად მარცხთაგან? აიკიდოს გაერთიანებული დიდი ფრანგული ფედერაცია შეიძლება დაიბადოს, ოღონდ ერთი პირობით: რომ სკოლათა განსხვავებულობა აღიარებული და ანგარიშგაწეული უნდა იყოს. სურვილი, რომ ყველა ფორმა ერთ ყალიბში ჩაასხა, წინასწარვე მარცხისთვის განწირული წამოწყებაა ისეთი ქვეყნისთვის, რომელიც ყველის 365 სახეობას აწარმოებს.

თუკი სპორტის სამინისტროში ამ არგუმენტის მიმართ მგრძნობიარე და FFAB-სა და FFAAA -ს შორისდაუსრულებელი კამათებით დაღლილი ერთი პასუხისმგებელი პირი მაინც მოიძევება, და თუკი შემთხვევით ეს სტატია ხელში ჩაუვარდება, ვთხოვ, დამიკავშირდეს მე. არსებობს ხერხები საიმისოდ, რომ შეაჯერო სახელმწიფოს მოთხოვნები – როემლსაც, ტექსტებმა და განკარგულებებმა რომ იმუშაოს, ერთიანი ფედერაცია სჭირდება – აიკიდოს სხვადასხვა ჯგუფთა მოთხოვნები – რომლებიც თანახმანი იქნებიან ერთიან ეროვნულ სიაში ჩაეწერონ, თუკი შეუნარჩუნებენ სხვადასხვა სფეროებში ავტონომიურობას – და მოვარჯიშეთა ინტერესებს, რომელთან ყელში ამოუვიდათ ის ამბავი, რომ მათი ხელოვნება ფედერაციათა შავბნელ, უნაყოფო და უბოლოო უთანხმოებებში იხრწნება.

ფილიპ ვოარინო, 2007 წლის 24 ივნისი

Categories
ტატამს მიღმა

არწივისა და გველის თამაში

ნობუიოში ტამურა ჟურნალ „დრაკონს“ ინტერვიუზე დასთანხმდა და იგი გამოქვეყნდა 22-ე ნომერში, სათაურით „აიკიდოს არწივი“.

არწივი ზევსის შუქს ატარებს და ცის ისეთ ადგილებში შედის, რომლებიც ადამიანისთვის მიუწვდომელია. ის სულის სამყაროებში დაქრის. ამიტომაცაა იოანე ნათლისმცემელი არწივის ნიშნით გამოსახული. არწივი, გველების მკვლელი, ბნელ ძალებზე გამარჯვებას ზეიმობს. მზესთან ახლოს რომ ცხოვრობს, სინათლის გამარჯვებას ატარებს თავის თავში.

მაგრამ არწივის შორეთისკენ მიპყრობილი მზერა ისეთ შთაბეჭდილებას ტოვებს, თითქოს მან არ იცის, გარს რა არტყამს და თითქოს ერთგვარ ზიზღსაც კი გრძნობს იმ ყველაფრის მიმართ, რაც მასთან ახლოსაა. ამიტომაცაა, რომ მას ოდითგანვე ქედმაღლობის ცოდვაც აწევს ზურგზე. ამის გამო ხშირად ორი თავითაც გამოსახავენ ხოლმე. სინამდვილეში არწივს ორი სახე აქვს. და გველმა მისი მეორე, ნაკლებად ძლევამოსილი მხარე იცის, რადგან იგი ფრინველთა მეფის თანამგზავრია საპირისპიროთა მარადიულ თამაშში.

არწივი თუ ციდან იღებს თავის ძალას, გველი თავისას მიწაში პოულობს. ოდითგანვე ერთნი არიან ისინი, როგორც დღე და ღამე, როგორც მდედრობითი და მამრობითი. გველი თუ ეშმაკია, ის ამავე დროს კუნდალინია, ოურობოროსია, ესკულაპის თანამგზავრია, ისეა წკირზე შემოხვეული, როგორც სამყაროს ღერძის გარშემო.

ლეგიტიმური რომ გამოვიდეს ჩემი პასუხი აიკიდოს არწივის მიმართ, ერთადერთ გზად გველის ტყავში შეძვრომაღა დამრჩენია. ბევრს წაკითხვამდე გაუჩნდება სურვილი თავი გაუჭეჭყოს ამ მცოცავ ცხოველს. არადა ყველა ცხოველს შორის მხოლოდ გველსა აქვს ღმერთების მესიჯის მოსმენის თვისება.

როდესაც საჯაროდ საკუთარ პოზიციას გამოხატავ, კრიტიკისთვისაც უნდა იყო მზად. გარდაუვალი ამბავია. მე კარგად ვიცი ეს, რადგან სიგიჟის ჟამს ბევრს ვწერ ხოლმე. ნობუიოში ტამურამაც იცის ეს. სწორედ ამიტომაც ის სიბრძნეს იჩენს და თითქმის არასდროს არ ლაპარაკობს. ამ თავისი დუმილით ძალაც კი შექმნა, რადგან იმის მიმართ, ვინც თავის აზრს არ გამოხატავს, საზოგადოდ ძირითადად მაღალი აზრისანი არიან. და ის იშვიათად არღვევს ამ წესს.

ასეთი სიტყვაძუნწი კაცი რომ ცხრაგვერდიან ინტერვიუს აძლევს დიდ საჯარო ჟურნალს, ამას შემთხვევითობას ვერ მივაწერთ. ეს გააზრებული საქციელია, რომლის აზრიც ღირს, რომ დავადგინოთ. შუაში რამდენიმე სასაცილო ამბით შენიღბული ნამდვილი მიზეზი ამ სიტყვით გამოსვლისა ძნელი გამოსაცნობი არ გახლავთ.

`ოფიციალურ~ აიკიდოს ეშინია მორიჰირო საიტოსი, იმიტომ რომ იგი ეჭვქვეშ აყენებს აიკიკაის ტექნიკურ ავტორიტეტს როგორც იაპონიაში, ისე საფრანგეთში და სხვაგანაც. და ყველაფერია ამოქმედებული ჰომბუ დოჯოდან გამოსულ აიკიდოს პატარა სამყაროში როგორც პირადად საიტო სენსეის, ისე ო-სენსეის მიერ დატოვებული მემკვირდეობის მიმართ მისი ერთგულებით მიძღვნილი ცხოვრების დისკრედიტაციისთვის.

ამ მიზნის მისაღწევად საუკეთესო იარაღი დეზინფორმაციაა, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც იგი ნობუიოში ტამურასნაირი ისტორიული წონის მქონე კაცისგან მომდინარეობს.

ასეთი ბუმბერაზი რომ თავის წონას სასწორზე დადებს, ეს ამავე დროს შიშისა და კანკალის საბაბს იძლევა თანამედროვე აიკიდოს ქვიშაზე აშენებულ მთელ იმპერიაში.

ნობუიოში ტამურას სიტყვები ამ ინტერვიუში ცივსისხლიან, დაუზოგავ და თითქმის ფრონტალურ შეტევას წარმოადგენს მორიჰირო საიტოს სწავლების მიმართ. ამის დაწერით რასაკვირველია არ ამცდება პარანოიდული ბოდვის იარლიყი იმათი მხრიდან, ვისაც აზრი უკვე ამ სტატიის წაკითხვამდე აქვს ჩამოყალიბებული. ჩემს ნაცნობებზე ვამბობ.

1989 წელს ორკვირიანი ტურნეს დროს, რომელიც მე მოვაწყვე საფრანგეთში მორიჰირო საიტოსთვის, ჩემთან სახლში მოვიწვიე ნობუიოში ტამურა და მისი მეუღლე. ჩემს მაგიდასთან, ჩემ და კიდევ ბევრი მოწმის თვალწინ ნობუიოში ტამურამ ჯიბიდან ამოიღო სქელი კონვერტი და გაუწოდა მორიჰირო საიტოს, რომელმაც კონვერტი ოდნავ გახსნა და იქ 10.000 იენიანი კუპიურების კარგა სქელი დასტა გამოჩნდა. ოფიციალურად ეს ძღვენი იყო ახალი დოჯოსათვის, რომლის აგებასაც საიტო სენსეი აპირებდა ივამაში. იმხანად აიკიკაი მართლაც ემუქრებოდა მას იმ დოჯოდან გაძევებით, რომლის დაცვა-პატრონობაც ო-სენსეიმ მიანდო. საიტომ შეწუხებული სახით და ზრდილობიანად, მაგრამ მტკიცედ უთხრა უარი ამ საჩუქარზე და ცოტა უხერხულ მდგომარეობაში ჩავარდნილმა ტამურამ ჯიბეში ჩაიდო კონვერტი. ვისაც იაპონიაში უცხოვრია და ოდნავ მაინც იცნობს იაპონურ სულს, იოლად მიხვდება, თუ რა იმალებოდა ამ თავაზიანობისა და ზრდილობის ფასადის მიღმა. მიახლოებით ასე ითარგმნება ეს ყველაფერი: „სულაც არ არის კეთილი თქვენი მობრძანება აქ. აი ფული. აიღეთ და ამიერიდან თქვენი ფეხი აღარ იყოს ამ მიწაზე.

