Categories
სტატიები

ტაი ნო ჰენკა თუ ტაი ნო ჰენკო ?

წყარო : https://aikidotakemusu.org/tai-no-henka-tai-no-henko/

რატომაა განსხვავება დაწერილობასა და შინაარსში ‘ტაი ნო ჰენკოსა’ და ‘ტაი ნო ჰენკას’ შორის? როგორ წერდა ამას ო-სენსეი? ნუთუ ‘ჰენკა’ უბრალოდ ვარიაციას ნიშნავს?

20 AVR. 2020 • 12 MIN READ

TAI NO HENKA
ou TAI NO HENKO ?

აი ჩემი ამხანაგის, იტან ვაისგარდის კომენტარი, რომელიც მან გამოაქვეყნა TAI-ს YouTube არხის ერთ-ერთ ვიდეოზე, რომელშიც მორიჰირო საიტო ტაი ნო ჰენკას ასრულებს:

მორიჰირო საიტო სენსეი – ტაი ნო ჰენკა (Aikido Lost Seminar საფრანგეთი 1989)

სტატია ხელმისაწვდომია მისამართზე https://aikidotakemusu.org/tai-no-henka-2/

Saito Sensei always used the term tai no henko, 体の変更 meaning “body turn”. Turn = henkō 変更. Henka 変化 means “change”. Other Sensei use the term tai no henka but Saito Sensei never did.

თარგმანი:

საიტო სენსეი ყოველთვის იყენებდა ტერმინს ‘ტაი ნო ჰენკო’, 体の変更 რაც ნიშნავს „სხეულის შემობრუნებას“. შემობრუნება = henkō 変更. ‘ჰენკა’ 変化 ნიშნავს „ცვლილებას“. სხვა სენსეები იყენებენ ტერმინს ‘ტაი ნო ჰენკა’, მაგრამ საიტო სენსეის ეს არასდროს უქნია.

მე, ჩემი მხრივ, ყოველთვის წარმოვთქვამდი, როგორც ‘ტაი ნო ჰენკა’ ნაცვლად ‘ტაი ნო ჰენკოსი’ და ამას მარტივი მიზეზით ვაკეთებდი: საქმე ის გახლავთ, რომ ჩემს ყურს ყოველთვის ესმოდა, რომ საიტო სენსეი ასე გამოთქვამდა. მართალია, რომ ‘ა’ აქ არ არის ისეთივე მკაფიო, როგორიცაა, მაგალითად, სიტყვაში ‘კატანა’, უფრო ერთგვარი ღია ‘ო’ [ᴐ] არის, დაახლოებით ისე, როგორც ინგლისურად გამოთვაქმენ, მაგალითად, lot-ს ან what-ს, ანუ სადღაც შუალობითი წარმოთქმა ‘ა’-სა და ‘ო’-ს შორის.

ვიცოდი, რომ ინგლისურენოვნები არჩევდნენ ‘ტაი ნო ჰენკოს’ გამოყენებას ‘ტაი ნო ჰენკას’ ნაცვლად, და ყოველთვის ამ მსუბუქ ცდომილებას ინტონაციურ შეგრძნებას მივაწერდი, რომელიც შეიძლება არსებობდეს ფრანგულსა და ინგლისურს შორის, რის გამოც ანგლოფონებს ესმოდათ უფრო ‘ო’, ხოლო ფრანგებს უფრო ‘ა’. უფრო დიდი მნიშვნელობა ამისთვის არასდროს მიმინიჭებია.

და ვცდებოდი.

იტანის შენიშვნა მიანიშნებს, რომ აზრობრივი განსხვავებაა ‘ტაი ნო ჰენკოსა’ და ‘ტაი ნო ჰენკას’ შორის, რომ ‘ჰენკო’ (変更) ნიშნავს ‘შემობრუნებას’, მაშინ როცა ‘ჰენკა’ (変化) ნიშნავს ‘შეცვლას’. მაშინ ტაი ნო ჰენკო, „სხეულის შემოტრიალება“, უნდა ჰქონდეს ღერძის, ტრიალის მნიშვნელობა, უფრო ზუსტი, ვიდრე ტაი ნო ჰენკას, მარტივად „სხეულის შეცვლას“, და საიტო სენსეი იყენებდა პირველ შინაარსს, განსხვავებით აიკიდოს სხვა ოსტატებისაგან.

ძალიან კარგი.

პირველი რიგის ამოცანად დავისახე, გადამემოწმებინა, რომ გამოთქმა ‘ტაი ნო ჰენკა’ საერთოდაც იხმარება თუ არა იაპონურად აიკიდოს ლექსიკონში. ასეც აღმოჩნდა, ოსტატი ნობუიოში ტამურა, მაგალითად, წერდა 変化, თავისი მასწავლებლის, პირველი დოშუ კიშომარუ უეშიბას მსგავსად და ჯონ სტივენსიც ასევე წერს ‘ტაი ნო ჰენკას’ ო-სენსეის წიგნის, „ბუდოს“ ინგლისურ თარგმანში, რინჯირო შირატას მეთვალყურეობით.

ამ პუნქტის გავლის შემდეგ უნდა გადამემოწმებინა, რომ საიტო სენსეი მართლა წერდა ‘ჰენკოს’ ისე, როგორც ამას მიგვითითებს იტან ვაისგარდი.

პირველი სიურპრიზი: არაფერი ამის მსგავსი.

აი, როგორ წერს იტანი ტაი ნო ჰენკოს: 体の変更

აი, როგორ წერდა საიტო სენსეი ტაი ნო ჰენკოს: 体の変向

და აი, ვფიქრობ, უტყუარი საბუთი იმისა, რასაც მე ვავითარებ – მორიჰირო საიტოს მიერ შედგენილი და 1970-იანი წლების დასაწყისში, იაპონიაში გამოცემული ორენოვანი (იაპონურ-ინგლისური) „ტრადიციული აიკიდოს“ ხუთტომეულის პირველი ტომის 61-ე გვერდი:

საიტო სენსეის წიგნის, ‘ტრადიციული აიკიდოს’ 1-ელი ტომი, გვ. 61

იტან ვაისგარდის ‘კო’ ( 更 ) სულაც არ არის საიტო სენსეის ‘კო’ (向).

რატომ? რაკი საქმე ასე გართულდა, საჭირო შეიქნა ცოტათი უფრო ახლოდან გვენახა ამ გამოთქმის შემადგენელი იდეოგრამების შინაარსი.

変 ჰენ, კაერუ, ნიშნავს ‘ცვლილებას’.

კანჯის ქვედა ნაწილი არის ხელი, რომელიც ურტყამს ან აიძულებს, ზედა ნაწილი წარმოადგენს ახლართულ თოკებს, მაშასადამე, კანჯის საწყის მნიშვნელობად ერთმანეთში გადახლართული თოკების გახსნის იძულება ჰქონდა.

დროთა განმავლობაში მისი მნიშვნელობა გაფართოვდა და ‘იძულების’, ‘ძალდატანების’ ნაცვლად უკვე ‘გარკვეულ მდგომარეობამდე შეცვლასდ’, ‘ცვლილების შეტანად’ იქცა.

საბოლოოდ, ‘იძულების’ ცნება საერთოდ გაქრა და ადგილი შეცვლის მნიშვნელობას დაუთმო.

更 კო, სარა, ფუკერუ

ამ კანჯიშიც გვხვდება ხელი, რომელიც აიძულებს, მაგრამ ამას ამჯერად ორი ფეხით მიწაზე მყარად მდგომი მონუმენტის იდეაც ერწყმის, რაც მებრძოლის დგომის უძველესი სიმბოლოა. მაშასადამე, კანჯის ძველი შინაარსი ყოფილა : აიძულო, შეცვალოს დგომი. მინიშნება საბრძოლო ხელოვნებაზე საინტერესოა, მაგრამ ამ კანჯიში არავითარი პირდაპირი ან არაპირდაპირი აზრი არ დევს ბრუნვის, ტრიალის შესახებ.

იძულებისა და დგომის ცნებები დროსთან ერთად გაქრა და ადგილი დაუთმო უფრო ზოგად მნიშვნელობას – შეცვლას, განახლებას.

მაშასადამე, 更 (კო)-ს სულაც არა აქვს როტაციის მნიშვნელობა, რომელსაც იტანი მოიხსენიებს თავის განმარტებაში, ის მხოლოდ შეცვლას ნიშნავს, და ბედის ირონიით, იგივე მნიშვნელობა, რომელიც გვხვდება იდეოგრამაში ‘კა’ (化).

თუ შევაჯამებთ, ჰენ (変), კო (更), და კა (化) სამივე ითარგმნება როგორც შეცვლა და არა შეცვლა ტრიალითტრიალის აზრი ამ სამი კანჯიდან არც ერთში არ დევს.

განვიხილოთ ახლა ‘კო’, რომელსაც საიტო სენსეი ხმარობს:

向 კო, მუკუ/კაუ

თავდაპირველი მნიშვნელობით, ესაა ნახატი, ფანჯარა სახლის მაღალ კედელზე იმ იდეით მიმართულების შესახებ, საითაც იყურება ეს ფანჯარა. პირისპირ ყურებას იაპონურშიც, ისევე როგორც ფრანგულსა და ინგლისურ ენებში, შეწინააღმდეგების (ოპოზირება) მნიშვნელობა აქვს, ამ კანჯიში ვხვდებით იდეას საპირისპირო მიმართულების შესახებ და, აქედან გამომდინარე, მოპირდაპირე მიმართულების საპირისპიროდ ყურებას ნიშნავს.

აიკიდოს თვალსაზრისით, შეიძლება შემდეგნაირად ჩამოვყალიბდეთ: საწყისი ჰანმის დგომიდან შეუძლებელია წინ აღვუდგეთ საპირისპირო მიმართულებას, თუკი არ შემოვატრიალებთ სხეულს. სხვა სიტყვებით, 向-ში, როდესაც ამ იდეოგრამას აიკიდოს მოძრაობის აღწერისათვის ვიყენებთ, აუცილებლადაა მიმართულების შეცვლის იდეა სხეულის შემობრუნების საშუალებით.

ისე მოხდა, რომ საიტო სენსეი მართლაც იყენებდა ‘ტაი ნო ჰენკოს’ დაწერისას იდეოგრამას 向, რომელიც წარმოითქმის, როგორც ‘კო’, მაგრამ ამ იდეოგრამას არაფერი აქვს საერთო იტანის მიერ მოცემულ განმარტებასთან.

