წყარო: https://www.aikidotakemusu.org/un-coeur-solidaire/
რაც შემეხება მე, ჩავიდინე სოლიდარობის აქტი, ამ მოქმედების შედეგი კი არის მხოლოდ რისკი, მოგება და ხეირი კი ნული.
მე, ვისაც მეგონა, გული არა მაქვს-მეთქი, ამიერიდან ვიცი, რომ მაქვს.
ერთხელ რამის გაკეთება ჩვევას არ ნიშნავს და დღეს ჩემს თავზე დაგელაპარაკებით, თუმცა ნახავთ, რომ ეს ყოველივე აიკიდოსაგან განყენებულად არ მოხდება.
დიდხანს ვამბობდი უარს იმ პატარა ცხოველის საწინააღმდეგო ვაქცინაციაზე, რომელსაც ლუდისა და სიგარების ნაირგვარობის სახელი ჰქვია და რომელიც ამდენ ემოციას წარმოშობს ჩვენს საზოგადოებებში. უარს ვამბობდი, იმიტომ რომ ამის აუცილებლობას ვერ ვხედავდი და, განსაკუთრებით კი იმიტომ, რომ სიტყვაზე აღარ ვენდობი იმ ადამიანებს, კაცებსა და ქალებს, რომლებიც ჩვენ გვმართავენ.
ეს უკანასკნელნი მოუწოდებენ ხალხს ვაქცინის მიმართ სოლიდარობისა და მოქალაქეობრივი მიდგომისაკენ და თან სულ ავიწყდებათ ის სირცხვილი და მათდამი უნდობლობა, რითაც წარსულმა დაფარა ისინი.
მაგალითისათვის, ბატონმა დუსტ-ბლაზიმ, ექიმმა და ჯანდაცვის მინისტრმა 1994-95 წლებში, სკოლების დონეზე წამოიწყო ტყუილ ჭორზე აგებული საყოველთაო ვაქცინაციის კამპანია B ჰეპატიტის წინააღმდეგ: ვითომ ჰეპატიტი B გადაიცემოდა ნერწყვით. არადა ეს ტყუილია. ჰეპატიტი B მხოლოდ სისხლის გზითა და დაუცველი სქესობრივი კავშირების შედეგად გადადის და ეს ყველაფერი სავსებით ცნობილი იყო იმხანად. მიუხედავად ყველაფრისა, ვაქცინაციის კამპანია სრულ ბუნდოვანებაზე დააფუძნა და ამით სრულიად ჯანმრთელი ადამიანები, ქალები და კაცები გაწირა გაფანტული სკლეროზისა და კრონის დაავადებისათვის, რაც თავისთავად ნელ აგონიას ნიშნავდა. ამ ვაქცინალური სიგიჟისაგან გამოწვეული ადამიანური დრამების შემდეგ ლაბორატორია „სანოფი-პასტორ-მერკი“ მკაცრად დასაჯა საფრანგეთის იუსტიციამ ამ უმძიმესი შეცდომისთვის. მან სრულიად უსირცხვილოდ გაასაჩივრა ეს სასჯელი ევროპის ადამიანის უფლებების სასამართლოში, რომელმაც 2020 წელს, საბედნიეროდ, ძალაში დატოვა ძველი გადაწყვეტილება.
შეგვიძლია უბოლოოდ განვაგრძოთ ამგვარი მაგალითების ჩამოთვლა. ამიტომაც მე ნდობა აღარა მაქვს. თუმცა ერთი მიზეზის გამო, რომლის აქ განვრცობაც არ მიმაჩნია მიზანშეწონილად, მაგრამ რომელმაც გადაწონა ჩემი უნდობლობა, ბოლოს მეც დავთანხმდი, ავცრილიყავი ამ შობაზე.
უკუჩვენებები ჩემი პირველი „ფაიზერიდან“ ორ დღეში დამეწყო: ტაქიკარდია, ჰაერის უკმარისობა, ტკივილები გულ-მკედრის არეში. ელექტროკარდიოგრამა და დოპლერი ორი დღის თავზე და კარდიოლოგის დიაგნოზის დაიდო, თანაც კატეგორიული: პოსტ-ვაქცინალური მწვავე პერიკარდიტი. პერიკარდი გახლავთ ჯიბე, რომელიც გარს ახვევია გულს, ეს ჯიბე ვაქცინირს „რნმ“-ზე ხანდახან ანთების ფორმით რეაგირებს და გამოყოფს სითხეს, რომელიც, გულის შეკუმშვით, კარდიალურ ფუმქციას რევს.