მორიჰირო საიტოს გავლენით გამოწვეული ეს შიში და წუხილი გუშინდელი არ გახლავთ. სწორედ ისინი შემოიჭრნენ მოურიდებლად ჩემს სახლში და სწორედ მათ ვცნობ ნობუიოში ტამურას ჟურნალ „დრაკონისთვის“ მიცემულ ინტერვიუში.

ამ ინტერვიუში სამი ეშმაკური ოინია გამოყენებული და ისინი აწ უკვე გარდაცვლილი საიტო სენსეის იმიჯისა და ავტორიტეტის შესალახადაა გამიზნული.

1 – ჰიროკაძუ კობაიაშის წარმოჩენა, როგორც საიტო სენსეის სემპაისა.

პირმოთნე ნობუიოში ტამურა გვიხსნის:

ჰიროკაძუ კობაიაში სენსეის, რომელიც ოსაკაში ცხოვრობდა, დიდი გამოცდილება ჰქონდა იარაღზე მუშაობისა, რადგან ის კენდოს ოსტატი იყო (…) მიამბო, რომ ხშირად დახმარებია საიტო სენსეის და გაუსწორებია მისთვის ფუძემდებელთან ნანახი მოძრაობები (…) კობაიაში სენსეის დიდი გამოცდილება ჰქონდა ხმლისა და მისი დახმარება ბევრ მოწაფეს წაადგა, სახელდობრ საიტო სენსეის.

მცირედ ინფორმირებული მკითხველი ბუნებრივია, იფიქრებს, რომ ჰიროკაძუ კობაიაში მორიჰირო საიტო სენსეის სემპაი გახლდათ და რომ ის ეხმარებოდა ამ უკანასკნელს, ო-სენსეისგან ნასწავლი მოძრაობებში ხარვეზები გამოესწორებინა.

არადა სულ პირიქით იყო ყველაფერი.

მორიჰირო საიტომ აიკიდო 1946 წელს დაიწყო, ჰიროკაძუ კობაიაშიმ კი 1953-ში, შვიდი წლით გვიან. უკვე სამი წელი იყო, რაც მორიჰიროს მე-4 დანი ჰქონდა ო-სენსეისგან, როდესაც ახალგაზრდა ჰიროკაძუმ პირველად შეიკრა თავისი თეთრი ქამარი.

ომის შემდეგ ტოკიოს ჰომბუ დოჯო 1952 წელს გაიღო. მხოლოდ ამ დროიდან დაიწყო ო-სენსეიმ ტოკიოში მოგზაურობა ივამადან, სადაც იგი 1941 წლიდან ცხოვრობდა. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ უკვე შვიდი წელი იყო, რაც მორიჰირო საიტო ო-სენსეისთან ყოველდღიურად ვარჯიშობდა ივამაში, ვიდრე ჰიროკაძუ კობაიაში დაიწყებდა აიკიდოში ვარჯიშს.

შვიდწლიანი ყოველდღიური ვარჯიში დაახლოებით 2000 საათია კენისა ო-სენსეისთან ერთად თითქმის ექსკლუზიური პარტნიორობით. გასაგებია, რომ ასეთი ღარიბი გამოცდილების მქონე საიტო სენსეიმ 23 წლის (კობაიაში 1929 წელს დაიბადა) ახალგაზრდა დებიუტანტსა და კენდოს `ექსპერტს~, როგორც არიან ხოლმე ამ ასაკში, წინამძღოლობა მიანდო!

ამასთან გამოვიჩენ გულუბრყვილობასაც და ო-სენსეის მოსაზრებას გავიმეორებ, რომ აიკი კენსა და კენდოს შორის კავშირი არ არსებობს!

კობაიაშის გარდაცვალებიდან ცოტა ხნის შემდეგ საიტო სენსეიმ ივამაში გამანდო ჭეშმარიტება, რომელიც სრულიად განსხვავებულია ამ ინტერვიუში მოხმობილი ამბებისგან. მე ამას ჩემთვისვე შევინახავდი, ნობუიოში ტამურას ამ მედია-აქტს რომ არ ეიძულებინა ჩემთვის ამ ჭეშმარიტების გამომზეურება: ჰიროკაძუ კობაიაშის ბევრჯერ მიუწვევია მორიჰირო საიტო ოსაკაში, რომ მას იქ აიკი კენი და აიკი ჯო ესწავლებინა. ერთ დღესაც კობაიაშის ხარჯების ანაზღაურება დავიწყებია. კოჰაისთვის გაწეული დახმარებაც ამგვარად დასრულებულა.

2 – საიტო სენსეის წარმოჩენა ისეთ ვინმედ, ვინც ვარჯიშს თავისი დროის მხოლოდ გარკვეულ ნაწილს უთმობდა.

ნობუიში ტამურა ყალბი თანაგრძნობის ტონალობაში ლაპარაკს განაგრძობს:

(საიტო სენსეი) ამავე დროს მატარებლის მემანქანე იყო და ალბათ ძალიან რთული იყო მისთვის ეს ყველაფერი. ჩვენ არ ვმუშაობდით და მთელ დროს მხოლოდ ვარჯიშს ვუთმობდით…

ტენდენციური წარდგინების ეშმაკობას შეუჩვეველი მკითხველი უთუოდ ისე გაიგებს ამ ნათქვამს, რომ ტოკიოელი უჩი დეშები ბევრად მეტს ვარჯიშობდნენ, ვიდრე რკინიგზაში სამუშაოთი შებორკილი უბედური საიტო.

სამი რეალობა, რომელიც ყველაფერს ცვლის, „გამორჩენილია“ არ ინტერვიუში:

  • პირველ რიგში მორიჰირო საიტო ცხოვრობდა ივამაში, ო-სენსეისთან ახლოს და ყველანაირ სავარჯიშოს ის ო-სენსეისთან აკეთებდა. მაშინ, როცა უჩი დეშები ტოკიოში ცხოვრობდნენ და აიკიდოს კიშომარუ დოშუსთან სწავლობდნენ.
  • მეორე – საიტო მუშაობდა ღამე, რაც საშუალებას აძლევდა, დღისით დახმარებოდა ო-სენსეის მინდვრებში და ევარჯიშა მასთან ერთად, მაშინაც კი, როდესაც ღამე არ ეძინა. დიახაც, „ალბათ ძალიან რთული იყო მისთვის ეს ყველაფერი“, მაგრამ მან ეს გააკეთა.
  • მესამე – როდესაც ტოკიოელმა უჩი დეშებმა საბოლოოდ დატივეს იაპონია, მათი წლების რაოდენობა აიკიკაიში სწავლისა შემდეგნაირია: ტამურა 10 წელი. კანაი 9 წელი, იამადა 8 წელი, ჩიბა 7 წელი, სუგანო 7 წელი, ნორო 5 წელი… რაც შეეხება საიტო სენსეის, მან იცხოვრა და ივარჯიშა ო-სენსეისთან ერთად ოცდასამი წლის განმავლობაში, ანუ ორჯერ მეტი და კიდევ უფრო მეტი, ვიდრე ტოკიოელმა ყველაზე ბეჯითმა უჩი დეშიმ.

ჭეშმარიტება ის გახლავთ, რომ იაპონიიდან წასვლის შემდგომ ამ ახალგაზრდა მასწავლებლების მიერ შეძენილი ცოდნა აღარ მომდინარეობდა არც ო-სენსეისგან და არც კიშომარუსგან: მათ თვითონ, თავიანთი დასავლელი მოწაფეების (რომლებიც არაფერს ეჭვობდნენ) სწავლებისას აღმოაჩინეს მეტ-ნაკლებად ის, რასაც აწი ვეღარ მიიღებდნენ თავიანთი მასწავლებლებისგან.

3 – საიტო სენსეის წარმოჩენა ისეთ ვინმედ, ვინც ზოგი ფუნდამენტური პუნქტი შეცვალა და ამგვარად ო-სენსეის ავთენტურ სწავლებას დაშორდა.

ნობუიოში ტამურა, ვისაც ერთ დღეს – და ესაა აპოგეა – შესანიშნავი ივამური ბოკენი ვაჩუქე, გვიხსნის:

საიტო სენსეიმ მოიგონა სქელი ბოკენი, რომელსაც ივამური ბოკენი დაერქვა. ო-სენსეი ძირითადად ხმარობდა აბანოზის ხის შესანიშნავ ბოკენს, უფრო წვრილს იაგიუს ტიპისა.

სხვაგვარად რომ ვთქვათ, საიტო სენსეიმ აიკიდოს კენი შეცვალა და რაღაც განსხვავებული კენი „გამოიგონა“… რა თქმა უნდა, დემონსტრაციების დროს ო-სენსეი მსუბუქ კენს ხმარობდა, იმიტომ რომ ასე ბევრად უფრო სწრაფი იყო. მაგრამ ვარჯიშის დროს გადაღებული ბევრი ფოტოზე სულ პირიქით – მძიმე იარაღები ჩანს.