მაშ სად იპოვა იტან ვაისგარდმა, რომელიც საიტო სენსეის მოწაფე იყო, ‘ჰენკოს’ ამგვარი დაწერილობა 変更, რომელზეც აცხადებს, ავთენტურიაო, მაშინ როცა მისი მასწავლებელი ამას არ იყენებდა?

როგორც ჩანს, ეს დაწერილობა შემოიღო აიკიკაიმ, იმიტომ რომ ის თანამედროვე თარგმანის ფორმას შეესაბამება და ისეთია, როგორსაც თანამედროვე ლექსიკონები იმოწმებენ. ტაი ნო ჰენკო  体の変更  „სხეულის შეცვლა, მოდიფიცირება, ვარირება“.

იტან ვაისგარდი, რომელიც საკუთარ თავს ტრადიდიციის დამცველად წარმოგვიდგენს, სინამდვილეში დიდ დათმობაზე მიდის და აიკიკაის არჩევანისკენ იხრება.

იგი, ვინც თითქოს შეუვალია თავისი მასწავლებლის სწავლების ავთენტურობაში, იგი, ვინც კეთილსინდისიერად უსწორებს წარმოთქმას რანგით თავისნაირებს, უყოყმანოდ ცვლის საიტო სენსეის დედან იდეოგრამას აიკიკაის მიერ შემოღებული თანამედროვე იდეოგრამით. იაზრებს კი იგი იმ აზრობრივ გამრუდებას, რომელსაც ეს ცვლილება იწვევს მისი მასწავლებლის დისკურსში და რომ ეს გამრუდება ბევრად უფრო მნიშვნელოვანი და მძიმეა, ვიდრე სულ ოდნავი სხვაობა წარმოთქმის თვალსაზრისით?

ეს გაუმართლებელი დათმობა ფსევდო-მოდერნულობისადმი ძალიან მჭიდრო კავშირშია იტან ვაისგარდის სხვა მტკიცებასთან, რომელიც მან ჩემი ერთ-ერთი ქართველი მოწაფის შეკითხვაზე დაწერა ირიმი-ტენკანის შესახებ. რადგან სწორედაც ტაი ნო ჰენკაში და მისი საშუალებით ჩნდება პირველად ირიმი-ტენკანის პრინციპი (ამიტომაც იწყება აიკიდოს ყველა გაკვეთილი ტაი ნო ჰენკათი, რომ მოუქანცავად ვიმეოროთ: აი, ყველაფრის სული და გული).

ჰოდა იტანი ირიმი-ტენკანის ლაპარაკისას განმარტავდა, რომ ესენი მოძველებული და ყავლგასული ტერმინებია და რომ უმობესია მათი შეცვლა უფრო თანამედროვე ტერმინებით, როგორებიცაა ომოტე და ურა.

TAI-ს საიტზე ათგან მაინც შეხვდებით განმარტებით ელემენტებს, რომლეთა გაცნობის შემდეგაც გამაოგნებელი  მოგეჩვენებათ ამგვარი მტკიცება.

ირიმი-ტენკანი მართლაც აიკიდოს ფუძემდებლური პრინციპია, მოძრრაობის პირველი საფუძველი, რომელიც წინ უსწრებს დროში ყველა ტექნიკას. ბიპოლარობა ‘ომოტე-ურა’ მხოლოდ ამის შემდეგ ჩნდება და მხოლოდ ტექნიკათა მოდალობას ეხება (თანაც არა აუცილებლად ყველასი), მას შემდეგ, რაც მათ პრინციპი წამოიწყებს.

ფილოსოფიური სიტყვებით რომ ვთქვათ, ირიმი-ტენკანი აიკიდოს არსია, ილეთები მისი არსებობის სახე, ომოტე-ურა კი მხოლოდ და მხოლოდ ამ არსებობის შემთხვევითობები.

ირიმი-ტენკანისა და ომოტე-ურას კონცეპტები მათ შორის არსებული არათანაბარზომიერი რეალობის ველებს გამოხატავენ, ეს კონცეპტები არც ეკვივალენტურებია და არც ურთიერთშეცვლადები. აქ არც ლექსიკონის ან ლინგვისტური ყაიდის პრობლემა დგას და არც ძველისა და თანამედროვე რამეებს შორის უთანხმოებისა. ეს იგივეა, თქვათ, რომ „გრავიტაციის პრინციპი“ მოძველებული ტერმინია და ის უნდა შეიცვალოს გამოთქმით „ვაშლთა ცვენა“. არა, მილიონი წლის შემდეგაც ვაშლის ჩამოვარდნა მხოლოდ და მხოლოდ გრავიტაციის პრინციპის შემთხვევითობა იქნება, ამ შემთხვევითობის შედეგი (ვაშლის ხეები შეიძლება გაქრეს), ის ვერ ჩაანაცვლებს ამ პრინციპს, ისევე როგორც ომოტე-ურა ვერ ჩაანაცვლებს ირიმი-ტენკანის პრინციპს.

იმის თქმა, რომ ომოტე-ურა სხვაგვარი მანერაა ირიმი-ტენკანის სახელდებისა, ერთგვარი „ფეშენ“ მანერა, სრული უაზრობაა. როდესაც ვიგებ, რომ ეს აბსურდი ისწავლება ერთ-ერთი ყველაზე მაღალი პასუხისმგებელი პირის მიერ სკანდინავიაში აიკიდოს განვითარების საქმეში, ავტორიტეტული ადამიანის მიერ, ვის სიტყვასაც ყურს უგდებენ, გონებაში ერთადერთი ხატება მომდის – მავნებლებისა, რომლებიც მე-18 საუკუნეში ბრეტონის სანაპიროებზე ცეცხლს ანთებდნენ ხოლმე ნისლიან ღამეებში, გაჭირვებაში ჩავარდნილ გემებს აფიქრებინებდნენ, რომელიმე პორტის შესასვლელთან ვართო და ამგვარად მათ კლდოვანი ადგილებისკენ მიუძღოდნენ დასამსხვრევად. იტან ვაისგარდს მათსავით აღუმართავს ხელში ლამპარი, რომელსაც მხოლოდ შესახედაობა აქვს ჭეშმარიტებისა, სინამდვილეში კი სწირავს ყველას მათ, ვინც თავის ბედს ამ ლამპარს მიანდობს და შედეგად აიკიდოს ქარიბდასა და სცილას შორის ჩაიძირება.

ყურადღება მივაქციოთ ერთ რამეს : მე არ ვგულისხმობ აქ, რომ ასეთ ქცევაში რაიმე წინასწარგანზრახულობაა და მე ამას განვსჯი.

ასეთი ხისტი სიტყვების შემდეგ, და მგონია, რომ ასეც უნდა ყოფილიყო, მინდა ჩემი ღრმა პატივისცემა გამოვუხატო იტანს.

რადგან მაიძულა ამ საკითხზე მემუშავა დასაბუთებული პასუხისთვის მის კომენტარზე და ამით საშუალება მომცა, გამეგო იმ აზრის მნიშვნელოვნება, რომელიც ტაი ნო ჰენკას ბოლო ნაწილში, ‘ჰენკაში’ ძევს.

ამიერიდან გააზრებულად დავწერ ჰენკს და არა ჰენკს. განვმარტავ:

რამდენადაც აიკიდოს აღმომჩენი მაინც მორიჰეი უეშიბაა, ცხადია, მოვინდომე გამეგო, ის როგორ წერდა ტაი ნო ჰენკას. ცუდად არ გამიგოს „თანამედროვე“ აიკიდომ, რომელიც ო-სენსეიში ფუძემდებლის მითისა და წვეროსიანი რელიკვიის მეტს ვერაფერს ვეღარ ხედავს და, მეჩვენა, რომ ასეთი ინფორმაცია მაინც შეძლება მცირედი ინტერესის მატარებელი ყოფილიყო… სიტყვა ტაი ნო ჰენკა მკაფიოდ ჩანს რამდენიმე ადგილას ო-სენსეის წიგნში ბუდო, მე ის ქვევით ჩარჩოში მოვაქციე ორჯერ ამ მოძრაობისადმი მიძღვნილ გვერდზე:

體ノ變化

გვერდი ო-სენსეის წიგნიდან ‘ბუდო’

體 ტაი, ტეი, კარადა

ეს ისაა, სადაც ბევრი ძვალია, სხვა სიტყვებით, სხეული. ო-სენსეი ჯერ კიდევ იყენებდა ამ ძველ კანჯის, რომელიც მოგვიანებით 体-ით შეიცვალა.

ノ ნო

ეს ძველებური მანერაა の-ს დასაწერად, მარტივი ნაწილაკია კავშირისა.

變 ჰენ, კაერუ

ო-სენსეი ‘ჰენ’-ის ძველ ფორმას იყენებდა. ზედა ნაწილში, თოკები იკვრება იდეოგრამის გარშემო, რომელიც ნიშნავს ‘სიტყვა’-ს. თითქოს ამოცანა (წარმოდგენილი კანჯის ქვედა ნაწილით) დაპატიმრებული სიტყვის გათავსუფლება ყოფილიყოს. აქ ამის ადგილი არ არის, მაგრამ საინტერესო იქნებოდა იმის მოძებნა, თუ რა მეტაფიზიკური ინფორმაციის მოტანა შეეძლო ამ შინაარსს ტაი ნო ჰენკას მოძრაობის არსზე.

სწორედ ეს ძველი იდეოგრამა გამარტივდა 変-ით, რომლის შინაარსიც უკვე გავაანალიზეთ.

გაგრძელებისათვის სასარგებლო იქნებოდა შეგვენიშნა, რომ რაღაც მაინც სანახავი დარჩა ამ იდეოგრამაში ტრანსფორმაციის კუთხით, სწორედ ის ჩნდება, მაგალითად, სიტყვაში ჰენსეი, მეტამორფოზა.

化 კა, კე, ბაკერუ

ესაა ფეხზე მდგომი ადამიანი, რომლის გვერდითაც სხვა, დაცემული ადამიანია. ეს მიუთითებს მდგომარეობის შეცვლას.

ესე იგი… ო-სენსეი მორიჰეი უეშიბა, აიკიდოს ფუძემდებელი, წარმოთქვამდა ტაი ნო ჰენკას

სწორედ ამ მიზეზით დაწერა, ბუნებრივია, ჯონ სტივენსმა, მიუხედავად თავისი ინგლისურენოვნებისა, ტაი ნო ჰენკა და არა ტაი ნო ჰენკო, როდესაც მან ო-სენსეის წიგნი თარგმნა ინგლისურად.