ამას „არასასურველი“ შედეგი ეწოდება… სიცილის გარეშე.
ექიმები, რომლების თავიანთ პაციენტთა დაზოგვას ცდილობენ, უხსნიან, რომ ეს კარგად ნაცნობი თანამდევი ეფექტია (რაც, ამასთან, ადასტურებს კიდეც, რომ ის საკმაოდ ხშირია), და არსებობს მკურნალობაც: სამი თვე ანთების საწინააღმდეგო წამლები, თუ ამას შედეგი არ მოაქვს, გადავდივართ კორტიზონზე და თუ კორტიზონიც არაეფექტური გამოდგება, რჩება ოპერაცია ღია გულზე, რათა ამოიკვეთოს პერიკარდი… ჰოდა რა უშავს, რა პრობლემაა, მედიცინა პოულობს სხვადასხვა გამოსავალს, შობას გილოცავთ!
აი, დავმშვიდდი, ჯანმრთელი ვარ, ყოველგვარი პათოლოგიის გარეშე, სტატისტიკის მიხედვით, ძალიან მცირე რისკი მქონდა ვირუსისაგან სიკვდილისა, მკაცრი პათოლოგია კი შემიყვანეს ორგანიზმში და ახლა ასპირინითა და კოლხიცინით ვიჭყიპები და, კვლავაც სტატისტიკის მიხედვით, გარკვეული შანსი მრჩება, მოვკვდე ვაქცინისგან. რაც შეეხება ვირუსს, რაკი ის განუწყვეტლივ მუტირებს და რაკი ყოველგვარი ვაქცინაცია ამიერიდან აკრძალული მაქვს, მომდევნო ვარიანტს მხოლოდ საკუთარი იმუნური დაცვის ამარა უნდა გავუმკლავდე, იმითი, რაც დასაწყისშივე მქონდა, ანუ იმ ინექციამდე, რომელიც ჩემთვის ისეთივე უსარგებლო აღმოჩნდა, როგორც ტოქსიკური.
ნუგეშად ჩემი თერაპევტის სიტყვაღა მრჩება: “თქვენი რეაქცია გვიჩვენებს, რომ უთუოდ კარგი ბუნებრივი იმუნიტეტი გქონიათ”, ძალიან შვებისმომგვრელია იმის ცოდნა, რომ კოვიდი დიდად ვერაფერს დამიშავებდა, მაგრამ ღირდა კი ეს ამბავი აქამდე მოსასვლელად?
კიდევ კარგი, მოგება-რისკის ბალანსს არ დამაპირისპირეს. საყოველთაოდ ცნობილია, რომ ყველა მედიასაშუალებაში განხილულ ამ ბუნდოვნად მორთულ კონცეპტს არავითარი სამეცნიერო საფუძველი არა აქვს, რომ ეს მრავალკრიტერიუმიანი დაგაწყვეტილებითი ანალიზსის პედანტური სახელწოდებით დაჯგუფებული სადაო ინტერპრეტაციების ქსოვილია და მეტი არაფერი. ამ ბალანსის ერთადერთი ჭეშმარიტება ისაა, რომ იგი გაყალბებულია, რისკი ყოველთვის ინდივიდს ემუქრება, მოგება კი ყოველთვის ფარმაცევტულ წარმოებას რჩება, რომელიც მილიარდებს აკეთებს სამარცხვინო ხერხებით და ამისთვის ხალხების გაჭირვებასა და მიმნდობობას იყენებს.