ო-სენსეი და მორიჰირო საიტო ვარჯიშის დროს ივამაში.

ივამაში იმხანად, როდესაც უჩი დეშად გახლდით იქ 80-იან წლებში, ჯოჯგინაზე ჯერ კიდევ იდო ის უზარმაზარი ბოკენი, რომელიც ხელში ეჭირა ო-სენსეის ივამას დოჯოს წინ გადაღებულ ცნობილ ფოტოებზე. იქ ფუძემდებელი სამუშაო ტანსაცმლითაა გადაღებული.

პირადად მე ათასობით მიკეთებია სუბურები ამ კენით ივამას დოჯოში და შემიძლია დავადასტურო, რომ მსუბუქისა და თხელისა არაფერი სცხია.

სხეულის ტექნიკაზე სწორად რომ იმუშაო, აუცილებელია მძიმე იარაღით ვარჯიში. სხვათა შორის, სწორედ ამის გამო ვარჯიშობენ ხანდახან სუბურიტოებით.

იგივე კენი ვარჯიშისას სამუშაო ტანსაცმელში ჩაცმული ო-სენსეის ხელში. შეუძლებელია, სწორად იხმაროს კაცმა, თუ ხელში ძალა არა აქვს.

(ო-სენსეი) იკიოსაც კი არ ასწავლიდა! (…) ის არ მისდევდა პედაგოგიკას სასკოლო გაგებით და განსაზღვრული ეტაპებით.“ (…) აზრი, რომელიც საგანთა დაყოფაში მდგომარეობს, არ ამართლებს ჩვენს გზაზე (…) აიკიდოს ილეთები (…) უნდა კეთდებოდეს, ისწავლებოდეს და გაიაზრებოდეს გლობალურად. თუ მათ დაშლილად სწავლობენ, აუცილებლად იქნება აცდენები, რაც მათ გამოყენებას შეუძლებელს გახდის.

ეს ოთხხაზიანი მოსაზრება კატეგორიული და დაუნდობელი გმობაა საიტო სენსეის სწავლებისა, რაც სწორედაც ამ ვარაუდის საპირისპიროდან მომდინარეობს. მიმნდობი დამიამიტი მკითხველი დაასკვნის, რომ მორიჰირო საიტო, ვინც თავისი ძალიან მეთოდური სისტემით შლის ილეთებს უკეთ გაგებისათვის, შორდება ფუძემდებლის ავთენტურ სწავლებას. ეს არის გზის დაკარგვა, რაც ტოკიოელ უჩი დეშებს არასოდეს დამუქრებია… რა თქმა უნდა!

მაშ ვის მხარესაა სიმართლე?

ეჭვგარეშეა, რომ ახალგაზრდა ნობუიოშიმ ტექნიკა ტოკიოში „გლობალურად“ შეისწავლა. და გასაგებია, რომ თავის მხრივ, მან სხვებს ისე გადასცეს იგი, როგორც თვითონ მიიღო და თავის სწავლებას აწ უკვე ცნობილი წარწერაც გაუკეთოს: „ჰაერში დაიჭირეთ ჩემი ტექნიკა!“

რადგანაც მან იგი მხოლოდ და მხოლოდ ასე შეისწავლა და სხვა გამოცდილებას არ იცნობს, ფიქრობს, რომ „ეს არის სწავლის მეთოდი *(მე ვიტყოდი, უფრო უმეთოდობა) * რომელსაც ალტერნატივა არა აქვს და იგი უნდა მივიჩნიოთ შეუცვლელად.“ არადა ვინც კი ივამაში ო-სენსეის სწავლებას შესწრებია, ყველა ამბობს, რომ ფუძემდებელი ძალიან მეთოდური იყო და ამას მრავალ ახსნა-განმარტებას ურთავდა, უმცირესი დეტალების ჩათვლით.

ისტორიული რეალობა რთულია. დღეისთვის საყოველთაოდ ცნობილია, რომ ო-სენსეი სხვადასხვაგვარად ასწავლიდა იმის მიხედვით, თუ სად იყო და ვინ ედგა პირისპირ.

მაგრამ, ყოველ შემთხვევაში, მაინც არის ერთი რამ, რაც ნობუიოში ტამურას ნამდვილად ვერ ეცოდინება: ის, თუ როგორ ასწავლიდა ო-სენსეი ივამაში. მთელი ცხოვრების მანძილზე ტამურა ორჯერ თუ სამჯერ იყო ივამაში და ნამდვილად არ ასულა იქ სავარჯიშოდ. მე მივაწოდე ივამას დოჯოს კლიშეები, რომლებიც მის წიგნში `ეტიკეტი და ცოდნის გადაცემა~ ფიგურირებს. ტამურა დოშუ კიშომარუს მოწაფეა და ის ო-სენსეის გაკვეთილებს დასწრებია მხოლოდ მაშინ, როდესაც ეს უკანასკნელი სტუმრად ჩადიოდა ტოკიოში ან მისი მოგზაურობების დროს ოტომოს (თანმხლები თანაშემწე) რანგში. ეს გარემოებები და მისი სიახლოვე ო-სენსეისთან ასეთ მომენტებში დიდი იღბალი იყო მისთვის და უთუოდ გასათვალსწინებელი ამბავია. მაგრამ ეს არანაირად არ აძლევს მას უფლებას ილაპარაკოს, თუ როგორ ასწავლიდა ო-სენსეი ივამაში, რადგან ამის ნამდვილი გამოცდილება მას არ ჰქონია.

ვის შეუძლია გონივრულად შეეწინააღმდეგოს ნობუიოში ტამურას, როდესაც იგი ამტკიცებს, აიკიდოს ტექნიკა მხოლოდ და მხოლოდ ყველა მისი შემადგენელი პარამეტრის გლობალურობაში უნდა შესრულდესო? საიტო სენსეის, რასაკვირველია, არასდროს გამოუთქვამს სურვილი საწინააღმდეგოს თქმისა. აიკიდოს მოძრაობა ერთია ან საერთოდ არ არის, ეს ცხადზე ცხადია.

მაგრამ დიდი განსხვავებაა რომელიმე მოძრაობის ყველა აუცილებელი პარამეტრით შესრულებასა და ამავე მოძრაობის სწავლას შორის.

ნობუიოში ტამურას ნათქვამის საწინააღმდეგოდ, შეიძლება დაშალო, რომ უკეთ გაიგო და ისწავლო. შესაძლებელია სწავლების მეორე ფაზაში შეაერთო და დააკავშირო ეს სხვადასხვა ელემენტები, როდესაც მოძრაობის კი ნო ნაგარეში შესრულების დრო დგება. თუ ადამიანს სურს შეიძინოს ფუნდამენტური ცოდნა და მერე იგი შეინარჩუნოს, მაშინ ეს მეთოდია უალტერნატივო.

ისეც არ არის, რომ გლობალური მეთოდი სულ უვარგისი იყოს, ბავშვებში უკეთესიც კია ასე, იმიტომ რომ ბავშვებს სუფთა გონება აქვთ და რეფლექსიური სწავლის მექანიზმებს არ ფლობენ. მაგრამ 12 წელს ზევით გლობალური მეთოდი გარანტიაა იმისა, რომ ადამიანმა გამოუსწორებლად შეითვისოს გარკვეული შეცდომები. და მე სამწუხაროდ ვერ ვხედავ, რომ კიშომარუს სწავლებას, რომელიც ნობუიოში ტამურამ და სხვა უჩი დეშებმა გადასცეს თავიანთ მოწაფეებს, საშუალება მოეცა ამ გადახვევების თავიდან აცილებისა, ფუნდამეტურის დაცვისა და ცოდნის შენარჩუნებისა. ეს უკანასკნელი მოსაზრება, რაგინდ უსიამოვნოდაც არ უნდა მოეჩვენოს ზოგიერთს, სულაც არაა თითიდან გამოწოვილი და ის არგუმენტებს ემყარება, რაც ფართოდაა გავრცობილი ამავე საიტზე რუბრიკაში გავრცელებული შეცდომები.

აი, დაიწერა ის, რაც უნდა დაწერილიყო. რადგან საგანთა წესის მიხედვით, მაღალი მთა, სადაც ის ცხოვრობს, არწივს თავისივე სიტყვების ექოს უგზავნის.

არ ვიცი, ღრუბელთა მბრძანებელი ჩაავლებს თუ არა გველს თავის კლანჭებს, რომ ცათა შინიდან რომელიმე ქარაფსა შინა ჩაუძახოს. მაგრამ იმასობაში გველი სიფხიზლეს ინარჩუნებს და ტაძარსაც იცავს. არწივი კი ყურადღებით უნდა იყოს, ზედმეტად წინ რომ არ წაიწიოს ამ ქედმაღლობის გზაზე, რაც მისი მარადიული ცოდვაა, თუ არ უნდა, რომ იქ რამდენიმე ბუმბული დატოვოს.