მაშასადამე, იტანი სავსებით მართალია, „სხვა სენსეები იყენებენ ტერმინს ტაი ნო ჰენკა“… და ო-სენსეიც მათ რიცხვშია.

მომდევნო შეკითხვა ჩნდება დაუყოვნებლივ: თუ ო-სენსეი ამბობდა ტაი ნო ჰენკას და ამას წერდა 化-თი, რატომ ამბობდა საიტო სენსეი ტაი ნო ჰენკოს და ამას წერდა 向-თი?

რატომ გადააკეთა საიტო სენსეიმ ო-სენსეის გამოთქმა?

მე არ მაქვს დანამდვილებითი პასუხი ამ შეკითხვაზე, მაგრამ შემიძლია ორი სხვადასხვა შესაძლო მიზეზი დავასახელო:

1 – საიტო სენსეის ზუსტად არ ესმოდა, რას ამბობდა ო-სენსეი და საკუთარი ინტერპრეტაცია გაუკეთა. ეს არაა სრულიად შეუძლებელი, რადგან ოსტატი უეშიბა რთულად გასაგები ადამიანი იყო თვით იაპონელებისთვისაც… ცოდნა კი ზეპირად გადაიცემოდა. ძალიან გვიან, ფუძემდებლის გარდაცვალებიდან წლების გასვლის შემდეგ აღმოაჩინა საიტო სენსეიმ, რომ მას წიგნი ჰქონდა დაწერილი, როდესაც სტენლი პრანინმა მას ბუდოს ერთ-ერთი ეგზემპლიარი აჩვენა 1981 წელს (იხილეთ დაწვრილებით ეს ამბავი სტატიაში “Much obliged Stan“). სიმართლეს ჰგავს ის ამბავი, რომ მხოლოდ მაშინ დაინახა პირველად, თუ როგორ წერდა ო-სენსეი ტაი ნო ჰენკას. თანაც ხუთტომეული „ტრადიციული აიკიდო“ ამ თარიღზე უფრო ადრე გამოიცა.

2 – საიტო სენსეიმ იცოდა, რომ ო-სენსეი 化-ს იყენებდა ‘ჰენკა’-სთვის, მაგრამ ჩათვალა, რომ ‘ჰენკო’ იდეოგრამა 向-ით თუ დაიწერება, ეს შექმნიდა საპირისპირო მიმართულებით გახედვის აუცილებლობას, ნაგულისხმები იქნებოდა ბრუნვა და ამიტომ არჩია ეს ო-სენსეის დაწერილობას, რომელიც ნაკლებ პედაგოგიურად ეჩვენებოდა.

არც ეს ამბავი ჩანს სრულიად შეუძლებელი, საიტო სენსეი ბევრ რამეს სწირავდა პედაგიგიკას. ის დაჟინებით მოითხოვდა თავის სწავლებაში, რომ იმავე მიმართულებით გვეყურებინათ, საიდაც მოწინააღმდეგე იყურებოდა ისეთი ილეთების დროს, როგორებიცაა ირიმი ნაგე ან შიჰო ნაგე ურა, მაგალითად. და ის დაჟინებით ამახვილებდა ყურადღებას მზერაზე ზოგადადაც, რომ ბრუნვის დროს სხეული უნდა წარემართა და წაეღო მზერას.

მაშინ რჩება ბოლო შეკითხვა.

ო-სენსეი ნაკითხი და განათლებული კაცი იყო, ბევრი რამ ჰქონდა წაკითხული და თან სულ სხვადასხვა ავტორებისა – პირადად შემიძლია ამის დადასტურება, რადგან არაერთხელ დამილაგებია მისი წიგნები ივამაში, ცუიუს, იაპონიაში წვიმების სეზონის გრძელი დღეების განმავლობაში.

ო-სენსეი, და ეს ნაკლებად ცნობილია, თავისებური აზროვნების მქონე ფილოსოფოსი იყო და აქ მინდა ჩემი ღრმა მომიწება გამოვთქვა ბრუნო ტრავერსის მიმართ, ვინც ამ აზროვნების გამოსაკვლევად შესანიშნავი შრომა გასწია (შდრ. საფრანგეთის სენაკლის გამოცემა).

ო-სენსეი ასევე დიდი ნიჭის მქონე კალიგრაფიც გახლდათ, ის შესანიშნავად იცნობდა უძველესი იდეოგრამების სხვადასხვა, ხანდახან დაფარულ მნიშვნელობებსაც, რომლებიც იაპონური მითებისა და კოსმოგონიის უმთავრეს ნაშრომში, ‘კოჯიკიში’ ჰქონდა შესწავლილი.

და ბოლოს, იგი პოეტი და არაერთი დოკას ავტორი იყო.

ნუთუ ასეთი ბრწყინვალე გონების ეს დახვეწილი ადამიანი, ისეთ ბანალურ და ზოგად გამოთქმას აირჩევდა, როგორიცაა „სხეულის შეცვლა“ აიკიდოს წმინდა გულის სახელდებისათვის, მოძრაობისათვის, რომელიც პირველად და ყველაზე შეულამაზებელი ფორმით წარმოგვიჩენს თავად ფუძემდებლურ პრინციპს: ირიმი-ტენკანს?!

ვერ დავიჯერებ ამას. მაშინ განვაგრძოთ გათხრები, გამოვათავისუფლოთ ოდნავ უფრო ეს იდეოგრამა 化, როგორც ხის გადანაჭერს უკეთებენ ხოლმე, როცა მისი ამოთხრა უნდათ ძირ-ფესვიანად.

არავინ დაობს იმაზე, რომ 化-ს (კა) ყველაზე უფრო ზოგადი თარგმანი შეცვლა ან ვარიაციაა, მაგრამ ეს უბრალო შინაარსი სხვა რამეს მალავს და ფარავს, უფრო ღრმად ‘ჩასობილს’. მართლაც არსებობს 化-ის სხვა, კლასიკური და აღიარებული თარგმანი, და ესაა მონუსხვა, მისტიფიცირება, შეცდენით კვალის არევა.

ტაი ნო ჰენკა 體ノ變化, აიკიდოში, გამოდის, რომ მოწინააღმდეგის შეცდენაა, მოულოდნელი მოძრაობით მისთვის გზა-კვალის არევაა, რომელიც გარდაქმნის სხეულს და აუჩინარებს მას მონუსხვის საშუალებით. მეტამორფოზის იდეა, რომელიც ოდნავ ზევით მოვიხსენიეთ, წარმოდგენილია Hen 變-ში და კიდევ უფრო აძლიერებს ჰენკა 變化-ს ამ მნიშვნელობას.

ახლა კი ამ შინაარსს უნდა დავუმატოთ ო-სენსეის ამასთან დაკავშირებული სიტყვები:

მტერთაგან გარშემორტყმულს, თქვენ შეგეძლებათ მათ შეუტიოთ თქვენ მიერვე არჩეული მიმართულებით, საკუთარ ღერძზე დარტიალდეთ და მოექცეთ მათ ზურგსუკან, რათა ისინი  ძირს დაყაროთ. – ო-სენსეი – ბუდო

სწორი ფორმაა, ტაი ნო ჰენკა, რასაკვირველია, იმდენად, რამდენადაც ტაი ნო ჰენკა ირიმი-ტენკანის პრინციპის პირველი გამოვლინებაა. პრინციპის დაცვა გვაძლევს ფრთებს და ტაი ნო ჰენკა ხდება საშუალება იმისა, რომ თითქოს რაღაც ჯადოს ძალით თავგზააბნეული მოწინააღმდეგის ზურგსუკან გავჩნდეთ, თანაც ზუსტად იმ დროს, როდესაც ის ფიქრობს, რომ მისი დარტყმა თქვენ უნდა მოგწვდეთ.

სრულიად მისაღებია, რომ ო-სენსეის გონებაში 化-ს (კა) ეს მაგიური შინაარსი ჰქონოდა, როდესაც ამ იდეოგრამას ირჩევდა ტაი ნო ჰენკას მოძრაობის სახელდებისათვის. საიტო სენსეის, რომელიც შორს იყო იდეოგრამების ისეთი სრული ცოდნისაგან, როგორიც ჰქონდა ო-სენსეის, შეიძლება არც არასდროს შეუმჩნევია ეს განსაკუთრებული ნიუანსი.

როგორც არ უნდა იყოს, ვინაიდან ო-სენსეი ტაი ნო ჰენკაზე ლაპარაკობდა და არა ტაი ნო ჰენკოზე, მე ამ სავარჯიშოს კვლავაც ტაი ნო ჰენკათი მოვიხსენიებ. რაც არ უნდა დიდი იყოს ჩემი ერთგულება საიტო სენსეის მიმართ, თუ გარკვეულ შემთხვევებში საჭირო ხდება არჩევანის გაკეთება მის სწავლებასა და ფუძემდებლის სწავლებას შორის, მე ვირჩევ ო-სენსეის.

თავისდა სრულიად უნებურად, იტან ვაისგარდმა საშუალება მომცა, ამ გამოთქმაში ამიერიდან ბევრად უფრო ღრმა აზრი დამენახა, ვიდრე „ვარიაცაა“, რასაც მე ვდებდი აქამდე ‘ჰენკა’-ში და ამისთვის დიდ მადლობას ვუხდი მას.

რადგან – და ეს აიკიდოს ერთ-ერთი საიდუმლოა – სიღრმისეული გააზრება იმ მოძრაობისა, რომელსაც ვასრულებთ ხოლმე, მისი სწორად გაკეთების წინაპირობაა.

იმედი მაქვს საკმარისად მოვიხმე აქ არგუმენტები საიმისოდ, რომ ჩემი პოზიცია გამემართლებინა.

ფილიპ ვოარინო, აღდგომა, 2020


Categories
სტატიები

კენ სუბური #3

წყარო : https://aikidotakemusu.org/ken-suburi-3/

საიტო სენსეი განმარტავს მიზეზს, თუ რატომ არის სუბურები ფუნდამენტური: ესაა ფორმის შესწავლა.

ივარჯიშეთ ნელა და ააგეთ სწორი ფორმა.

საიტო სენსეის ეს ფრაზა განმარტავს მიზეზს, თუ რატომაა სუბურები ფუნდამენტური: ფორმის შესწავლას.

და სინელე აუცილებელია სწავლისათვის.