არ არის მართალი, რომ ადამიანი ეგოისტია, თუკი ის უარს ამბობს, გაიკეთოს სხეულისათვის პოტენციური საწამლავის ინექცია, საწამლავისა, რომელსაც ტკივილისა და სიკვდილის გამოწვევა შეუძლია. აუცრელთა ხუთ-ათ პროცენტს საფრანგეთში არავითარი პასუხისმგებლობა არ ეკისრება იმ სავალალო მართვაზე, რომელიც ამ კრიზისს გაეწია. მათი დადანაშაულება და წარმოჩენა განტევების ვაცებად, სულელური და უღირსი საქციელია. როდესაც რომელიმე რესპუბლიკის რომელიმე პრეზიდენტი ამას სჩადის თავის საახალწლო მიმართვაში ნაციისადმი 2021 წლის 31 დეკემბერს, ეს უნებლიე შეცდომა არ გახლავთ, ეს პოლიტიკურად მცდარი საქციელია.
და უსაგნო ლაპარაკს რომ მორჩნენ, აჯობებს, რომ ხალხი, რომელიც თვალებში გვჩრის სტატისტიკას ვაქცინალური აბდაუბდა სტრატეგიის ბოლომდე გასამართლებლად, ამაზე დაფიქრდეს: ტერმინ სტატისტიკას არავითარი ჭეშმარიტი აზრი არა აქვს მანამ, სანამ თვითონ არ გახდები ცუდი სტატისტიკის შემდგენელი ნაწილი.
რაც შემეხება მე, ჩავიდინე სოლიდარობის აქტი, ამ მოქმედების შედეგი მხოლოდ რისკია, მოგება და ხეირი კი ნული, აი, სულ ესაა, რისი თქმაც შეიძლება, არავითარი გამართლება, არავითარი რეაქცია მეორე მხრიდან. არაფერია, სრულიად არაფერი, უბრალოდ, ყველა თავის კუთხეში შეყუჟულა და ლოცულობს, როგორც გრაველოტში, რომ ყუმბარის თანამდევი ეფექტები როგორმე მას ასცდეს და გვერდზე დაეცეს. არსებობს არაცნობიერიც, რასაკვირველია, უბრალო ხალხი, რომელიც არაფერს ეჭვობს, როდესაც მხარს უშვერს შპრიცს. თუმცა ამ ყველაფერში ნასახი არ არის არც რაციონალურობისა და არც ჰუმანურობისა.
სიჩუმე კი დამაყრუებელია. კაბინეტის გარეთ კარდიოლოგმა ხმალაბლა გამანდო: “თქვენნაირი შემთხვევა დღეში სამი მაქვს, ეს ვაქცინა ნამდვილი სიბინძურეა“, სამედიცინო მდივანი, რომელსაც კონსულტაციის საფასურს ვუხდი, ძლივს გასაგონი ხმით მეუბნება: “კიდევ კარგი, ჩემი შვილები ძალიან პატარები არიან აცრისთვის“. აფთიაქის გამყიდველიც ჩამჩურჩულებს: “თქვენ არ ხართ პირველი“, როდესაც წამლებს ქაღალდის პარკში მიწყობს.
ვფიქრობ, რომ თითოეულმა ჩვენგანმა ხმა უნდა აიმაღლოს და შეწყვიტოს დუმილი, ამისათვის ვწერ მე დღეს. უნდა დავუბრუნდეთ საღ აზრს. დაიწყო ლაპარაკი, რომ ხვალ ხუთი წლის ბავშვები აცრან, რომლეთა სრულ უმრავლესობას არავითარი საფრთხე არ ემუქრება ვირუსისაგან. ამით, სამაგიეროდ, დიდ საფრთხეს ვუქმნით მოზარდ ორგანიზმებს ვაქცინისაგან გამოწვეული სხვადასხვა გართულებებით, რომლის გრძელვადიან შედეგებზეც არავინ არაფერი იცის: ნამდვილი კრიმინალური ერესია ყოველგვარი სამეცნიერო გამართლების გარეშე.