ფილიპ ვოარინო, რეკვისტა, მეგობრობის ხეივანი, 2007 წლის 10 აგვისტო

Categories
ტატამს მიღმა

ო-სენსეი რასაც აკეთებდა, ის აიკიდო არ იყო

ბატონო, გაკვეთილის დროს თქვენ ატემი აჩვენეთ… არ მესმის. იმიტომ, რომ  მე არ მინდა საბრძოლო ხელოვნებაში ვივარჯიშო… მე მინდა, ვივარჯიშო აიკიდოში.

ყბა ჩამომივარდა, ისევე, როგორც ცურვის მასწავლებელს დაემართებოდა, რომელიმე მოწაფეს რომ ეთქვა „ბატონო, არ მინდა წყალში ჩასვლა… მე მინდა ცურვის სწავლა“.

უსაზღვროდ მადლობელი ვარ ახალგაზრდა მოვარჯიშისა, რომელმაც ერთ-ერთი სემინარის ბოლოს მომაკითხა და ამაზე დამაფიქრა. სასწაულებრივი ფრაზაა. უკეთ ვერ განსაზღვრავ იმ გაუგებრობას,რომელიც დასავლეთში აიკიდოს გამოჩენით იშვა. ვუდსტოკის ხანაში, 1968 წლის შემდგომ, ზოგიერთი მოვარჯიშის კეიკოგიზე დაინახავდით წარწერას: „გიყვარდეთ ერთმანეთი, არ ეომოთ ერთმანეთს“. აიკიდო სიყვარული და ჰარმონიაა, მაშასადამე, არ შეიძლება ატემის გაკეთება, აიკიდო სიყვარული და ჰარმონიაა, მაშასადამე, არ შეიძლება ხმლის ხმარება, რომელიც ჩემს წარმოდგენაში წარსულში ბრძოლის ველებზე დაღვრილი სისხლი ჯერ არ შეშრობია. ესაა კრედო.

უბრალოდ, ფოტოდოკუმენტები, რომლებზე ო-სენსეია გამოსახული, რომელიც ატემის ასრულებს ან თავისი ხმლით მოწინააღმდეგეს სიმბოლურად ორად აპობს, ძალიან უხვადაა. „ეს არქაული, უმწიფარი და არასრული აიკიდოს გამოხატულებაა“, ასეთ პასუხს სცემენ სიყვარულის მომხრენი და სახეს იმალავენ. ერთი უბრალო „დეტალი“ კი ავიწყდებათ: ეს ფოტოები გადაღებულია ფუძემდებლის ყველა ასაკში, 50-დან 80 წლის ჩათვლით, რაც შეუძლებელს ხდის იმგვარ ახსნას, ვითომ ეს ძიებით, გზა-კვალის არევით ან სულაც ჯეელობით გამოწვეული შეცდომებია.

მაშ რა ხდება? აიკიდოს შემქმნელი გარდაცვალებამდე გონებაში (და ხანდახან სინამდვილეშიც) ურტყამდა თავის უკეებს მუშტსაც, ხმალსაც და ჯოხსაც. და უნდა დავასკვნათ აქედან? რა და ძალიან მარტივად: ვინაიდანაიკიდოში არ შეიძლება ატემის დარტყმა და ვინაიდან ო-სენსეი მთელი თავის ცხოვრება ატემის ურტყამდა, გამოდის, რომ ის, რასაც ო-სენსეი აკეთებდა, არ ყოფილა აიკიდო.

აი, რა გამოდის ამ ყველაფრიდან. თვალნათლივია, ო-სენსეი აგრესიული და უხეში კაცი ყოფილა. ჩვენ კიდევ ცივილიზებულები, რომლებსაც საკუთარი შეხედულებები გვაქვს, ძალადობას გავურბივართ, გამთბარ და შხაპებიან დარბაზებში ვეწაფებით მშვიდობის ხელოვნებას, აიკიდოში ვვარჯიშობთ. ძნელი გასაგებია ეს ყველაფერი? კარგად რომ დავუფიქრდეთ, ჩვენ ვყოფილვართ შანსი კაცობრიობისთვის. უჩვენოდ არავის არ ეცოდინებოდა, რა არის აიკიდო.

როგორ მოგწონთ ამგვარი აზროვნება? ხომ დიდებულია ?
ხომ ჩანს, სადამდე მივალთ, ამ ლოგიკას ბოლომდე თუ გავყვებით?

არ ღირს, დააფუძნოთ ამგვარი მსჯელობა წინასწარ შექმნილ რაღაც მიდგომებზე. აიკიდო ნამდვილად წამოჭრის ხოლმე შეკითხვებს, მაგრამ რა საჭიროა უშუალო პასუხების ძებნა რაღაც დამკვიდრებული აზრების ბაზარში? იმ ახალგაზრდა მოვარჯიშეს, რომელსაც ვერაფრით ვერ გაურკვევია, რომელია მართალი – აიკიდო ომის ხელოვნებაა თუ მშვიდობის – მინდა ვუთხრა, რომ მარტივი ხერხი არსებობს ამ პარადოქსის ასახსნელად: სულ ოდნავ ენდოს ო-სენსეის და მიჰყვეს მისგან მკაფიოდ მითითებულ გზას, ხმლით იქნება ეს, შუბით თუ ატემით. ფუძემდებლისა და მის მიერ დატოვებული მემკვიდრეობისა და მეთოდის მიმართ გამოჩენილი ერთგულებით წარმოჩინდება აიკიდოსეული მსოფლხედვა, რომელიც, რა თქმა უნდა, უსაზღვროდ აღემატება თავის მოკვეთის ტექნიკის ვულგარულ უნარს. მაგრამ თავის მოკვეთის სწავლაც აუცილებელია. ადამიანთა ამხდარი სამოთხის შეცნობამდე ჯერ ჯოჯოხეთში უნდა ჩაეშვას კაცი. უამისოდ არანაირი ინიციაცია არ იქნება. ესაა მეომრის გზა. მეომარს კონფრონტაცია სჭირდება. ჭკუის კოლოფობა კი არა, მოქმედება გაძლევს საშუალებას, საბრძოლო გზის ბოლოს ჩასწვდე ბრძოლად მონათლული ნგრევა-განადგურების სურვილის ამაოებას. რასაკვირველია, „იმას, ვინც არ იბრძვის, დედამიწის ზურგზე ვერავინ შეებრძოლება.“ რა აზრი შეიძლება მიეცეს ამ ფრაზას? ძალიან ადვილია, შეცდეს ადამიანი დაოს ამ სწავლებისაგან, ეს რომ მხოლოდ სპეკულაცია ყოფილიყო და არა გამოცდილების შედეგი. ჭეშმარიტი მეომარი თუ არ იბრძვის, ვერ იტყვი მასზე შემდეგომ, პასიური გახდაო. ყველაფერი პირიქითაა, ის სრულად მოქმედებს, რადგან ის ამ სფეროში ავთენტური, სუფთა სახის მოქმედებით მოხვდა. ანუ ის აღარ ეძებს კონფლიქტის გადაწყვეტას შეწინააღმდეგების ძალით, რომლის ხმარებასაც ნელ-ნელა გადაეჩვევა, და იწყებს სამყაროს კანონების დაცვასა და პატივისცემას,რომელთა შეცნობაც ნასწავლი აქვს. მის ნათელ ცნობიერებაში შედის ის ამბავი, რომ დაპირისპირების ძალა, თუნდაც ყველაზე დახვეწილი და ნიჭიერი, არ არის გამოსავალი, იმიტომ რომ ის გარდაუვლად მიადგება ამ ზღუდეს, გაანადგუროს სხვა ან განადგურდეს თვითონ. თუ ჭეშმარიტი მეომარი გამარჯვებას ზეიმობს, არა იმიტომ, რომ ის უფრო ძლიერი, უფრო სწრაფი ან უფრო მარჯვეა, ის ზეიმობს იმიტომ, რომ სამყაროს დინებაში ის ისეთ ადგილს იკავებს, რომ სხვაგვარად ვერც იქნებოდა. და ამ მიზეზით მისი ტრიუმფი არა მტრის განადგურება, არამედ ცასა და დედამიწას შორის არსებული წონასწორობის დაცვაა. მისი საშუალებით თავის თავს წარმოაჩენს ძალა, რომელიც ბევრად აღემატება ადამიანის მიერ თავისი მსგავსის ძირს დაგდებისთვის აუცილებელ ძალას.