აიკი ფორმის მიღმაა, მართალია, თუმცა ისიც მართალია, რომ სწორი ფორმის შესწავლა აუცილებელია აიკის არსის გაგებისათვის, მისი ნათლად დანახვისათვის.

არასწორი ფორმა გარანტიაა იმისა, რომ შინაარსს ვერ გაიგებს ადამიანი, მაგრამ ამის საპირისპირო აზრი არაა მართალი, სწორი ფორმა არაა გარანტია იმისა, რომ არსს ჩასწვდება ადამიანი.

არსებობს დარგები, რომელთა კარიც ვიწროა. ასეა ეს.

Categories
სტატიები

კენ სუბური #2

წყარო : https://aikidotakemusu.org/ken-suburi-2/

ვერტიკალური ხაზი კენის სუბურია, ეს შომენია.  აიკიდომდე ჯერ შომენის სწავლაა საჭირო. მხოლოდ ამის შემდეგ იწყება აიკიდო.

კენის შვიდი სუბურის სერია საიტო სენსეიმ შექმნა და არა ო-სენსეიმ.

ასევე საიტო სენსეიმ შექმნა კენის ექვსი კუმიტაჩის სერია და არა ო-სენსეიმ.

კარგია, თუ არ დავივიწყებთ ამ სავარჯიშოების შესწავლისას, რომ თავიდან ისინი ახალზარდა მორიჰირო საიტომ საკუთარი მოხმარებისათვის შეიმუშავა. სურდა, თავის თავს დახმარებოდა ფუძემდებლის უკიდურესად დატვირთული პრაქტიკის გაგებაში, რომლისთვის გონების სრულად მიდევნებას ვერ ახერხებდა, მიუხედავად იმისა, რომ ეს პრაქტიკა ყოველ დღე მის თვალწინ მიმდინარეობდა და თვითონ იქ მოვარჯიშე პარტნიორის ამპლუაში იყო.

მინდა ეს მეორე სუბური ზოგიერთი მნიშვნელოვანი პუნქტის გაგებისათვის გამოვიყენოთ და, ამავე შემთხვევით ვისარგებლოთ და პასუხი გავცეთ ამას წინათ ფორუმზე დასმულ შეკითხვებს, ვინაიდან ეს შეკითხვები თემატურია და უფრო სრული პასუხის გაცემას იმსახურებს.

როდესაც ადამიანის დადის, ყოველ ჯერზე, როცა ის ნაბიჯს დგამს, ერთ-ერთი მისი თეძო ბრუნავს წინისაკენ, ამასთან და ამავდროულად მეორე თეძო ბრუნავს უკნისაკენ. ეს ბუნებრივია, თეძოები ხერხემლის ღერძის გარშემო ერთმანეთის საპირისპიროდ, ან ურთიერთშემავსებლად  მოძრაობს, თუ ასე გნებავთ. მაგრამ ეს არ კმარა ირიმი-ტენკანის განსაზღვრებისათვის და, სხვათა შორის, არც მოსიარულე ადამიანზე ამბობენ, ის აიკიდოს, ან ირიმი-ტენკანს აკეთებსო.

ირიმი-ტენკანი არის მოქმედება, რომელსაც სჭირდება მოწინააღმდეგის შეტევა იმისათვის, რომ თავი იჩინოს. ეს არის მოქმედება, რომელიც ვერ იარსებებს სხვის გარეშე. ცხადია, ირიმი-ტენკანის მოძრაობისას თეძოები თანაბრად მუშაობს ურთიერთშემავსებლად, ისევე როგორც ყველანაირ მბრუნავ მოძრაობაში, რომელსაც ადამიანი ასრულებს, მაგრამ ამ გარემოებას არავინ იყენებს იმის სათქმელად, რომ, მაგალითად, სიარული ირიმი-ტენკანისათვის მოსამზადებელი სავარჯიშოა. სიარულსა და ირიმი-ტენკანს შორის არ არის არავითარი კავშირი.

ჰოდა, მეორე სუბური სხვა არაფერია, თუ არა უკანა ფეხის წინ გადადგმით შესრულებული ნაბიჯი, როგორც ვიქცევით ხოლმე, როცა ქუჩაში ვართ და თონეში პურის საყიდლად მივდივართ. ამ თვალსაზრისით, არაფერი არ განასხვავებს მეორე სუბურს სიარულისაგან, თუ არ ჩავთვლით კენს, რომელიც ხელში გვიჭირავს. მაშასადამე, კენის ეს მეორე სუბური არანაირად არ არის მომზადება ირიმი-ტენკანის პრაქტიკისათვის, ყოველ შემთხვევაში, სიარულზე მეტად არა.

ერთ-ერთი არსებითი დანიშნულება ამ სუბურისა შეტევის ხაზის მატერიალიზება გახლავთ და სწორედ ამიტომ ამახვილებს ყურადღებას საიტო სენსეი ამ ვიდეოში იმაზე, რომ დარტყმა უზადოდ სწორ ხაზზე უნდა შესრულდეს.

იმდენად, რამდენადაც განვმარტეთ, რომ ირიმი-ტენკანის პრინციპი ვერ ამუშავდება ამ სახის მოძრაობაში, და იმდენად, რამდენადაც უკვე ავხსენით სხვაგან, ამ საიტზე, რომ არ არსებობს აიკიდო ირიმი-ტენკანის გარეშე, უნდა დავასკვნათ, რომ მეორე სუბური არ არის აიკიდოს მოძრაობა.

საიტო სენსეის არასდროს დაუჩემებია, ის შვიდი სუბური, რომელიც მე დავხვეწე, აიკიდოაო. მან, უბრალოდ, თქვა, მე ესენი მჭირდება იმისათვის, რომ გავიგო, რას აკეთებდა ო-სენსეიო, რაც სრულიად სხვა რამ გახლავთ.

როდესაც იაპონიაში კალიგრაფიას სწავლობენ, ამას ფუნჯით მარტივი ვერტიკალური ხაზის გავლებით იწყებენ. ეს ჯერ არ გახლავთ კალიგრაფია, ეს ჯერ არც იდეოგრამაა, ეს ერთი უბრალო, ვერტიკალური ხაზია. და ამ ვერტიკაულ ხაზს ავლებენ თვეების განმავლობაში, მხოლოდ ვერტიკალურ ხაზს და მეტს არაფერს, იმიტომ რომ სულაც არ გახლავთ იოლი ფუნჯით ვერტიკალური ხაზის გავლება. მხოლოდ ამის შემდეგ იწყება პირველი იდეოგრამის შესწავლა, რომელიც უბრალო ჰორიზონტალური ხაზია, იჩი (ერთი). აი ამ დროს იწყება კალიგრაფიის ჭეშმარიტი შესწავლა.

ვერტიკალური ხაზი კენის სუბურია, შომენია. ჯერ შომენი უნდა აკეთო ადამიანმა, ვიდრე აიკიდოს დაიწყებდეს. მხოლოდ ამის შემდეგ იწყება აიკიდოს შესწავლა.

განა წარმოსადგენია, რომ ვინმე შეიძლება დაკმაყოფილდეს კალიგრაფიაში „მსუბუქად“ გადახრილი ვერტიკალური ხაზით? არა, რასაკვირველია, და მაინც, ბიომექანიკურმა წინააღმდეგობებმა აქაც შეიძლება აფიქრებინოს ვინმეს, რომ შეუძლებელია სრულყოფილად ვერტიკალური ხაზის გავლება (ფუნჯის ჭერა, მაჯის ადგილმდებარეობა, მთელი სხეულის გამოყენება წერისათვის).

ზუსტად ფუნჯის ხაზივით, შომენი მხოლოდ და მხოლოდ სრულყოფილად ვერტიკალური შეიძლება იყოს. თუმცა ისევე ძნელია ვერტიკალური ჭრა კენით, როგორც ვერტიკალური ხაზის გავლება ფუნჯით. მართლაც, თეძოების ბრუნვითი მოძრაობა, რაგინდ სუსტიც არ უნდა იყოს ის, ხელს უშლის ჭრის ვერტიკალურობას. აი, რატომ იწყებენ სუბურების შესწავლით – ეს სავარჯიშოები ისე ამცირებს თეძოების ბრუნვას, რომ უმკაცრეს მინიმუმამდე დაჰყავს ის. ამ უმაცრეს მინიმუმში პრაქტიკის წყალობით აღმოვაჩენთ, რომ არსებობს ფანჯარა, მოკლე წამი, როდესაც ტერფები კვადრატულადაა, ხოლო მხრები პირდაპირ. ეს ფანჯარა საშუალებას გვაძლევს, ჩამოვიტანოთ ხმალი სრულიად ვერტიკალურად, და ამ დროს ხმალი ჭრის იმაზე ოდნავ ადრე, ვიდრე წინა ტერფი დაიდგმება.

თუმცა ასე არ ასწავლის სუბურებს საიტო სენსეი. ის ამ დროს მართლაც ჭრის ისე, რომ კენი და ფეხი ერთდოულად გადის წინ. ასე კეთებისას გარდაუვალია, რომ ხმლის პირი მსუბუქი კუთხით გადაიხაროს და ჩვენ ამის გადამოწმება შეგვიძლია ვიდეოში: გადახრა გამოჩნდება მოძრაობის მეორე ნაწილში, ჰანმის შეცვლისას, რაც სწორედ ამის შედეგია.

თუკი საიტო სენსეი ამას აკეთებს სუბურებში, მაშ რატომ ხსნიდა ასე ხშირად, რომ საპირისპიროს გაკეთება იყო საჭირო და თავში გვიბეჭდავდა იმ ამბავს, რომ ჭრისას ხმალი ყოველთვის ადრე უნდა მივიდეს საბოლოო ადგილას, ვიდრე ფეხი. და ეს ჭეშმარიტება შეგვიძლია შევამოწმოთ მის ფოტოებსა და ვიდეოებში, რომელთაც ამ საიტზე იპოვით.

ეს “წინააღმდეგობა”, რომელიც სინამდვილეში არ არსებობს, ნიშნავს შემდეგს: სუბურები არ იცავს ხმლით აიკის ჭრის ზოგიერთ პრინციპს, მაგრამ, ისინი საშუალებას აძლევს მათ, ვინც სწავლობს ამ სუბურებს მოთმინებით, შენიშნოს და გაიაზროს ეს პრინციპები. სწორედ ამაშია მისი არსებობის საფუძველიც: დაგვეხმაროს, მივხვდეთ, თუ რას აკეთებდა ო-სენსეი.

