წყარო: https://aikidotakemusu.org/ken-tai-jo-3-the-old-way/
საიტო სენსეიმ კენ ტაი ჯოს ეს სავარჯიშო ივამაში, 1980-იანი წლების მიწურულს დახვეწა. მან ის არაერთხელ გადააკეთ-გადმოაკეთა, ვიდრე საბოლოო ფორმას მისცემდა.
საიტო სენსეიმ კენ ტაი ჯოს ეს სავარჯიშო ივამაში, 1980-იანი წლების მიწურულს დახვეწა. მან ის არაერთხელ გადააკეთ-გადმოაკეთა, ვიდრე საბოლოო ფორმას მისცემდა. ამ ფორმას დღეს კენ ტაი ჯო n°3 ეწოდება.
მე შევესწარი ამ თანდათანობით გადაკეთებ-გადმოკეთებას და არაერთხელ გამიწევია უკეობა საიტო სენსეის ამ განუწყვეტელი კვლევა-ძიების დროს.
ერთ-ერთი ძველი ფორმა, რომელმაც კარგა ხანს იარსება, მდგომარეობდა იმაში, რომ საბოლოოს ჩხვლეტის შესრულებისას ჯო თავს ზემოთ რჩებოდა, მარჯვენა ხელი კი იარაღის ზედა დაბოლოებასთან რჩებოდა.
ეს ფორმა ნაჩვენებია ვიდეოში:
საკითხავია, რატომ არჩია საიტო სენსეიმ ფორმა, რომელსაც დღეს ვიცნობთ, იმას, სადაც ჯო თანდათანობით ჩამოდის ქვევით და სადაც მარჯვენა ხელი ქვევითკენ ცურავს ჩხვლეტის მომენტში:
პასუხს იპოვით სტატიაში, რომელსაც მე „თვალები იმისათვის, რომ ვერ დავინახოთ“ დავარქვი.
მართლაც, ვინაიდან რეალობაში ამ სავარჯიშოს „საბოლოო“ ჩხვლეტა სხვა არაფერია, თუ არა სხეულის შეტრიალება მარცხნისაკან, რაც ხელს გვიშლის იოკომენის დარტყმის შესრულებაში ჯოს ზედა დაბოლოებით ტორისგან ხელმარჯვნივ მდგომ მეორე მოწინააღმდეგეზე, ამიტომაც აუცილებელია ასე შესრულდეს დარტყმა პირველი მოწინააღმდეგის მარცხენა ფერდში. ფერდში შესრულებული ეს დარტყმა გაგებულ უნდა იქნეს, როგორც იოკომენი, რომელსაც ვურტყამთ პირველი მოწინააღმდეგისაგან 180°-ით მდგარ მეორე მოწინააღმდეგეს. ასეთ დროს ტაი ნო ჰენკათი შესრულებული ეს მოძრაობა სრულყოფილი ხდება.
ვფიქრობ, რომ სწორედ ამ მიზეზით შეიმუშავა საიტო სენსეიმ სასწავლო სავარჯიშოს საბოლოო ვერსიად ის ფორმა, რომელსაც დღეს ვასრულებთ ჩვენ.