თუ თავიდანვე და ერთბაშად ჩამოვიშორებთ საბრძოლო ხელოვნებას ამ „სიცუდის“ გამო, რაღა აზრი უნდა მივანიჭოთ ტრანსცენდენტულობის ცნებას? განა ტრანსცენდირება ზუსტადაც იმ საშუალების გამოყენება არ არის, რომლითაც ბუნების მიღმა არსებულ ნაყოფს ან ამ საშუალების თვალსაჩინოშესაძლებლობებს მივიღებთ? საბრძოლო ხელოვნების ტრანსცენდირება ნიშნავს, რომ მას შეაქმნევინო ის, რასაც ვერავინ წარმოიდგენდა, საბრძოლო ხელოვნებას ამის შექმნა შეუძლია. მაგრამ ამისთვის ჯერ შემოთავაზებულ გზას უნდა დაადგე. მორიჰეი უეშიბა რაიმე განკარგულებით არ გამხდარა ო-სენსეი, მან გაიარა გასავლელი, იარა ომიდან მშვიდობისკენ და მიჰყვა გზას, რომელსაც წინა პლანზე გამოჰყავს და საქმეში რთავს საბრძოლო ხელოვნებას და მან თამაშის ეს წესები დაიცვა. თუ რაიმე მადლმა არ გაგასხივოსნა, ჭეშმარიტებით ვერ მიაღწევ ჭეშმარიტებას, ჭეშმარიტებას შეცდომის გავლით მიაღწევ. სიხარულს სიხარულით ვერ მიაღწევ, სიხარულს დაღლილობისა და ტკივილის მერე ეზიარები და თუ მინდა, რომ ჩემი ბოსტანი აყვავებული ვნახო, იქამდე ჩემივე ოფლით უნდა მოვრწყა. ბუნება უხვია, გამუდმებით ქმნის ახალ ფორმებს, ახალ პეიზაჟებს, ახალ არსებებს, მაგრამ მას ეს იმის გამო ძალუძს, რომ ამავე დროს მიწასთან ასწორებს მთებს, აზვირთებს ოკეანეებს და სრულიად უგრძნობლად ანადგურებს ყველაფერს. არ არსებობს ქმნა განადგურების გარეშე. სიცოცხლის მომავალი სიკვდილშია, სიკვდილის მომავალი კი სიცოცხლეში. საპირისპირო საგანთა ურთიერთდამოკიდებულება დასტურია იმისა, რასაც სამყარო განუწყვეტლივ გვიშლის თვალწინ. უსასრულო დაბრუნების პროცესში ყველაფერი კვებავს და წარმოშობს თავის საპირისპიროს. აბა მაშინ რატომ არის გასაკვირი, რომ აიკიდოსნაირი მშვიდობის ხელოვნება ომის ხელოვნებიდან იყოს წარმოშობილი? სწორედ ამაში არ არის აუცილებლობა ? განა შეიძლება სხვაგვარად იყოს? ბუდიზმი, უარის თქმისა და თავიდან მოშორების გზა, განა სათავეს სამეფო სასახლეების ფუფუნებიდან არ იღებს? სიდჰარტა გაუტამა საკიას პრინცი იყო, მეფის შვილი, ვისაც გონება დაებინდა… მაგრამ ვინ იცოდა მასზე უკეთ ამის მიზეზი?

მიდგომას, რომელიც საგანთა ცალმხრივად აღქმაში, ამ ცალი მხარის ამორჩევაში, ამაზე მიბმაში და სხვა დანარჩენის უკუგდებაში მდგომარეობს, ფიქრი, რომ შეიძლება სიცოცხლე ისე მიიღო, რომ ამას სიკვდილიც არ ახლდეს თან, იყო ბედნიერი და არ იცოდე, რომ ოდესმე უბედურიც იქნებიაუცილებლად, ამ მიდგომას ერთადერთი სახელი აქვს: დუალიზმი. და ეს არცოდნაა. ეს ორბუნებოვნება თავისთავად არ არსებობს სამყაროში, ის ჩვენს დამოკიდებულებაშია სამყაროს მიმართ, ის მხოლოდ და მხოლოდ ერთი მომენტია, უთუოდ აუცილებელი ჩვენი ჯერ კიდევ რუდიმენტული ცნობიერებისთვის. აიკიდო კი არ ეწინააღმდეგება ამ ორბუნებოვნებას, არამედ გვთავაზობს გონების დახვეწას, რათა აღმოვაჩინოთ, რომ ამ ორბუნებოვნების გარსის ქვეშ სინამდვილეში ერთიანობის ალმასი იმალება: აიკი გაერთიანებული კის დაბრუნების გზაა, მაგრამ ალმასის გარსის გარეშე. სიყვარული სიძულვილის მეორე სახეა. სინაზე ძალადობის გარეშე ვერ არსებობს. მშვიდობა უომრად არ არსებობს. ზომიერება სიჭარბის და არის. ძველ ბერძნებს აპოლონისა და დიონისეს საპირისპირო და ერთმანეთის შემავსებელ ღვთაებებში ჰქონდათ პერსონიფირებული ეს დაპირისპირებული ძალები და ეს ამბავი იანუსის ორსახიანი ღვთაებით გამოხატეს. მონეტაზე, სადაც ადამიანის ბედი წერია, არ არის ზედა ან ქვედა მხარე, არის ზედაც და ქვედა მხარეც. და მე თუ არ მიყვარს ქვედა მხარე, შემიძლია სისქეში შუაზე გავჭრა ეს მონეტა, მაგრამ მაინც მექნება ისევ ქვედა მხარე.

ადამიანის ბუნება იოლი სიამოვნებისა და მყისიერი ბედნიერებისკენაა გადახრილი და მიმართული. სიყვარულისკენ, როგორ შაქრისკენ, ისე მივდივარ, იმიტომ რომ ტკბილი და საამოა. მაგრამ მხოლოდ ნამცხვრების ჭამაზე თუ გადავალ, ბოლოს დიაბეტი დამემართება. წონასწორობის დარღვევა სიკვდილს იწვევს. ყველაფრის არსებობა წონასწორობაზეა აგებული და ამ მხრივ არც სიყვარულია გამონაკლისი. წონასწორობა ერთმანეთის შემავსებელ ძალებს ემყარება და, ცხადია, ადვილი არაა ამ ჰარმონიის დაცვა. მაგრამ ამ ამბავში რაღაცეების ვითომ კეთება არ გამოდის, არა-შეწინააღმდეგების ხელოვნება წინააღმდეგობას შეიცავს, არ შეიძლება თაღლითობა, თუკი უკე თვითონ ეცემა, აიკიდოს ჭეშმარიტი აზრი იკარგება. აიკიდო არის გზა, რომელიც თავის არსში სიცოცხლისა და სიკვდილის, განადგურებისა და შექმნის შესაძლებლობასაც კი მოიცავს. სწორედ ამიტომ, პროტოტიპი იმისა, რასაც ფუძემდებელი ჭეშმარიტ საბრძოლო ხელოვნებას უწოდებდა, ჭეშმარიტების ბუა. ეს საბრძოლო ხელოვნება შეიძლება გამოიყენოს კაცმა მთელ სამყაროში თავისი შემქმნელი და დამცველი ძალის სიდიდის გამო და იმ აზრის გამო, რომელიც მას ო-სენსეიმ მისცა, ეს არის ტაკემუსუ აიკის აზრი, ეს არის აზრი, რომელიც ყველა ნამდვილმა აიკიდოკამ უნდა ჩადოს ამაში. მაგრამ თუ თვითონ სამყარო ვერ აშენებს, თუკიამავდროულად რამეს არ ანგრევს, როგორ მოახერხებს ამას ადამიანი? ირიმი-ტენკანი არის ის პრინციპი აიკიდოში, რომელიც ყოფიერების ამ გარდაუვალ ჭეშმარიტებას წარმოაჩენს. ხმალი, შუბი, ატემი ის სიმბოლოებია, რომლებიც ამ საგანთა ფუნდამენტურ ასპექტს შეგვახსენებს.

სხვაგვარად რომ ვთქვათ, შემიძლია იმედი მქონდეს, ვიქცე სამყაროდ და უზენაეს ტახტზე დავჯდე იქ, სადაც ყველაფერი საპირისპიროთა ერთიანობაში სპონტანურად წყდება, თუკი დაწყებამდე უარვყოფ სამყაროს ერთ ნაწილს, თუკი რაიმე იდეის სახელით ომს გამოვუცხადებ ძალადობას და მას პერსონა ნონ გრატად შევრაცხავ? გამოსავალი ძალადობის გარიყვაში არ არის, გამოსავალი ისაა, რომ ვიცოდე რას ვუშვრები მას. წარჩინებულს ფესვი წარუჩინებელი აქვს, მაღალს საფუძვლად დაბალი უძევსო, ღაღადებს დაო. წყალი გზას ყველაზე დაბალი და ამაზრზენი ადგილებისკენ მიიკვლევს, სწორედ ამგვარად აღწევს ოკეანემდე და ბოლოს მთებს რწყავს თავისი მკვებავი სიწმინდით. სწორედ ასევე, აიკიდოს სიდიადე საბრძოლო ხელოვნების უბადრუკობიდან გამოდის. აიკიდო შუქისა და ჩრდილის, სიყვარულისა და სიძულვილის, ომისა და მშვიდობის კავშირია. რომელიმე მათგანის ამოგდება ყველაზე ლეგიტიმური და ყველასთვის მისაღები მორალური პრინციპების სახელით, თუნდაც იყოს ეს ძალადობა, მის შეწინააღმდეგებას ნიშნავს, ეს კი, როგორც ო-სენსეი ხსნიდა, უკვე აღარ იყო ღვთაებრივი საწყისი. აქ ვეხებით იმის ღრმა აზრს, რაზეც უეშიბა სენსეი ამბობდა: „ნუ შექმნით პრობლემას ერთმანეთთან ისეთი დაკავშირებული რაღაცეებით, როგორებიცაა სიკეთე და ბოროტება.“ სხვაგვარად, ეცადეთ სიკეთისა და ბოროტების მიღმა იყოთ, იმიტომ რომ ეს ძალიან ადამიანური ცნებებია, ეცადეთ იყოთ იმ სამეფოში, რომელსაც ის სატოში გოკოროს უწოდებდა: ღვთიური ცნობიერება. იესო ნაზარეთელი სხვას კი არაფერს ამბობდა, „ცათა სასუფეველი თქვენშიაო“.