თუ ბოლომდე მივყვებით ამ მსჯელობა, მაშინ გამოვა, რომ არა მხოლოდ პირველი სუბური გვაძლევს საშუალებას, ვჭრათ სრულყოფილად ვერტიკალურად, არამედ, პირველთან ერთად აიკი-კენის მეორე, მესამე და მეოთხე სუბურებიც, ანუ ის ოთხი სუბური, რომლებიც თავის თავში შომენ უჩის შეიცავს. სამაგიეროდ, ხმლის პირის კუთხით გადახრას ვხვდებით ბოლო სამ სუბურში, რადგანაც ისინი თავის თავში იოკომენ უჩის შეიცავს და არა შომენ უჩის.

სხვა სიტყვებით, სუბურების კეთება საიტო სენსეის მიერ მითითებული ფორმით და თან ისე, რომ მათში არ მოვძებნით შომენის ჭრის ფუნდამენტურ მახასიათებელს, ტანვარჯიშია და სხვა არაფერი. ეს ტანვარჯიში არასდროს მოგვცემს საშუალებას, მივაგნოთ შომენის ჭეშმარიტებას. ეს ჭეშმარიტება კი ის გახლავთ, რომ სრულყოფილად ვერტიკალური შომენის შესრულება შასაძლებელია ირიმი-ტენკანის მოქმედებისას. ამ წმინდად ტექნიკური ასპექტის მიღმა კი ჭეშმარიტება ისაა, რომ აიკიდო სამყაროს ღერძის გამოძახილს წარმოადგენს და სამყაროს ღერძი სრულყოფილად ვერტიკალურია, ის არ არის მხოლოდ 99 %-ით ვერტიკალური. თუ ხმლით შომენის ჭრას კავშირი აქვს სამყაროს ღერძთან, თუკი ამაში ეს იგულისხმება, გამოდის, რომ ისიც აუცილებლად ასეთივე სრულყოფილია, რომ ყველა პროპორცია დაცულია და ყველაფერი თანასწორია ამავდროულად.

ვინმეს შეიძლება მოეჩვენოს, რომ ეს უკვე ეზოთერიზმისკენ იხრება და თითოეული თავისუფალია, უკუაგდოს აიკიდოს მეტაფიზიკური განზომილება, მაგრამ მაშინ ამასთან მისი ფიზიკური განზომილებაც უნდა უკუაგდოს, რადგან თავად ფუძემდებელი გვასწავლის, რომ აიკიდოს ფიზიკური პრაქტიკა სრულად ეფუძნება მეტაფიზიკურ მოდელს.

Categories
სტატიები

კენ სუბური #1

წყარო: https://aikidotakemusu.org/ken-suburi-1/

ხმლის პრაქტიკა სწორად ჭერის სწავლით იწყება. იხილეთ აქ, როგორ დაიჭიროთ სწორად თქვენი კენი 1-ელი სუბურის შესასრულებლად.

ხმლის პრაქტიკა სწორად ჭერის სწავლით იწყება.

კენი მარცხენა და მარჯვენა ხელების ნეკსა და არათითს უჭირავს. აკუპუნქტურის ორი მნიშვნელოვანი მერიდიანი, გულის მერიდიანი და წვრილი ნაწლავის მერიდიანი, აკავშირებს ნეკის ბოლოებს მუცლის სიღრმესთან, იმ ადგილთან, სადაც იაპონური ტრადიციის მიხედვით მდებარეობს კიკაი ტანდენი, ენერგიის ოკეანე. კენის ჭერა მარცხენა და მარჯვენა ნეკებიდან, ნიშნავს მის ჭერას სხეულის ცენტრით, იმ ენერგიით, რომელიც მუცლიდან გადმოდის.

ამ ოთხ თითს მტკიცედ უნდა ეჭიროს ცუკა (ხმლის ტარი).

სამაგიეროდ, თითოეული ხელის შუა და საჩვენებელ თითებს ძალიან მოქნილად უნდა ვუჭერდეთ, ჩავლებისას მათ მხოლოდ მეორეხარისხოვანი მნიშვნელობა ენიჭებათ და საერთოდ რომ არ გვქონდეს ისინი, ამით ჭრა სულ არ შეიცვლებოდა.

მაშასადამე, კენი სხეულის ენერგიის გადამცემია, მან საშუალება უნდა მისცეს ამ ენერგიას, თავისუფლად იტრიალოს, ესაა არხი, საიდანაც კიკაი ტანდენის ენერგია უნდა გამოედინოს. სწორედ ამიტომ უნდა გვეჭიროს ის მუცლის გაგრძელებაზე, როგორც ამას საიტო სენსეი გვიჩვენებს ვიდეოში, წვერით მკერდის სიმაღლეზე (ჩუდან).

ქვედა ფოტო ნამდვილი თვალსაჩინოებაა და მას თავისი ისტორია აქვს: 1950-იან წლებში, როდესაც ო-სენსეი მინდორში მუშაობდა რამდენიმე თავის მოწაფესთან ერთად, რომელთა შორის საიტოც იყო, საუბარი ჩამოვარდა ხმლის სწორი ჭერის შესახებ. მაშინ ფუძემდებელმა ითხოვა, წასულიყო ვინმე სოფლის ფოტოგრაფის მოსაყვანად და მანვე თავის სამუშაო ტანსაცმელში გადაიღო სურათი ზუსტი დგომის უკვდავსაყოფად.

მე აქ ვდებ საიტო სენსეის ფოტოს იმავე ჩუდან ნო კამაე დგომში. ფოტო ოცდაათი წლით გვიანაა გადაღებული (ანტიბის ფორტიფიკაციებზე 1989 წლის ოქტომბერში).

კენის ჭერა ჩუდან ნო კამაეში ზედმეტად ვერტიკალური ღერძით, ხმლის წვერით ცისკენ, შეცდომაა, რომელიც ხელს უშლის მის გამოყენებას, როგორც მუცლის ბუნებრივ გაგრძელებას და აიძულებს მოვარჯიშეს, რომ მხოლოდ მხრების კუნთოვანი ენერგია ამუშაოს.

პირველი სუბურის ჭრა ხმლის ერთადერთი შესაძლო სრულყოფილი შომენია. კენი ადის პირდაპირ და ჩადის ზურგს უკან იქამდე, ვიდრე ხერხემალს არ შეეხება, შემდეგ შეუძლია ისევე სწორ ხაზზე ჭრას შომენ უჩით, როგორც აიტანა, ასეთ დროს ხმლის პირის გვერდზე გადახრა ნულს უდრის, ის იატაკის პერპენდიკულარულია და ვერტიკალურობაც სრულყოფილია.

ჭრის დასასრულს, კისაკი (ხმლის წვერი) იატაკის პარალელურად უნდა გაჩერდეს. ხმლის გაჩერება ამ წერტილამდე, ნიშნავს ჭრისთვის ხელის შეშლას მოძრაობის დინამიკის ნაადრევი და ხელოვნური დაბლოკვით. და პირუკუ, ხმლის გაჩერება ამ წერტილის მიღმა, ქვევით, ნიშნავს კონტროლის დაკარგვას იარაღზე, რასაც შედეგად სხეულის წინ გაქაჩვა მოჰყვება.

შიმერუ სახელწოდებაა მოქმედებისა, რომელიც კეტავს ხმალს ზუსტ ადგილას ჭრის ბოლოს. ეს არ გახლავთ მარჯვენა ხელის მოქმედება, რომელიც „შეაკავებდა“ ხმალს დაშვებისას, ესაა ტალღოვანი ფორმის მოქმედება, რომელიც მარცხენა ხელსა და მუცელს შორის სუბტილურ მიმართებას მოჰყვება შედეგად.

Categories
სტატიები

კუმიჯო #8

წყარო: https://aikidotakemusu.org/kumijo-8/

ივამაში საიტო სენსეის უყვარდა მოყოლა, რომ ო-სენსეის მისთვის ნათქვამი ჰქონდა, თუ როგორ გაიმარჯვა კენდოს ექსპერტზე სწორედაც ამ მე-8 კუმიჯოს გამოყენებით.

1925 წელს იაპონიის საზღვაო ძალების ერთი ოფიცერი, კენდოს ოსტატი, ბრძოლაში იწვევს ო-სენსეი მორიჰეი უეშიბას. ეს ეპიზოდი მნიშვნელოვანია ფუძემდებლის ცხოვრებაში, რადგან ამ დაპირისპირების შემდეგ ეწვია მას სატორი, რომელიც გარდაქმნის საბრძოლო პრაქტიკის მისეულ ხედვას და ამგვარად ხდის შესაძლებლად აიკიდოს დაბადებას.

ივამაში საიტო სენსეის უყვარდა მოყოლა, რომ ო-სენსეის მისთვის ნათქვამი ჰქონდა, თუ როგორ გაიმარჯვა კენდოს ექსპერტზე სწორედაც ამ მე-8 კუმიჯოში ნაჩვენები ტექნიკის გამოყენებით.

ეს ერთგვარი ამბავია, ცხადია, თუმცა გვიბიძგებს იქით, რომ არ დავამახინჯოთ ეს ტექნიკა: ტორის მარჯვენა ფეხი პირველი გადის, მას მოჰყვება მარცხენა ფეხი, რომელიც დგება კენკა გოშის (და არა ჰანმის) პოზიციაში, რაც აუცილებელია თეძოების მობილიზებისა და, საბოლოოდ, პარტნიორის გდებისათვის. უჩის წინამხარზე ერთგვარი კაუჭის გამოსადებად სპირალური მოძრაობა გვჭირდება, ჰაჩი ნო ჯი გაეშის მსგავსი.

ტექნიკა აქ გამოყენებულია კუმიჯოში, თუმცა, ცხადია, იგი ჯოს შეტევისთვის არაა განკუთვნილი, იგივე მოძრაობა შეიძლება მოერგოს ხმლის შეტევასაც, მაგალითად.

მე-8, მე-9 და მე-10 კუმიჯოები სანახაობრივია გდებების გამო. საიტო სენსეი განმარტავდა, რომ მან ისინი ფუძემდებლის გარდაცვალების შემდეგ შეიმუშავა და საგანგებოდ ერთი დიდი საჩვენებელი გამოსვლისთვის, რომელიც ტოკიოში იმართებოდა და რომლისთვისაც სანახაობრივი ნაწილი აუცილებელი იყო.