უნდა შეწყდეს ეს სიგიჟე, უნდა აიცრან რისკის ქვეშ მყოფი ადამიანები, მაგრამ შეწყდეს მილიონობით ინდივიდის აცრა არაფრის გულისთვის, რომელთაც ძალიან მცირედ ემუქრებათ საფრთხე. განსაკუთრებით, ბავშვებს არ უნდა შევეხოთ. რამდენიმე მოხუცი გარდაიცვლება ამის გამო? შეიძლება, მაგრამ ეს ცხოვრების ჩვეული დინებაა. მე მოხუცი ვარ და ვთანხმდები ამ რისკს. და არ მინდა შევწიროთ ბავშვები იმას, რომ რამდენიმე მოხუცებული კიდევ დაიარებოდეს ამქვეყნად, რომლებმაც უკვე გაიარეს თავიანთი გზა და ახლა სიკვდილის მისაღებ ოთახში ყურყუტებენ მოხუცებულთა თავშესაფრებში, ანდაც მკურნალობაზე დამოკიდებულ ადამიანთა სხვა მოსაკვდინებლებში. როდესაც ახალგაზრდობას ვემშვიდობებით, ვიწყებთ გაგებას, რომ ერთ დღესაც სიკვდილი მოვა, მოხუცები უნდა გავაცილოთ სიყვარულით, მაგრამ მათ არ უნდა შევწიროთ მომავალი. უკვდავებას ვერ ვიყიდით „ფაიზერით“.
ამავდროულად უნდა გავზარდოთ საავადმყოფოების მიერ ავადმყოფთა მიღების შესაძლებლობები, რომელთა გადაჭედილობა ნამდვილ პრობლემად რჩება. თუკი ეს უკანასკნელნი ვერ უმკლავდებან ჩვეულებრივზე ოდნავ უფრო აგრესიულ ეპიდემიას, ეს იმის ბრალია, რომ საერო ხელისუფლებები მკურნალობის ბიუჯეტს თვალში საცემი სისწრაფით ამცირებენ წინსრების უნარისა და მკაფიო ხედვების არქონის გამო.
და ბოლოს, იმისათვის, რომ ამ ყველაფერმა აიკიდომდე მიგვიყვანოს, მე არ მიკვირს ჩემი სხეულის რეაქცია იმ საწამლავზე, რომელიც ჩემში შეიყვანეს. რაღაცამ მასში იცოდა, რომ ეს ინექცია არ იყო საჭირო. მე მას არ მოვუსმინე, ეს სხვა ისტორიაა და მიზეზი, რომელმაც ამისაკენ მიბიძგა, მე მეხება, თუმცა აიკიდოს პრაქტიკა ავითარებს საშიშროების ამგვარ ინტუიტიურ ხედვას. და სტატია “Trust“, რომელიც რამდენიმე თვის წინ დავწერე და რომელსაც ახლავს კატრინ რიბეიროს ილუსტრაცია ჟისკარ დ’ესტენის „თქვენ არა გაქვთ გულის მონოპოლია“-ზე, ამ თვალსაზრისით, წინასწარმეტყველური აღმოჩნდა.
რაკი დღეს სრულდება 2021 წელი, ვისურვებდი, ყველამ საკუთარი თავის ნდობა დავიბრუნოთ, ნდობა ჩვენივე ორგანიზმების უნარებისა – რამდენადაც ჯანმრთელები არიან ისინი – გაუმკლავდნენ უმეტეს შემთხვევაში ყველანაირი მოკრობის, ვირუსისა და ბაქტერიის მეტოქეობას და ვისურვებდი, აღარ დაგვეგდო ყური შიშის ხმისათვის, რომელიც ჩვენს გონებებს თავის გემოზე ათამაშებს და გვაქცევს ხბოსავით მორჩილ იდიოტებად, იმ ხალხის განკარგულებების უსიტყვოდ შემსრულებლებად, რომლებიც, უკეთეს შემთხვევაში, არაკომპეტენტურნი არიან, უარესში კი, ბოროტი განზრახვის მქონე უსინდისოები.არიან, უარესში კი, ბოროტი განზრახვის მქონე უსინდისოები.
ყველას გისურვებთ ჭეშმარიტი აღშფოთების ლამაზ წელიწადს. რაც შემეხება მე, განვაგრძობ მკურნალობას, ჯანმრთელობის აღდგენას და ვაქცინაციის საშვს ვეუბნები, რომ შეუძლია სხვაგან დაირტყას ბეჭედი, ამიერიდან ვეღარც ერთი ნამსი ვერ მოუახლოვდება ჩემს კანს, ან ამის გაკეთება რამდენიმე ადამიანს მოუწევს, თუკი თოკით დამაბამენსადმე.
ფილიპ ვოარინო
1 იანვარი 2022 წელი