ვინც აცნობიერებს აიკიდოს ნამდვილ მიზანს, მიხვდება, რომ უზარმაზარი ფარსია ამ ხელოვნების დაქვემდებარება სპორტის სამინისტროსთვის. აიკიდო სპორტი არ არის, რასაკვირველია, მიუხედავად იმისა, რომ იქ ოფლი იღვრება. შემოთავაზებული ხედვა გრანდიოზულია, მაგრამ მოითხოვს, რომ ცოტა სიმაღლიდან შევხედოთ და პეიზაჟზე ხეობის ყველაზე დაბალი ადგილიდან ნუ ვიმსჯელებთ. უნდა გვწამდეს, რომ მწვერვალიდან ლამაზი გადმოსახედია და მოთმინებით და ნდობით გადავდგათ ნაბიჯები ერთიმეორის მიყოლებით იმ ბილიკზე, რომელსაც ჩვენამდე ი-სენსეი დაადგა. რადგან უნდა გასცე, რომ მიიღო. „როგორი ღრმა ნდობა უნდა ჰქონოდათ კეპლერსა და ნიუტონს სამყაროს გონივრული არქიტექტურისა, (…) რითაც ღვთიური მექანიკის ჭანჭიკებს არსი გაუგეს!“ წერდა ალბერტ აინშტაინი. ნდობა და რწმენა თუ არ გაქვს, იზისი დაფარული რჩება.

როდესაც ეთიკა ჰარმონიის მომხრე კონცეფციის სახელით აიკიდოს ერთ-ერთი შემადგენელი და გამაწონასწორებელი ელემენტის დაგმობასა და გაძევებას იწყებს, ის ამით ამ ჰარმონია ანგრევს და ყველაფერი ქაოსისკენ მიჰყავს. ერთიანობის სახელით ორბუნებოვნებაში იძირება. აიკიდოს სახელით აიკიდოს აფუჭებს და არარაობისკენ მიაქანებს. და მაშინ აიკიდოს ადგილას ერთგვარი აჩრდილი, სპორტი, დუალისტური ტანვარჯიში ვითარდება, რომელიც თავისთავად სულაც არ არის ცუდი, მაგრამ რომელიც, წესებს თუ მკაცრად და ზუსტად დავიცავთ, აიკიდოს სახელს არ უნდა ატარებდეს. ძალიან ბევრი მოწაფე მართლა სულით და გულით მეცადინეობს აიკიდოს ნაცვლად სულ სხვა რაღაცაში. და როდესაც შემთხვევით გზად აიკიდო შემოხვდებათ, ბუნებრივია, ისინი ამაში თავიანთ დისციპლინას ვერ ცნობენ. მათგან ყველაზე პატიოსნები – და მე აქ სრულიად გულწრფელად მივესალმები კიდევ ერთხელ იმ ახალგაზრდას, რომელმაც ის შეკითხვა დამისვა – ისინი ლოგიკურად იცავენ იმას, რაშიც დარწმუნებულები არიან. მათ დაიჯერეს, რომ აიკიდოს კავშირი არა აქვს საბრძოლო ხელოვნებასთან, ამიტომაც არაფრის გაგონება არ სურთ საბრძოლო ხელოვნების შესახებ. ყველაზე არათანმიმდევრულები, რომლებიც დავის თავიდა ასაცილებლად მუდამ მზად არიან, დაგთანხმდნენ, აცხადებენ, რომ ყველა განსხვავება ყოველთვის წვრილმანებშია და რომ სიღრმისეულად ყველა სტილი ღირებულია. თითქოს შესაძლებელი იყოს სტილების არსებობა აიკიდოში! განა არსებობს პითაგორას თეორემის ამოსახსნელად სხვადასხვა სტილი?

…და, ყველაფრისდა მიუხედავად, ამ სტატიაზეც იტყვიან, აქ ივამურ სტილზე იყო ლაპარაკიო!

ფილიპ ვოარინო, 2006 წლის 25 აგვისტო, ანტიბი

Categories
სტატიები

TAI-ს წარდგინება

წყარო: https://aikidotakemusu.org/presentation-de-tai/

ვინც უარს ამბობს მეტოქეობაზე, ის ყოველგვარ კრიტიკასაც გაურბის – ლაო ძი.

დისციპლინა, რომელიც ჩვენს დროში აიკიდოს სახელით ისწავლება, სპორტული პრაქტიკისკენ უფრო იხრება და აღარ შეესაბამება ო-სენსეი მორიჰეი უეშიბას მიერ შექმნილ ხელოვნებას. TAI და ITAF-ი ორი, ერთმანეთის საქმიანობის შემავსებელი ასოციაციაა. ისინი ამგვარ ევოლუციას არ აღიარებენ და აერთიანებენ ძალისხმევას, რომ მოვარჯიშეს მისცენ საჭირო ინფორმაცია (TAI) და სტრუქტურა (ITAF). ეს კი საშუალებას მისცემს მოვარჯიშეს, მუშაობისას არ დაშორდეს აიკიოდოს დამფუძნებლის, მორიჰეი უეშიბას მიერ განსაზღვრულ რეალობას.

მოკლედ TAI-ს შესახებ

ტაკემუსუ აიკი ინტერკონტინენტალი არ არის ფედერაცია, აქედან გამომდინარე, ის არ არის არც ერთი ეროვნული თუ საერთაშორისო ფედერაციის მეტოქე.

TAI არის მოგებაზე არაორიენტირებული საერთაშორისო ასოციაცია, რომლის წევრებიც არიან არა ასოციაციები, არამედ ფიზიკური პირები, ინდივიდუალური და დამოუკიდებელი წევრები, რომელნიც, ცხადია, თავისუფალნი არიან ამადროულად განეკუთვნებოდნენ აიკიდოს მათთვის სასურველ ნებისმიერ სხვა ასოციაციას.

TAI 1992 წელს დაარსდა და ის ბუნებრივი პასუხი იყო შემდეგ კონსტატაზე:

დისციპლინა, რომელიც დღეს ისწავლება აიკიდოს სახელით, მსოფლიოს დოჯოთა უმრავლესობაში აღარ შეესაბამება ო-სენსეი მორიჰეი უეშიბას მიერ შექმნილ ხელოვნებას..

ამ ხელოვნებამ თავის ყველაზე სრულ ფორმას მიაღწია 1940-იანებიდან 1960-იან წლებამდე, მაშინ, როდესაც ფუძემდებელი ცხოვრობდა და ვარჯიშობდა ივამაში.

შეკითხვას: `როგორ ავიცილოთ თავიდან მორიჰეი უეშიბას დანატოვარი საგანძურის საბოლოოდდაკარგვა?~ ტაის დამაარსებლებმა შემდეგნაირად გასცეს პასუხი: მომავალი თაობებისთვის აიკიდოს გადაცემაზე პასუხს აგებენ მასწავლებლები, მაშასადამე ტაი კისრულობს მასწავლებელთა მომზადებას, რომ მათ ავთენტური აიკიდოს სწავლება და გადაცემა შეძლონ.

ეს სიტყვები უთუოდ პროვოკაციულად მოეჩვენება ზოგიერთს, მაგრამ ტაი არ აპირებს, ყველას აამოს. მაშინ, როდესაც აიკიდოს მრავალი მოვარჯიშე იმდენს ლაპარაკობს ევოლუციაზე, რომ ო-სენსეის ლამის ერთ მოძველებულტექნიკიან ბერიკაცად ხატავენ, საჭირო გახდა, რომ რამდენიმე ადამიანს ეთქვა, თუ რას ფიქრობენ ისინი ამ პრეტენზიულ სიტუტუცეზე. დღემდე ვერავის ვერ მიუღწევია ფუძემდებლის დონისთვის. ხოლო ის, რასაც აიკიდოს ევოლუციად ასაღებენ დღეს, არაფერია, თუ არა ამ პირთაგან ტექნიკური ნაკლოვანებებისა და უცოდინარობის გამართლების მცდელობა.