1-ელიდან მე-7-ს ჩათვლით კუმიჯოები ნაკლებად სანახაობრივია, ისინი შეადგენს პირველ სერიას, რომელიც საიტო სენსეიმ 1960-იან წლებში შეიმუშავა, ო-სენსეის სიცოცხლეშივე და ამ უკანასკნელის ნებართვით.

კუმიჯოები, 1-დან მე-10-ს ჩათვლით დღეს აიკიდოს სასწავლო მეთოდის ფარგლებში გამოიყენება.

Categories
სტატიები

დოჯოს მოწყობის შესახებ

ტრადიციულად, დოჯო ორიენტაციის გარკვეულ წესებს ექვემდებარება. საპატიო მხარე, კამიზა (პირდაპირი მნიშვნელობით, „ზედა მხარე“) ჩრდილოეთისკენ არის მიმართული და სწორედ კამიზასთან ზურგით (ანუ სახით სამხრეთისკენ) ჯდება სენსეი. კამიზა მთავარი კედელია, მეორენაირად „შომენსაც“ უწოდებენ და სწორედ ამ კედელთან არის აიკიდოს ფუძემდებლის, ო-სენსეი მორიჰეი უეშიბას სურათი და სხვადასხვა კალიგრაფიები. ამ ორიენტაციას სიმბოლური მნიშვნელობა აქვს. სამხრეთისკენ სახით მჯდომი მასწავლებელი მზის სინათლეს პირდაპირ იღებს, რაც ცოდნას წარმოადგენს. შიმოზასკენ (სამხრეთით, პირდაპირი მნიშვნელობით „ქვედა მხარე“) მსხდომი მოწაფეები ზურგით არიან სინათლესთან და სინათლე (ანუ ცოდნა) მათთან, ასევე სიმბოლურად, სენსეიზე არეკვლის შედეგად მოდის.

მოწაფეებიც გარკვეული წესების გათვალისწინებით არიან ჩამწკრივებული: ისინი სიძველის, მოცემულ დოჯოში სტაჟის, ან, თუ საჭიროა, ასაკის მიხედვით სხდებიან. როდესაც სენსეი სახით მოწაფეებისკენ ზის, ძველები მისგან მარცხნივ, ანუ ჯოსეკისკენ (აღმოსავლეთით, ამ კედელზევე ინახება სავარჯიშო იარაღი), დამწყებები კი დასავლეთისკენ, ანუ შიმოსეკისკენ სხედან (ასევე დასავლეთით სხდებიან გაკვეთილზე დასასწრებად მოსული სტუმრები). სიმბოლიკა აქაც მნიშვნელოვანია: სემპაიები (ძველი მოწაფეები) ამომავალი მზის მხარეს არიან. ისინი ნელ-ნელა იწყებენ დისციპლინის მთავარი პრინციპების გაცნობიერებას და ცოდნისკენ მიმავალი გზა ეხსნებათ, მაშინ როცა დასავლეთისკენ მსხდარი კოჰაიები (ახალგაზრდა მოწაფეები) ჩრდილში არიან და ცოდნასთან მისასვლელი ჯერ გახსნილი არა აქვთ.

ამგვარი განლაგება საშუალებას აძლევს სენსეის, დამწყებები ჰყავდეს იმ მხარეს, რომელი ხელითაც ვიღებთ ხოლმე ხმალს ქარქაშიდან. გარკვეულ ეპოქებში, იაპონიაში, ასეთი სიფრთხილე სულაც არ იყო ზედმეტი ხმლის სკოლებში.

ისტორიული ახსნა აქვს იმ ამბავსაც, თუ რატომ სხდებოდნენ მოწვეული სტუმრები დასავლეთისკენ, ესე იგი დამწყებთა მხარეს. როდესაც მრავალი კონკურენტი სკოლა არსებობდა, სტუმრების დასმა დამწყებებთან ახლოს და ძველებისგან შორს, სხვა სკოლებიდან შემოგზავნილ ევენტუალურ ჯაშუშებს მოცემული დოჯოს განსაკუთრებული ილეთების დანახვას და მოპარვას ურთულებდა (იმხანად ყველა ტექნიკა საიდუმლოდ ისწავლებოდა). დამსწრეთა არსებობის შემთხვევაში, ამავე მიზეზით სენსეი კატებს დარბაზის აღმოსავლეთ მხარეს აკეთებდა და არა ცენტრში.

თუ მასწავლებელს თანაშემწეები ჰყავს, ისინი დარბაზის აღმოსავლეთ მხარესთან ზურგშექცევით სხედან.

დღეს იაპონიაში, ისევე როგორც მთელ მსოფლიში პრაქტიკული წესები უფრო აგვარებენ დოჯოს ორიენტაცია — სპორტული დარბაზები ისეა აგებული, რომ შეუძლებელი ხდება ზემოხსენებული წესების დაცვა. თუმცა შიდა ორიენტაციის (კამიზა, შიმოზა და. ა. შ.) შენარჩუნება მაინც შესაძლებელია და მის დარღვევას გიაკუ-შიკი ეწოდება. მოწაფეების ტრადიციული განლაგებაც ასევე სხვადასხვაგვარად არის დისციპლინებისა და მასწავლებლების მიხედვით, უბრალოდ, მუდამ უნდა გვახსოვდეს, რომ დოჯოში ადგილია ყველაფრისთვის და ასევე ყველაფერს თავისი ადგილი აქვს დოჯოში.

ამ ადგილის არსში ჩასაწვდომად მხოლოდ ტექსტი არ კმარა, დოჯოს რაობის გასაგებად მისი საიდუმლოებების და კოდების გამოსაცნობად ერთადერთი ხერხი არსებობს — კარის შეღება და იქ საკუთარი ადგილის პოვნა…

P. S. თუ დოჯო დიდია, შეიძლება შიდენის, ანუ საგანგებო ადგილის გაკეთებაც, სადაც ფუძემდებლისა და შესაძლო წინა სენსეიების პორტრეტები თავსდება. ეს კეთდება ტოკონომაზე, ანუ შემაღლებულ ადგილზე და აქ გადის საზღვარი ტატამის სავარჯიშო ზონასა და წმინდა სივრცეს შორის. ტოკონომაზე შეიძლება დაიდგას შიჰანდაი (შიჰანის სკამი) და რაიშინსეკი (სკამი საპატიო სტუმრისათვის). თუმცა ამგვარი რამ იშვიათად ხდება იაპონიის ფარგლებს გარეთ.

P. P. S. სიტყვა „კამიზა“ დოჯოს გარეთაც, ჩვეულებრივ ყოფა-ცხოვრებაშიც იხმარება იაპონიაში. ის ყველაზე საპატიო ადგილს ნიშნავს, ვთქვათ, თვითმფრინავში, მატარებელში ან, თუნდაც მანქანაში. ოთახში კამიზა ყველაზე კომფორტულად დასაჯდომ ადგილს ნიშნავს, თბილსაც — რაკი ყველაზე ხშირად ის ყველაზე მეტადაა დაშორებული კარიდან, საიდანაც შეიძლება სიცივე შემოდიოდეს. ფეოდალიზმის დროს, სახლზე თავდასხმისას, ის ყველაზე დაცულ ადგილსაც ნიშნავდა.

Categories
სტატიები

რწმენის აქტი

წყარო : https://aikidotakemusu.org/acte-de-foi/

ეძღვნება მას, ვინც აქ თავს შეიცნობს.

რწმენას მთების გადადგმა შეუძლია. ნიცშე ამბობდა, რწმენას იქ შეუძლია მთების აღმართვა, სადაც ისინი არ არისო. მაგრამ ამჯერად ამ რწმენას არ ვგულისხმობ.

ეკლეზიასტედან ჰეგელამდე და ჩვენამდე “ის, რაც იყო, იქნება, ის მოხდა, კვლავაც მოხდება და არაფერია ახალი ამ მზის ქვეშ”. ჩვენი სიცოცხლეები მარადიული დაბრუნების ნაკადში ეწერებიან.

უცვლელ ციკლში ჩვენ ვაჩენთ შვილებს, მიუხედავად იმისა, რომ ყველა ჩვენი წინაპარივით ვიცით – ჩვენ მათ ვწირავთ ტკივილისა და ტანჯვისთვის, რაც ბუნებრივად ახლავს თან ადამიანთა ცხოვრების გზას.

თუ სიკვდილს გვერდზე გადავდებთ, ტკივილი ყველაზე დიდი მახასიათებელია ადამიანის ცხოვრებისა და როდესაც წამით შევჩერდებით დასაფიქრებლად, სწორედ უსასრულო ტკივილი გვხვდება ყველგან, ურიცხვი ფორმით, სწორედ ამ ძაფითაა ნაქსოვი ადამიანთა სამყარო.

სინამდვილეში საკმაოდ ცოტა არსებითი შეკითხვა თუ არსებობს. აზრი, რომელიც უნდა მიანიჭო ან არა ამ ტკივილს, ერთადერთია. არის ის ბრმა და ყოველგვარ მნიშვნელობას მოკლებული, არის ის ჩვენთვის შემთხვევითობა, ყოფიერების უბრალო მოდალობა, როგორიცაა ტყის თავზე წამოსული წვიმა და ქარი? თუ აქვს მას რაიმე მიზეზი, საფუძველი, რომელიც ჩვენ მხედველობიდან გვისხლტება?

მე არ მაქვს პრეტენზია, რომ აქ გავცემ პასუხს იმ შეკითხვას, რომელიც საფუძვლად დაედო მეტაფიზიკურ და რელოგიურ აზროვნებას ბოლო ექვსი ათასწლეულის მანძილზე, უბრალოდ ერთი თვალსაზრისი მინდა წარმოგიდგინოთ.

უფრო სამართლიანი სამყაროსკენ სწრაფვა არის მიზანი, რომელიც ხელს ვერ შეუშლის ტკივილს, დარჩეს ჩვენი არსებობის მიმართებად. ის უვნებელი გამოვა ამ მდელობიდან, იმიტომ რომ იგი არ არის დამოკიდებული შემთხვევითობაზე, ჩვენი არასრულყოფილი საზოგადოებების მიერ განვლილ გზაზე, რომლის გასწორებაც საკმარისი გახდებოდა ადამიანთა ყოფის საყოველთაო გაუმჯობესებისათვის. ტანჯვა-ტკივილი უზენაესი გრძნობაა, რომლის განცდაც ძალუძს ადამიანს და სწორედ ამის გამოა იგი აუცილებელი ადამიანის სულისთვის, რომელსაც სჭირდება ეს შეგრძნება საკუთარი სრულყოფის მისაღწევად, როგორც ყვავილს სჭირდება წყალი.

