წყარო : https://aikidotakemusu.org/jusan-no-jo-sanju-ichi-no-jo-frappe/
ჯუსან ნო ჯოსა და სანჯუ იჩი ნო ჯოს დასაწყისებს ერთი რამ აქვთ საერთო. ამ ორ მონაკვეთში მართლაც არსებობს თითო დარტყმა, რომელიც, ერთი შეხედვით, არასაჭირო ჩანს.
ჯუსან ნო ჯოსა და სანჯუ იჩი ნო ჯოს ერთი რამ აქვთ საერთო.
ამ ორ მონაკვეთში მართლაც არსებობს თითო დარტყმა, რომელიც, ერთი შეხედვით, არასაჭირო ჩანს. ორივე მონაკვეთში ჯო გარკვეულ მომენტში უჩის ჯოს ისეთნაირად ურტყამს, რომ ეს დარტყმა უნცაურად უადგილო და ზედმეტი ჩანს.
ფაქტობრივად, თუკი გავითვალისწინებთ, რომ ეს სავარჯიშოები სასწავლო ფორმაა ერთიერთზე ბრძოლისა, მაშინ მართლაც არ აქვს აზრი ორჯერ ზედიზედ დარტყმას უჩის ჯოზე ერთ კონკრეტულ გარემოებაში. ეს გამეორება უადგილო იქნებოდა ასეთ კონტექსტში.
ყველა ლოგიკის მიხედვით, და თუკი მოწაფეებს ოდნავი რწმენა ექნებოდათ იმ სწავლებისა, რომელსაც მათ სთავაზობენ, ამ ერთი შეხედვით უცნაურობამ, ჯოს ამ მოულოდნელმა ენაბრგვილობამ, წესით, უნდა დააფიქროს ისინი და სწორედაც იმის მაჩვენებლად უნდა გამოდგეს ალბათ, რომ აქ არ იგულისხმება ერთიერთზე ბრძოლა.
მაგრამ ზუსტად ამის საპირისპირო რამ ხდება: რაკი სავარჯიშოს გარეგნული მხარე ქმნის ილუზიას, რომ აქ ერთიერთზე ბრძოლასთან გვაქვს საქმე, აპრიორულად ყალიბდება აზრი, რომ ეს მართლაც ერთიერთზე ბრძოლაა და, ვინაიდან ეს ერთიერთზე ბრძოლაა, მაშინ ზემოხსენებული დარტყმები სრულიად ზედმეტი ხდება.
მომდევნო ნაბიჯიც არ დაახანებს ხოლმე: ვინაიდან ეს დარტყმები ზედმეტია, ცხადია, მათი მოშორება ხდება საჭირო.
თუკი პოსტულატი არასწორია, მკაცრი ლოგიკითვე მივდივართ შეცდომისკენ.
თუმცა ეს შეცდომა, ყველაფრისდა მიუხედავად, შეუძლებელი გახდებოდა, რომ არ ყოფილიყო იგი მოკრძალების სრული ნაკლებობის შედეგი. ხომ მართლაც ნათლად ჩანს აქ ის ამპარტავნული სიბრმავე, რომელიც აუცილებელია აუცილებლად შეზღუდული ცოდნის მქონე ინდივიდებისთვის, რათა მათ წარმოიდგინონ, რომ ერგებათ და თან ძალუძთ, შეამჩნიონ და შეასწორონ ტრადიციული სწავლების შესაძლო ნაკლოვანებები?
ადამიანები, რომლებიც ამგვარ საქმიანობაში ერთვებიან, სინამდვილეში თხუნელისთვის შესაშურ სიბეცეს და არხეინ ქედმაღლობას იჩენენ, რასაც პირდაპირი გზით მივყავართ ავთენტური ცოდნის დავიწყებისა და კარგვისაკენ.
სწორი საქციელი იმის გადაგდება და გადაკეთება კი არაა, რაც არ გვესმის საწყისების სწავლებაში, არამედ მათი მიღება მოწიწებით, მოკრძალებით და მადლიერებით, რათა აქედან დამხმარე საფეხურები გავაკეთოთ მომავალში თვალსაწიერის გახსნისათვის, ან, ყოველ შემთხვევაში, შევინარჩუნოთ ის და სრულიად უცვლელი სახით გადავცეთ მომავალ თაობას.