აიკიდოს ქცევა სხეულის გამომხატველობით გიმნასტიკად უკვე კარგა ძლიერადაა მოდებული ყველა კონტინენტზე და TAI-ს მესვეურთ ამ პროცესის შეჩერების იმედი არა აქვთ. სამაგიეროდ, ისინი ფიქრობენ, რომ შეიძლება TAI სასარგებლო ორინეტირად იქცეს მათთვის, ვისაც მართლა აინტერესებს ო-სენსეის აიკიდო.

TAI-დან ITAF-ამდე

ასოციაცია TAI დაარსდა 1992 წელს იმ ევოლუციასთან დაკავშირებული მიზეზების გამო, რომელსაც „თანამედროვე აიკიდოს “ უწოდებენ. ეს მიზეზები ზევითაა წარმოდგენილი.

დროსთან და ასოციაციის განვითარებასთან ერთად ახალმა საჭიროებებმა იჩინა თავი, რომლებიც ტაის კომპეტენციათა და მის საწყისი, საწესდებო მიზნების ფარგლებს გასცდა. წესდების მორგება ახალ საქმიანობებთან ახალ რეალობებს შექმნიდა და ასოციაციის ხელახალი ჩამოყალიბების საჭიროებას წარმოშობდა.

არჩევანი საპირისპიროზე შევაჩერეთ. გადაწყდა, რომ ტაის მოწყობა ხელუხლებელი დარჩენილიყო და მას კვლავაც თავისი საწყისი ამოცანების შესრულება გაეგრძელებინა.

სამაგიეროდ, საერთაშორისო დონეზე სწავლებისა და გამოცდების ორგანიზების მძიმე სამუშაოს გასაწევად, რათა თანხვედრა შენარჩუნდეს ერთდორულად ტექნიკისა და ადმინისტრირების სფეროებში ჯგუფების იმ მზარდი რაოდენობებისათვის, რომლებიც ერთმანეთისგან ხანდახან ძალიან დაშორებულ ქვეყნებში ჩნდება, გადაწყდა დაარსდეს აიკიდოს ნამდვილი საერთაშორისო ფედერაცია, რომელიც ამ მუდმივად მზარდი მოცულობის სამუშაოს მართვას შეძლებს.ამ ფედერაციას ჰქვია ITAF : International Takemusu Aikido Federation. მისი წევრები სხვადასხვა ქვეყნებიდან. არიან. ყოველ ქვეყანაში მხოლოდ თითო ოფიციალური წარმომადგენელია. ამგვარად, TAI-სა და ITAF-ის საქმიანობები ურთიერთშემავსებელია. ეს ორი ასოციაცია აერთიანებს თავის ძალისხმევას – თითოეული თავის სფეროში – რათა მოვარჯიშეს მისცენ მუშაობისათვის საჭირო ინფორმაცია და სტრუქტურა, რომ ეს უკანასკნელი რაც შეიძლება ახლოს იყოს აიკიდოს ფუძემდებლის,ო-სენსეი მორიჰეი უეშიბას მიერ განსაზღვრულ რეალობასთან

TAI-ს უკეთ გაგებისათვის

TAI აიკიდოს სკოლაა

ეს არის მოგებაზე არაორიენტირებული საერთაშორისო ასოციაცია, რომლის წევრებიც ინდივიდები არიან. ეს არ არის ასოციაციათა გაერთიანება. ადამიანები, რომლებიც მართავენ ასოციაციას, მოხალისეები არიან და ასოციაცაში შესრულებული ფუნქციებისათვის გასამრჯელოს არ იღებენ.

TAI 1992 წლის სექტემბერში შეიქმნა შემდეგი მიზეზით:

თანამედროვე მსოფლიოში აიკიდო სპორტის სახით განვითარდა. აიკიდო კი სპორტი არ არის.

აიკიდოს ფუძემდებელმა, ო-სენსესი მორიჰეი უეშიბამ ნათლად გამოთქვა თავისი აზრი ამის თაობაზე 1938 წელს თავის წიგნში „ბუდო“:

დღეს სპორტი ფართოდაა გავრცელებული. ეს შესანიშნავი რამაა ფიზიკური ვარჯიშისათვის. მეომარიც ავარჯიშებს თავის სხეულს, მაგრამ ის სხეულის ამ ვარჯიშს სულიერი განვითარებისთვის იყენებს, გონების დამშვიდება და სიქველისა და სილამაზის აღქმის უნარი ის განზომილებებია, რომლებიც სპორტულ პრაქტიკას აკლია.

აიკიდოს საშუალებით განხორციელებული მუშაობა სხეულზე სულისა და გონების განვითარებას ემსახურება.

სულისა და გონების განვითარება სხეულის საშუალებით აიკიდოს ვარჯიშისას შეუძლებელია, თუკი ამ ხელოვნებას მხოლოდ მის სპორტულ ასპექტს შევუნარჩუნებთ ან მხოლოდ ილეთების შესრულებით შემოვიფარგლებით.

ილეთები (ტექნიკა) აუცილებელია, მაგრამ ეს არ არის მიზანი, ესაა საშუალება, რომელიც აიკიდოს ჭეშმარიტ არსთან მისვლის გზას გვიკვალავს. აიკიდო ტექნიკის მიღმაა. აიკიდოს სპორტად ქცევას თან დაერთო ფუძემდებლის მიერ შემუშავებული ორიგინალური ტექნიკის სიღრმისეული მოდიფიკაცია და თანამედროვე მოვარჯიშე უკვე მხოლოდ დეფორმირებულ და სრულიად აზრგამოცლილ მოძრაობებს იმეორებს.

ფუძემდებელმა აიკიდოს სახელწოდებით გააერთიანა იარაღის მხარების ტექნიკა, რასაც აიკი-კენი და აიკი-ჯო ეწოდება, და შიშველი ხელის ტექნიკა.

ამ დისციპლინის ისტორიასთან დაკავშირებული მიზეზების გამო იაპონელმა მასწავლებლებმა, რომლებიც ემიგრაციაში წავიდნენ და აიკიდო იაპონიის გარეთ გაიტანეს 1950-იანი წლების შემდეგომ, არ იცოდნენ აიკი-კენი და აიკი-ჯო. მაშასადამე, მათ ასწავლეს აიკიდოს ის ვერსია, რომელშიც იარაღის ტექნიკა არ შედიოდა, ან ეს იარაღის ტექნიკა ნასესხები იყო იმ დისციპლინებიდან, რომელთაც აიკიდოსთან საერთო არაფერი აქვთ.

ისე მოხდა, რომ ო-სენსეის ხელოვნება სინთეზისგან შეიქმნა. სინთეზს კი არ შეიძლება რომელიმე შემადგენელი ნაწილი მოვაკლოთ და კიდევ უფრო არ შეიძლება აქა-ია სხვადასხვა სკოლებიდან ალალბედად ნასესეხები შეუსაბამო ელემენტები დავუმატოთ, რაგინდ რესპექტაბელური არ უნდა იყოს ეს სკოლები.

ამიტომ ხამს, გავიხსენოთ ის დიდ განსხვავება, რომელიც სინთეზსა და სინკრეტიზმს შორის ძევს:

სინკრეტიზმი მდგომარეობს მეტ-ნაკლებად შეუსაბამო ელემენტების გარედან შეგროვებაში, რომლებიც, აქედან გამომდინარე, ვერასდროს ვერ იქნება ჭეშმარიტად შეერთებული;&ნბსპ; ეს სხვა არაფერია, თუ არა ერთგვარი ეკლექტიკა იმ ყველაფრისა, რაც ამას მოაქვს ხოლმე – მუდამ ფრაგმენტული და არაკოჰერენტული. სწორედ ესაა წმინდად გარეგანი და ზედაპირული; ყოველი მხრიდან აღებული და ხელოვნურად შეკოწიწებული ელემენტები ყოველთვის ნასესხებ ელემენტებად დარჩება და ვერ ინტეგრირდება ამ სახელის ღირს რომელიმე დოქტრინაში.

სინთეზი კი, პირიქით, არსებითად შიგნიდან ხორციელდება; ამით იმის თქმა გვინდა, რომ ამგვარად საგნებს პრინციპით მიღწეულ ერთიანობაში განვიხილავთ, ვხედავთ, თუ როგორ გამომდინარეობს ისინი და როგორაა ისინი დამოკიდებული ამ პრინციპზე. ასე ვაერთიანებთ მათ, უფრო სწორად, ვაცნობიერებთ მათ რეალურ ერთიანობას შინაგანი კავშირების წყალობით, მათ სიღრმისეულ განუყოფლობას.

რენე გენონი „ჯვრის სიმბოლიზმი“

საკუთრივ აიკიდოს ტექნიკური ელემენტები სწორედ შინაგანი კავშირებითაა ერთმანეთთან შეერთებული. ამ კავშირს იაპონურად `რიაი~ ეწოდება. ეს კავშირი სწორედ იმ ჰარმონიული პრინციპით ხორციელდება, რომლითაც ო-სენსეიმ თავისი ხელოვების სინთეზი მოახდინა.