ოსკარ უაილდს, მაგალითად, არ შეუქმნია თავისი ცხოვრების შედევრი ლონდონის ლიტერატურული წრეების კომფორტსა და სალაღობო ადგილებში, არამედ ციხის წიაღში, სადაც მთლიანად განადგურდა მისი ცხოვრება და სადაც ქაღალდი არ ჰყოფნიდა საწერად. მისი საუკეთესო და, ამავდროულად, უკანასკნელი პოემა, „რედინგის ციხის ბალადა“, ტკივილისაგან იშვა. ამ ნაწარმოების სრულქმნილი სილამაზე და ღრმა თანაგრძნობა, რომლითაც თითოეული სიტყვაა გაჟღენთილი, ყველაზე საშინელი ტანჯვიდანაა გამოსული, რაც კი ასეთი ბუნების ადამიანმა შეიძლება განიცადოს. სიღრმისეულად, “De profundis” უნდა წაიკითხო, თუ გინდა, რომ ამაზე აზრი შეიქმნა.

უაილდის ტანჯვას შეიძლება ბოღმა და შურისძიების სურვილი აღეძრა. იმისათვის, რომ მას პირიქით, სილამაზე და სიყვარული გამოეხატა, საჭირო გახდა, რომ მისთვის თავისი კალამი ეთხოვებინა და თავისი სული მიენდო. ამ მინდობას ვუწოდებ მე რწმენის აქტს, იმიტომ რომ რაღაც მომენტში, თავისი ტანჯვის შემოქმედებითი ძალა რომ ეღიარებინა, ის იძულებული გახდა აღარ გაჰქცეოდა ამ სატანჯველს, იძულებული გახდა ნდობა გამოეცხადებინა მისთვის, მაშინ როცა რაციონალურად არაფერი ეწეოდა მას ამგვარი რამის შეგრძნობისაკენ.

სამყარო იმგვარადაა გაწონასწორებული, რომ ყველაზე სასტიკი ბედისწერის გულში აუცილებლად ძევს შესაძლო გარდაქმნის მაცვალი. ხოლო ჩვენთვის სამარადჟამოდ მოსჯილი სატანჯველის ყველაზე ღრმა ადგილას მარგალიტივითაა მოკალათებული ტრანსფორმაციისა და ამ სატანჯველისთვის აზრის მიცემის ეს შესაძლებლობა. მისთვის აზრის მიცემა კი მის მისაღებად აქცევს.

შევარდენი ვერ ადის ჰაერში აეროდინამიკის კანონების საწინააღმდეგოდ, ის იმიტომ აფრინდება ხოლმე, რომ ემორჩილება იმ ელემენტის კანონებს, რომელიც მას ატარებს. როგორც ჰაერი ატარებს ფრინველს, ისე ატარებს ტანჯვა ადამიანს და ასევე აამაღლებს მას, თუკი ადამიანი გულს გაუხსნის მის კანონებს.

თუ ვინმეს სატანჯველის ნაკლებად აბსტრაქტული სიმბოლო უნდა, რომელიც ყველა ნამდვილი ქმნილებისთვისაა აუცილებელი, უნდა დაესწროს ადამიანის დაბადებას. ვგულისხმობ ადამიანის ბუნებრივ დაბადებას, რაც იმას ნიშნავს, რომ ქალმა უნდა დაბადოს ბავშვი საკუთარი სხეულის ჭინთვებით გატანჯულმა.

როდესაც ახალგაზრდა დედა პირველად იყვანს ხელში თავის ბაიას, ყველა ტკივილი, რომელიც იქამდე გამოიარა და განიცადა, წამში ქრება მისი მზერის დაუვიწყარ ნათელში. თუმცა ამ განთავისუფლება მჭიდროდაა დაკავშირებული იმ ტკივილის ინტენსივობასთან, რომელიც წამით ადრე ასატან ზღვრამდე უკეთებდა დეფორმაციას მის მუცელს, დაკავშირებულია მის არაერთ კვნესასა და ქვითინთან. ასეთ დღეს მხოლოდ ბავშვი არ იბადება, ნორჩი გოგონა ქრება და მის ადგილას ქალი ჩნდება, სწორედ ტანჯვა-ტკივილი შობს მას.

სილამაზეს ფასი აქვს, როდესაც ადამიანთა ღრმა ჭეშმარიტებას ეხება.

ამის გვერდით, ცხადია, აუტანელი ტკივიც არსებობს, ისეთი, როგორიც ანადგურებს სიცოცხლეს, თვრამეტი წლის ბავშვის ტკივილი, რომელიც ტირის და დედას უძახის, როცა გამოფატრული წევს ადამიანთა ბრძოლისა და სისულელის ველზე, არსებობს უკურნებელი დაავადებები და, ბოლოს, არის ბავშვთა სიკვდილიანობა.

ამის გადატანა მტკივნეულია და ასეთი ტკვილი ხანდახან სიკვდილსაც იწვევს. ნუთუ ამ დროს რამე ცოდვა გვაქვს გამოსასყიდი, რამე შეცდომა გვაქვს ჩადენილი და ამისთვის ვზღავთ? ნუთუ ჩვენი უბედურება გადასახურდავებელი ფულია?

მე ამისი არაფერი გამეგება, მაგრამ ვამბობ, რომ ტანჯვა ადამიანისთვის დატოვებული სივრცეც არის, სადაც შეუძლია ღმერთებს დაეტოლოს. ტანჯვა-ტკივილი საშუალებაცაა ადამიანისთვის, რომ მყისიერი ინტერესების ფარგლებს გასცდეს, რომ იოლი სიამოვნებებითა და გარეგანი სილამაზით არ დაკმაყოფილდეს. ტკივილი გვთავაზობს სილამაზეს, რომელიც შუქში ვერ იფურჩქნება და მხოლოდ ბნელ და სატანჯველით სავსე მომენტებში ყვავის. მაგრამ ის ვერ აყვავდება, თუ ადამიანს არ სწამს, რომ სწორედ ასეთ მომენტებში მოიპოვება მისი სულის საზრდო.

ესაა ქრისტიანობა? არც ეს ვიცი. ყოველ შემთხვევაში, აქ არ არის იდეა, თითქოს რამე ღირებულება უნდა მივანიჭოთ ტკივილს და რომ უნდა ვეძებოთ ის ჩვენი მხსნელი თვისებების გულისთვის. მაგრამ დარწმუნებულები ვართ, რომ ეს იდეა ნამდვილად იდო ქრისტეს სწავლებაში?

შეცდომა იქნებოდა ამ ხედვისთვის იდეალიზმის იარლიყის მიწებება. პირიქით, ესაა სრულიად შეულამაზაებლად განხილვა იმ სამყაროს რეალობისა, რომლის ცნებები სიკეთისა და ბოროტების შესახებ რტულ ასახსნელია. იგულისხმება სულის გამოღვიძება იმ სამყაროს წარმოდგენისას, სადაც ჰარმონია ურთიერთშემავსებელი ძალების წონასწორობით მიიღწევა, რომლის გააზრებაც მორალურ თვალსაზრისს არ შეუძლია, სენტიმენტალურ თვალსაზრისს კიდევ უფრო ნაკლებად.

აი მოსაზრება, რომელიც შეიძლება შეფასდეს, როგორც ფატალიზმის, ან სულაც, ცინიზმის ერთგვარი ფორმა, მაგრამ ის გასაგები იქნება აიკიდოში მოვარჯიშისათვის, რომელსაც შეიძლება აქამდე ვერ გაეგო, საით ვუმიზნებდი ამ მოსაზრებებით და რომელსაც ეგონა, რომ ჩემი ეს სიტყვა მიმართული იყო სხვისკენ და არა სწორედაც მისკენ.

რადგან განა საპირისპიროთა ეფემერული ძალების მიერ დამყარებული ჰარმონია არ არის თვით აიკიდოს განსაზღვრება? განა ეს აიკიდოს თითოეული მოძრაობის პირობა არ არის, რომ ის თავად ცხოვრების პარადიგმაზე, კოსმოსურ მოდელზე იყოს კალკირებული, სადაც იზანამისა და იზანაგის ძალები წონასწორდება ყველაფრის უწყვეტი გარდაქმნის პროცესში? ამგვარი მოდელის ერთადერთი მყარი და უცვლელი მოცემულობა ზუსტადაც ცვლილებისა და არაპერმანენტულობის უშრეტი მდინარეა, ცნობილი “მოტივტივე ხიდია”, რომელზე შედგომასაც გვირჩევს ო-სენსეი.

რაც შეეხება ტკივილს, ის პოულობს თავის ადგილს აიკიდოში, ისევე როგორც სხვაგან. ოფლი, ზოგჯერ ცრემლები, ფიზიკური ტკივილი და გაურკვევლობა, იმის არცდნით ტანჯვა, რასაც ეძებს ადამიანი. თუმცა მოძებნიდა განა ადამიანი იმას, რაც არ იცის, თუკი ეცოდინებოდა, რასაც ეძებს? და რა საჭიროა იმის ძებნა, რაც არ ვიცით, როდესაც არც კი ვიცით, რომ არ ვიცით? ამ უკანასკნელ შეკითხვას ერთადერთი პასუხი აქვს და ესაა რწმენა.

ამგვარი სანაძლეოთი აიკიდოში მოვარჯიშე ემსგავსება მწერალს, რომელიც მართლაც არ წერს იმისათვის, რომ ფორმაში მოაქციოს ის რასაც უკვე ფიქრობს, იმის საპირისპიროდ, რაც ჰგონია ხალხს, რომელიც არ წერს, მარამ იმის საპოვნელად, რასაც ის ჯერ არ ფიქრობს, იმის აღმოსაჩენად, რისიც მას არაფერი გაეგება და რომელმაც უნდა ილაპარაკოს თავის თავიდან გამომდინარე. რადგან ის, რასაც ლაპრაკი ნიშნავს, არის, რომ არ შეიძლება რამე რამეს ნიშნავდეს ლაპარაკის გარეშე, ხოლო თუ არაფრის თქმა არ სურთ, მხოლოდ ის შეიძლება ვიფიქროთ, რომ ლაპარაკში რამე აუცილებლად იქნება ნაგულისხმები.

მაშასადამე, აიკიდოში მოვარჯიშის ნაბიჯები – გააზრებულის აქვს თუ არა მას ეს ამბავი – აუცილებლად რწმენის აქტია, ნდობაა იმ ამბის მიმართ, რომ მან უნდა იწვალოს, რათა თავისი გონებისა და სხეულის გავლით ლაპარაკის საშუალება მისცეს ტაკემუსუს სასწაულებრივ თავისებურებებს, რომლის შესახებაც მას ბუნდოვანი წარმოდგენაც არა აქვს. აბა როგორ იქნებოდა სხვაინაირად, როგორ გადაწყვეტდა რამეს ეს მარადიული დამწყები საქმის არსში, თუკი მას სულ უმცირესი მინიშნებაც კი არა აქვს, რომელიც საშუალებას მისცემდა ის საოცრებები წარმოედგინა, რომელთა სწავლასაც ის ცოტა ხნით ადრე შეუდგა?

ტაკემუსუს ღრმა აზრი, რომელიც მისივე იდეოგრამებიდან გამომდინარეობს, შემდეგია:

‘მუსუ’ კავშირი, ერთიანობაა და, ამავე დროს, ისიცაა, რაც ამ ერთიანობიდან იშვება,

‘ტაკე’ იგივე ბუდოს ‘ბუ’-ა, ეს საბრძოლო პრაქტიკაა,

მაშასადამე ტაკემუსუ არის ის, რაც უდა გაერთანდეს საბრძოლო პრაქტიკაში, იმისათვის, რომ შვას

და მართლაც, აიკიდოს “ღვთაებრივი ილეთები” ფორმას იძენს ინისა და იანის დახვეწილი დავშირისაგან, იმავე ძალების მსგავსად, რომლებიც განაპირობებს, რომ ბავშვი მამაკაცისა და ქალისაგან ჩნდება.

სამყაროს მასშტაბით ეს ორივე დაბადება ერთნაირად ეფემერულია. მათი სილამაზე სრულყოფილი წონასწორობის მომენტის ჯადოა, რომელიც ამ მოკლე წამის დადგომისათვის აუცილებელ ტკივილს მოაქვს. მოკლედ, მაგრამ არსებითად, ყოველ ადამიანს შეუძლია დაივიწყოს დრო, რომელიც არაფერია მარადისობასთან შედარებით და ბოდლერის მსგავსად განაცხადოს :ჩემს სიყვარულს, თუმც გადაგვარებულს, მაინც შევუნარჩუნე ღვთაებრივი ფორმა და შინაარსი.

ფილიპ ვოარინო

მარუბრა, 11 ნოემბერი 2019

Categories
სტატიები

კუმიტაჩი #1 + 4 ვარიაცია

ოსტატი მორიჰეი უეშიბა, აიკიდოს ფუძემდებელი, დიდხანს აკვირდებოდა კაშიმას სკოლის ხმლის ტექნიკას, რამაც დიდი შთაგონება მისცა ცხოვრების იმ პერიოდში, როცა იგი აიკი-კენის ტექნიკას ამუშავებდა.

წყარო: https://aikidotakemusu.org/kumitachi-1-variations/

მაგრამ კაშიმას შესწავლა არ კმარა აიკი-კენის შესაცნობად. პრინციპი, რომელიც აიკიდოს ხმალს უდევს საფუძვლად, იგივე არ გახლავთ კაშიმას ხმლისთვისაც. მაგალითად, პირველი კუმიტაჩი საბაზო მუშაობისთვის იყენებს სავარჯიშოს, რომელიც კაშიმას სკოლის პროგრამაშია, თუმცა ეს სავარჯიშო აიკიდოს კანონების მიხედვით იმდენადაა გადაკეთებული, რომ მისი ცნობა შეუძლებელი ხდება.

ირიმი-ტენკანის პრინციპი, რომელიც აიკიდოს გულს წარმოადგენს და არ არსებობს კაშიმაში, მართლაც იმდენად გარდაქმნის ხმლის შესვლებს, რომ მასში უკვე ვეღარ ვხედავთ ამ ცნობილი სკოლის გარეგნულ ფორმას. ყველაფერი, რაც დაპირისპირებას, ბლოკირებას, თავდაცვას, უკან დახევას ჰგავს, ქრება აქ. აიკი-კენში არ არსებობს “საპასუხო“, არ არსებობს “რიპოსტის” ცნება, უჩი ტაჩისა და უკე ტაჩის მოქმედებები ერთდროულია, უკე ტაჩის მოქმედება არ არის ეგრეთ წოდებული რეაქცია, ეს გახლავთ შეტევა შეტევაში. აიკი-კენი არ არის თავდაცვის მოქმედება – თავდაცვა ყოველთვის დაგვიანებულია – ეს შემტევი შესვლაა უჩი დეშის შეტევის შიგ შუაგულში, სინამდვილეში კი მისი სისუსტის შუაგულში. ყველა შეტევა გახსნილობაა, ყველა შეტევა ქმნის გახსნილობებს, აუცილებლად და გარდაუვლად. სწორედ ამ გაგებით უნდა შევიმეცნოთ ო-სენსეის ცნობილი ფრაზა : “თქვენ დამარცხდით იმ მომენტიდანვე, როდესაც განიზრახეთ, რომ ჩემთვის შეგეტიათ”.

რადგან ასეთ ღიაობებში შედის აიკიდოს მოძრაობა და შედის სწორედაც პირველი კუმიტაჩის სხვადასხვა ვარიაციები, რომლებსაც ამ ვიდეოში აჩვენებს საიტო სენსეი.

ამ ჭრილში გამოდის, რომ აიკიდო გვასწავლის – არწაგების ერთადერთი ხერხი მოგების არნდომაში მდგომარეობს. სწორედ ასეთ ქცევაში მდგომარეობს უზენაესი გამარჯვების შესაძლებლობა, რომელზეც ო-სენსეი ლაპარაკობს : “მასაგაცუ აგაცუ კაცუ ჰაიაიბი”.

ფილიპ ვოარინო, ოქტომბერი 2019

Categories
სტატიები

კატატე დორი კოკიუ ნაგე

წყარო: https://aikidotakemusu.org/katate-dori-kokyu-nage-2/

კოკიუ ნაგეს ამ ფორმაში უკეს თავისი ხელი შიჰო ნაგეს მაგვარად აქვს ჩახვეული, მაშინ როცა მას, როგორც ირიმი ნაგეთი, ისე აგდებენ.

ამ ორი მოძრაობის კომბინაცია იმდენადაა შესაძლებელი, რამდენად ღრმად შედის ტორის მხარი უკეს იღლიაში, რის გარეშეც შეუძლებელი იქნებოდა ამ უკანასკნელის ხელის შენარჩუნება ასეთ ჩახვეულ მდგომარეობაში.

ხელის უკეთესი კონტროლისათვის ასევე აუცილებელია უკეს ხელის მტევნის ‘მჭრელ’ მხარეში ჩავლება იმ მომენტში, როდესაც იგი მიწისკენ ჩაგვყავს.

უკეს ხელი მის ზურგს უკან სპირალური მოძრაობით უნდა გადავიდეს. არავითარი წრფივი მოძრაობა არ არის შესაძლებელი.

ეს კოკიუ ნაგე სხვა არაფერია, თუ არა ირიმი ნაგე, შესრულებული მოწინააღმდეგეზე, რომლის ხელიც ჩახვეულია ზურგსუკან და ეს ვარდნას კიდევ უფრო უხეშს ხდის. გასაგებია, რომ ამ სავარჯიშოს საბრძოლო ფორმა, რომელიც მოწინააღმდეგის ნიკაპზე აპერკოტის დარტყმაში მდგომარეობს და მიჰყვება კისერს ძირს ვარდნამდე, ამით მხოლოდ უფრო სახიფათო ხდება. ეს აკრძალული უნდა იყოს ვარჯიშის დროს.

ფილიპ ვოარინო, ოქტომბერი 2019.

Categories
სტატიები

უშირო რიოტე დორი კოკიუ ნაგე

სტატიის დედანი http:// https://aikidotakemusu.org/ushiro-ryote-dori-kokyu-nage-saito/

დიდი სიზუსტის მოძრაობა, რომელიც ხელების თავს ზევით აწევასა და შომენით ჭრაში მდგომარეობს.

მინდა, აქ ორ პუნქტს მივაქციოთ ყურადღება.

პირველი ის გახლავთ, რომ საიტო სენსეი არ მიიწევს წინისკენ იმისათვის, რომ უკე გდებაზე წაიყვანოს თავისი პოზიციის შეწირვის ხარჯზე. ის იქვე ამთავრებს მოძრაობას, სადაც იწყებს. მენჯი იძლევა იმპულსს წინისაკენ, შემდეგ კი ბრუნვითი ფორმით ბრუნდება უკან, რაც ქმნის სიცარიელეს, სადაც გადაეშვება უკე. ამ დროს დგომი ძალიან დიდ მდგრადობას ინარჩუნებს.

მეორე საიტო სენსეის ტერფების პოზიციაა გდების მომენტში: ისინი არაა სანკაკუში (ჰანმი), ისინი შიკაკუშია, კო-ტაის კვადრატული ფორმაში, რომელიც ზუსტადაც აუცილებელია დგომის სიმყარისთვის. კო, ციხე-სიმაგრის ოთხკუთხა გალავანია და სტატიკურ ძლიერებას, გდებისთვის აუცილებელ ღერძს წარმოადგენს.

ჰანმი, სამკუთხედი, ტერფების საწყისი პოზიციაა, რომელიც ექვსი მიმართულებით მოძრაობის საშუალებას გვაძლევს, მაგრამ უკეს გდების მომენტში მოძრაობა არ არის საჭირო, საჭიროა ჩაეფლო მიწაში, როგორც ხე უშვებს ფესვებს მიწის სიღრმეში. ამას კენკა გოში ეწოდება. ეს, რასაკვირველია, წამის მეასედით ხდება, რათა მაშინვე დავუბრუნდეთ ჰანმის დგომის მობილურობას.

ცხოვრება მოძრაობაა, ის არ გახლავთ მონოლითური, ის საპირისპიროთა მუდმივი ჰარმონიაა, ცხელის და ცივის, მშრალის და სველის, ის ამათ შორის წონასწორობაა. ასევეა სხეული აიკიდოს მოძრაობისას, რომელიც გამუდმებით გადადის ჰანმიდან ჰიტო ე მიში და იქიდან კენკა გოშის დგომში, რათა მერე კვლავ ჰანმის დაუბრუნდეს. ეს ერთისა და იმავეს მარადიული დაბრუნებაა.

ფილიპ ვოარინო, სექტემბერი 2019.