ტექნიკის ეს ჰომოგენურობა არსობრივად გამორიცხავს აიკიდოს ორგანიზების პრინციპისათვის ყოველგვარი შეუსაბამო ელემენტის დამატებას.

მაშასადამე, ტექნიკა აიკიდოში არ შეიძლება ინტერპრეტირდეს ერთთა სურვილებისა თუ მეორეთა გრძნობების საფუძველზე. მხოლოდ ნათელი ხედვა იმ კავშირის რეალურობისა, რომელიც სხვადასხვა მოძრაობებს აერთიანებს (იარაღით თუ უიარაღოდ) ერთი პრინციპის საფუძველზე, არ მოგვცემს საშუალებას ჩავიკარგოთ ინტერპრეტაციებში და ამას რამე ახალი და არაკოჰერენტული დავუმატოთ. აიკიდოს თანამედროვე ევოლუცია ამის გამო ჩიხშია შესული.

გარდაცვალების წინ, 1969 წელს, ო-სენსეი მორიჰეი უეშიბამ თავის მემკვიდრედ და ივამას დოჯოს თავკაცად ერთადერთი მოწაფე დაასახელა. ის ერთი, ვინც აიკიდოს იარაღის სფეროში სრული განათლება მიიღო: მორიჰირო საიტო.

მორიჰირო საიტო სენსეიმ ადრიდანვე გააცნობიერა აიკიდოს სპორტული ევოლუციის პრობლემა, თვით იაპონიაშიც კი. 1960-იანი წლების დასაწყისიდანვე სთხოვა ფუძემდებელს ნებართვა, შეემუშავებინა სწავლების საგანგებო მეთოდიკა, რომელიც აიკიდოს ორიგინალური ტექნიკის შენარჩუნებას შეუწყობდა ხელს, რათა მთელი ხელოვნება ქორეოგრაფიისა და სტერილური საბალეტო მოძრაობების მიმართულებით არ განვითარებულიყო.

ო-სენსეიმ მკაფიო თანხმობა გამოთქვა ამ მეთოდის დახვეწაზე, რაც მორიჰირო საიტომ 1960-იანი წლებიდან 2002 წლამდე გამოიყენა კვალიფიციური მასწავლებლების ფორმირებისათვის.

ტაის ზოგიერთი დამაარსებელი უჩი დეში, ანუ დარბაზში მცხოვრები მოწაფე იყო საიტო სენსეისთან, იაპონიაში ამ პერიოდის განმავლობაში.

განათლება, რომელიც მათ ამ წლების მანძილზე მიიღეს, ნათლად ხსნის ასოციაციის ზოგიერთ პედაგოგიურ და მეთოდოლოგიურ არჩევანს. სახელდობრ, იმ ფაქტს, რომ ტაი ცდილობს სწავლების ის სახე წამოსწიოს წინ და ის პრინციპი წარმოაჩინოს, რომელიც აიკიდოს იარაღის ტექნიკასა და შეშველი ხელის ტექნიკას აერთიანებს.

ფუძემდებელმა არაერთხელ განმარტა, რომ აიკიდო ტაკემუსუს გამოხატულებაა:

ტაკემუსუ შესაქმის ცეცხლისა და წყლის ჰარმონია და შერწყმაა. ეს ურთიერთქმედება აიკიდოს აბსოლუტური ტექნიკის წყაროა. – მორიჰეი უეშიბა, დოკა 12

ამგვარი სიტყვები, ცხადია, გაუგებარი რჩება იმათთვის, ვინც მხოლოდ მათი წაკითხვით კმაყოფილდება. აზრი მხოლოდ თანდათანობით, წლების პრაქტიკასთან ერთად მოდის.

აიკიდო არაა გასართობი, ეს სამუშაოა. ინდივიდი უნდა იყენებდეს აიკიდოს პრაქტიკას, რომ საკუთარ სხეულზე იმუშაოს და ამგვარად გარდაქმნას საკუთარ თავში ის, რაც უნდა გარდაიქმნეს საიმისოდ, რომ გონება და სული გაიხსნეს სამყაროს ისეთი ხედვისათვის, როგორიც მას აპრიორულად არ ჰქონდა.

სხეულსა და გონებას შორის არსებობს კავშირი. ამასვე გულისხმობს ანთროპოლოგი ანრი დე ლუმლი, როდესაც განმარტავს, რომ აზროვნება ხელსა და ტვინს შორის დიალოგიდან გაჩნდა. სწორედ ამგვარი,ტაკემუსუს პრინციპზე დაფუძნებული მუშაობის ორგანიზებას ცდილობს ტაკემუსუ აიკი ინტერკონტინენტალი.

ჩვეულებრივ, აიკიდო მასწავლებლისგან მოწაფეს გადაეცემა, ადამიანთა მცირე ჯგუფის წიაღში, სადაც თითოეული მოწაფე მასწავლებელთან ყოველდღიურ კონტაქტში ცხოვრობს.

ცოდნის გადაცემის ასეთი იდეალური პირობების შექმნას თანამედროვე საზოგადოება ვერ ახერხებს – ვერც იაპონიაში და ვერც სხვაგან – და ეს საზოგადოება მხოლოდ დიდი ზომის სოციალური ორგანიზაციების შექმნას ცდილობს. ზოგი ფედერაცია, რომელიც ნამდვილი ადმინისტრაციასავით იმართება, მრავალ ათას წევრს მოითვლის.

ტაის დამფუძნებლები ფიქრობენ, რომ ეს სტრუქტურები ვერაა მორგებული აიკიდოს გადაცემისათვის. სწორედ ამიტომ აირჩიეს მათ აიკიდოს გადაცემის და ორგანიზების სრულიად განსხვავებული მოდელი და უპირატესობას დღევანდელობაში საყოველთაოდ მიღებული და გავრცელებული კრიტერიუმებისგან სრულიდ განსხვავებულ კრიტერიუმებს ანიჭებენ.

TAI-ს ცენტრალური ორგანო საერთაშორისო კოლეგიაა

რომელიც იმ ჭკვიანი ხალხის მცირე ჯგუფისგან შედგება, რომელთაც აიკიდოს დიდი გამოცდილება აქვთ და გადაწყვეტილებებს დემოკრატიულად იღებენ.


ასოციაციის საგანი

TAI-ს სოციალური მიზანი აცოციაციის წესდებაშია. ეს ასოციაცია მხოლოდ და მხოლოდ მორიჰეი უეშიბას მიერ დაარსებულ და მის მიერვე ტაკემუსუს გამოვლინებად მიჩნეულ ტრადიციულ აიკიდოს ეყრდნობა.

მიზანი

ავთენტური აიკიდოს ცოდნის გადაცემა მომავალი თაობებისთვის მასწავლებელთა კარგ ფორმირებაზეა დამოკიდებული.

აქედან გამომდინარე, ტაის მიზანია, ორგანიზება გაუკეთოს – საერთაშორისო დონეზე – აიკიდოს მასწავლებელთა ფორმირებას ამ დისციპლინის ტექნიკურ და სულიერ ასპექტში. ასევე დაეხმაროს მათ თავიანთი მისიის შესრულებაში და ამ მიზნით შემდეგი საშუალებები გამოიყენოს:

  1. კონცეფცია, კოორდინაცია, ამუშავება და ადმინისტრირება აიკიდოს სწავლების საერთაშორისო პოლიტიკისა.
  2. ამ სწავლების გამოცოცხლება:
    – სტაჟებისა და სემინარების, დემონსტრაციებისა და კონფერენციების მოწყობით, ექსპერტთა მისიებითა და საჩვენებელი გამოსვლებით;
    – ბროშურების, ჟურნალების, წიგნების და, ზოგადად, ბეჭდური დოკუმენტების, აუდიო და ვიდეო მასალების შედგენით, გამოცემითა და გავრცელებით;
    – ტექნიკური და სხვაგვარი კომისიების შედგენით, რაც აიკიდოს სწავლებასა და გავრცელებას შეეხება;
    – იმ ცენტრების შექმნით, აგებით, მართვითა და გამოყენებით, რომლებიც აიკიდოს სწავლებას ეძღვნება;
    – ზოგადად ყველა აქტის, ყველა ოპერაციის და ყველა იმ საქმიანობის განხორციელებით, რომელიც ხელს შეუწყობს მორიჰეი უეშიბას აიკიდოს გადაცემას მომავალი თაობებისთვის, ყველა კანონის დაცვითა და ყოველგვარი მორალური, პოლიტიკური, რასობრივი თუ აღმსარებლობითი დისკრიმინაციის აკრძალვით;
    – ამავე მიზნების მქონე სხვა ასოციაციებთან ერთობლივი საქმიანობით ან მათი შერწყმით. 
  3. თავისი წევრების საერთო ინტერესების დაცვა და ამ ინტერესების რეპრეზენტირება ასოციაციებთან, ორგანიზაციებთან და, ზოგადად, ყველა ეროვნულ თუ საერთაშორისო ინსტანციაში.